Имам брат 3.5 години помал од мене. Џомба е. Нема човек што го запознал, а што не го засакал. Такво е детето, од оние типови на луѓе кои не може да не ги сакаш, зашто е пријатен и фер. Ради него го имам развиено заштитничкиот однос кон него и кон се останато. Кога бевме помали, јас имав 7-8 години, значи он имал 4-5, моите работеа доста и не оставаа сами. Јас клучот околу врат со брат ми под рака (нормално имаше лутење, зашто мора секогаш да иде по мене, а што да прави сирото колку беше мал) и пичиме на улица. Заедно јадевме, заедно игравме, буквално се сме правеле заедно, макар што имало триста кавги меѓу нас. Не дај Боже да ме чепнел некој, ко што си ја има импулсивноста во него, тепаше се живо...
За чудо од мали сме биле совесни (иначе тешко дека моиве ќе не оставале сами). Живееме на главна улица, а моиве имале до толку сигурност дека додека се вратат ќе бидеме Океј, што и се потврди. Немаме ниту еден пех, ниту една глупост направено сами. Сега кога ги гледам маливе ми пријателчиња од маало, се чудам дали нивните ќе ја најдат куќата во еден дел ако ги остават сами.
Брат ми ми е најслабата точка во животот. Ако него му е тешко, мене ми е двојно потешко. Морав да му влијаам од мал, ама и тој има доста влијаено на мене. Спортот заради него го имам засакано, покрај него загледав и фудбал, па он ради мене баскет, двајцата сакаме тенис...:tv: Кога има некој спортски настан се знае, пред ТВ сме двајцата и навиваме. Плеј-Оф се знае со кого се гледа. Цела среќа што делиме исти интереси, зашто инаку ќе немаше муабет со кога да си направам за многу теми, пошто другаркиве спорт баш и не ги занима ич..
Како раснеме се повеќе и повеќе стануваме исти. Ни се случува уште пред да ја докаже реченицата некој од нас, другиот да ја заврши. И тука имаш коментар од типот : "Па добро бе, дали е могуче? У главата да не си ми?" Ем јаз во години, ем различен пол, а речиси исто размислуваме. Не сме ни двајцата емоционални типови, ние сме од оние "плачам еднаш годишно, а некогаш и поретко". У денот три пати се караме и три пати се смееме. Некако глатко минуваме низ тоа расправиите од типот: "Шо ми мењаш канали, баш сега најде кога гледам филм?" И иде одговор: "Ај не лажи сега го загледа"
Најбитно е што ми верува и гледам дека со мене споделува тајни. Земам предвид дека е машко и емотивно е затворен (ко мене) така да тие моменти ги ценам доста.
И за крај. Како брат ми што знае да ме насмее, никој не може. Уште не сум наишла на човек кој има толку добра смисла за хумор. Изгледа дека е слична на мојата..