За Љубовта, како наша „лудост“ За Љубовта, како наша ...

Член од
7 мај 2010
Мислења
10
Поени од реакции
3
За Љубовта, како наша „лудост“


I ДЕЛ

Живееме во свет полн со радост, топлина и живот. Да, знам! После ова сум за сите луд и изгледам како парадокс. Не ... ние сме тие лудите. Не сакам со ова да ве навредам, само да ве испровоцирам да станеме уште полуди.
Да, живеeмe бидејќи нашите приоритети се оние вечните, метафизичките и гледано од оваа призма, безбожничкиот зрак паѓа во полето наречено лудост, а нашето во полето наречено љубов, затоа што љубовта како вечна дисциплина не може да е луда, бидејќи таа сите ги радува, грее и оживува не само во рамките на овој свет туку и понатака.
Затоа сите ние се трудиме овде на оваа, преубава земја, да ја вкусме неа, Вечната, која понекогаш, иако на тацна сервирана не ја прифаќаме. Не бидејќи не ја сакаме, туку и вртиме грб, бидејќи лудоста и глупоста зацариле во нашите срца. Од наша страна премногу гордо. Да, се сложувам, но тогаш кога и за Вас, Љубовта би претставувала вечен плен.
Нашиот плен се денешните похоти: парите, блудството, желбата за власт, хедонизомот и другите антидисциплини кои овој, за жал паднат свет, ги раѓа од своите пазуви, и како такви, примамливи за нас не се целосно одбивни. Но сепак, длабоко во нас знаеме што ни нуди правилниот Свет. Не само вечен живот во кој би „умреле од досада“, но живот во кој нема пад, туку усовршување во заедница.
Често „вечниот живот“ го перцепираме како целосен хедонизам во кој нема место за Љубовта. И сето тоа би било добро, но мртво, бидејќи е смртно по природа, неживо. Бидејќи Љубовта него не го родила туку го преминала, и како таква нуди многу поголемо „уживање“.
И пак не се обидувајте ова наше уживање да го сватите во рамките на телесното, туку во рамките на духовното.
Онакво какво треба да биде, духовно и облечено во ново бестрасно тело.
 
Член од
7 мај 2010
Мислења
10
Поени од реакции
3
II дел - За Љубовта, како наша „лудост“

II дел - За Љубовта, како наша „лудост“

Но, зошто ние би љубеле? Која е целта и смислата на сето тоа, непоимливо и не изрециво љубење ?
Секој од нас ако му е посветен на овој живот емпириски и чисто од своето гордо убедување го одрекува љубењето, тогаш за него, од таа страна нашето љубење е „лудо“, но сепак тоа не е израз на неговата глупост или простота, туку тој себе си се поставил како „вечен критериум“ над целиот жив свет и си го ставил на својот грб најтешкиот јарем, да се постане бог во рамките на овој обезглавен свет, не со цел тој да се спаси, туку просто да се прилагоди на „божјите“ потреби, кои негокаш нас само повремено не утешувале, но не и спасувале.
И сега треба после ова да се прашуваме дали „лудо“ љубиме ?
Не, ние љубиме еден Вечен Критериум, несогледлив, неизглагољив, непојмлив, за нас познат само евхаристиски. Личност разбрана како вечен критериум* - тоа е она што одсекогаш, искрено го бараме и вечно го посакуваме. Бидејќи основниот закон на емпиризмот гласи: во она што ќе видиш,чуеш, допреш верувај, за нас тој претставува едно несовршенство пред Совршениот Критериум. Па затоа ако го ставиме Вечниот Критериум под овај закон, автоматски тој за нас не ќе е совршен, спознавајќи го во границите на емпиризмот ние сознаваме едно несовршено, смтно битие кое е слично нанас и се разликува само по име.
Затоа емпиризмот не е средство за откажување од Вечниот Критериум, него слободната воља потикната од гордиот ум и плиткото срце.
И би љубеле затоа што Тој не би не оставил, како што тоа би го направил емпириско-вештачки создадениот критериум, туку би не воздигнал до неговото совршенство и би постанале богови по благодат, благодарејќи и славејќи го Него единствениот, троичниот и евхаристиско поимливиот Критериум.
 
Член од
26 декември 2008
Мислења
608
Поени од реакции
236
Да се ни е дадено само треба да го избереме тоа.
Но некогаш при Љубов избираме страдање затоа што полесно ни е да ја отфрлиме вистината отколку да ја прифатиме
затоа што таа боли. Но лагата не бара откажување од нашите ниски страсти и навики.
Таа не бара себепромена, но нема ништо потешко од осудувањето на себеси да живееме без Љубов.
Секој може да избере да живее во Љубов, радост, и среќа но пред тоа треба да издржи на својот пат без разлика на се и
потоа тоа и ќе се случи во животот.
Но доколку се откажуваме од себе поради мнозинството кое мисли поинаку и се плашиме да бидеме она што сме
тогаш не веруваме во Љубовта тогаш веруваме во стравот кој не води.
Ние мора да ја признаме вистината и да се промениме себе за да живееме вистински низ цела вечност.
 

Kajgana Shop

На врв Bottom