J
joli1
Гостин
Дадов отказ.
Причини зашто дадов отказ има многу, отказот беше сигурно решение за одредени работи и беше очекуван, но тоа што не беше очекувано е тоа како одредени колеги си ги покажаа правите фаци, како и тоа колкава суета имаат одредени и колку годините немаат врска со зрелоста.
Во тек на моето работење во фирмата сум бил најколегијален, кому и да требало да го мењавам сум го мењавал, кога некому не му се работало сум му дозволувал да излезе од работа порано, сум работал две смени само за некој да си ги следи соништата и да проба да створи нешто, сум вршел додатни обврски кои други требале да ги вршат само за да им помогнам, сево ова без да тражам ништо заузврат.
Со колегите се до пред отказот бев во супер односи, но со одредени супервизори мојот однос беше нарушен поради нивната суета, неспособност, незрелост и мрзеливост, како и тоа што поради нивното забушавање ми се правеше директна штета во секојдневното работање, па затоа поради нив имав голема доза на непријатни ситуации со клиенти. Мржњата помеѓу мене и одредени супервизори беше еднострана, т.е ја немав ништо против дечките, но они имаа многу против мене бидејќи одредени ситуации во кои тие што забушаваа беа пренесени на шефот од страна на моите колеги, но не и од мене.
Сега, пред да дадам отказ дочекав колегата на кому сум му излегол у пресрет многу пати, кого сум го мењавал секоја недела и тоа моите најдобри смени сум му ги давал, кому сум му дозволувал да излезе од работа порано и со тоа јас сам сум ги работел смените, истиот колега кој нема во два дена ниту една цела смена изработано да ме кодоши, да лаже, да ескалира ситуации и да лобира со истите тие кои што на дневна база му креираа безброј проблеми и стресови.
Поради неговото кодошење и лажење направи да бидам парично казнет за еден ден исто онолку колку што имав добиено кога работев два месеци без слободен ден, сам на смена во период кога ниту двајца на смена не можеа да постигнат.
Најинтересниот дел беше после давањето на отказот, кога добив реферати на ФБ како тој бил во право, како ја сум бил незрел со тоа што не сум сакал да седнам со него на кафе и да разговарам, како неправилно сум изреагирал со тоа што сум дал отказ, бла бла бла.
Многу јасно дека нема да седнам на кафе со некого кого лично го имам видено и слушнато како ме кодоши и лаже кај оние што најмногу ме мрзат во фирмата и кои што јавно докажуваат дека сакаат реваншизам со мене иако од истото никад немало ни потреба нити јас тоа сум го заслужил, како да не дадам отказ кога голема сума на пари ми беше одбиена од платата ради банални и смешни срања произлезени од непостоечки/измислени ситуации од негова страна.
Најсмешен дел ми беше кога практички супервизоров у негови средни 30ти години и колегава во негови рани 40ти години седат на маса во близина на мене и ги слушам како јадат г*мна за мене кој сум практички скоро две децении помал од нив и како непостоечките ситуации ги ескалираат до максимум тражејќи минимален изговор да се јават кај шефот
.
Причини зашто дадов отказ има многу, отказот беше сигурно решение за одредени работи и беше очекуван, но тоа што не беше очекувано е тоа како одредени колеги си ги покажаа правите фаци, како и тоа колкава суета имаат одредени и колку годините немаат врска со зрелоста.
Во тек на моето работење во фирмата сум бил најколегијален, кому и да требало да го мењавам сум го мењавал, кога некому не му се работало сум му дозволувал да излезе од работа порано, сум работал две смени само за некој да си ги следи соништата и да проба да створи нешто, сум вршел додатни обврски кои други требале да ги вршат само за да им помогнам, сево ова без да тражам ништо заузврат.
Со колегите се до пред отказот бев во супер односи, но со одредени супервизори мојот однос беше нарушен поради нивната суета, неспособност, незрелост и мрзеливост, како и тоа што поради нивното забушавање ми се правеше директна штета во секојдневното работање, па затоа поради нив имав голема доза на непријатни ситуации со клиенти. Мржњата помеѓу мене и одредени супервизори беше еднострана, т.е ја немав ништо против дечките, но они имаа многу против мене бидејќи одредени ситуации во кои тие што забушаваа беа пренесени на шефот од страна на моите колеги, но не и од мене.
Сега, пред да дадам отказ дочекав колегата на кому сум му излегол у пресрет многу пати, кого сум го мењавал секоја недела и тоа моите најдобри смени сум му ги давал, кому сум му дозволувал да излезе од работа порано и со тоа јас сам сум ги работел смените, истиот колега кој нема во два дена ниту една цела смена изработано да ме кодоши, да лаже, да ескалира ситуации и да лобира со истите тие кои што на дневна база му креираа безброј проблеми и стресови.
Поради неговото кодошење и лажење направи да бидам парично казнет за еден ден исто онолку колку што имав добиено кога работев два месеци без слободен ден, сам на смена во период кога ниту двајца на смена не можеа да постигнат.
Најинтересниот дел беше после давањето на отказот, кога добив реферати на ФБ како тој бил во право, како ја сум бил незрел со тоа што не сум сакал да седнам со него на кафе и да разговарам, како неправилно сум изреагирал со тоа што сум дал отказ, бла бла бла.
Многу јасно дека нема да седнам на кафе со некого кого лично го имам видено и слушнато како ме кодоши и лаже кај оние што најмногу ме мрзат во фирмата и кои што јавно докажуваат дека сакаат реваншизам со мене иако од истото никад немало ни потреба нити јас тоа сум го заслужил, како да не дадам отказ кога голема сума на пари ми беше одбиена од платата ради банални и смешни срања произлезени од непостоечки/измислени ситуации од негова страна.
Најсмешен дел ми беше кога практички супервизоров у негови средни 30ти години и колегава во негови рани 40ти години седат на маса во близина на мене и ги слушам како јадат г*мна за мене кој сум практички скоро две децении помал од нив и како непостоечките ситуации ги ескалираат до максимум тражејќи минимален изговор да се јават кај шефот
.
