Во последно време применувам друга тактика. Прво проверувам јас како ги правам работите, па потоа советувам други токму тој начин како што го применувам јас, без додадни теоретски филозофирања. Постов ми се однесува конкретно на одредена проблематика, пошто сум даскал по пијано и веќе не ја применувам онаа стара верзија: Прави како што ти велам, а не како што правам јас!? Ова функционира во моменти кога не знаеш ни сам како, па од туѓо искуство делиш памет. Но, дефинитивно најдобар совет се дава од сопствено искуство.
Ок, малце ќе да избегав од темата...
ОН ТОПИК, веројатно ретко кога сум си го послушал сопствениот совет, затоа што за да ти „дојде памет“ е потребен некаков вид на катарза со помош на кој ќе ти влезе во глава дотичниот совет. Така да тоа искуство е неизбежно и мора да се проживее, барем од моја сегашна перспектива.