Здраво Христијан.
Погрешно сосем, не сум задоволен со мојот стил на живот, никако, далеку од тоа. Криво ми е многу што неможам отворено/опуштено да го живеам како вас. Игри, серии, филмови, YouTube повеќе не ми пружат задоволство веќе долго време. Само пружат начин за да помине време, кое што сфатив и не ми е веќе во полза одамна.
До пред некое време бев таков, излегувањето од дома го сметав за губење време, сметав дека местото не ми е тука, едноставно не се чувствував вклопен. Избегавав покани за излегување, настани, случки, барав изговори како да си седам дома и да грајндам Immortal ранк за некојси ефтин допамин што не ми пружи ништо. Токму така, за да излезам некаде ми беше потребен психолошки тренинг, закажано унапред. Затоа е комфорт зона, бидејќи се осеќаш добро, во мир, ама сега и да стојам така дома во таа комфорт зона, не е веќе комфорт кога во седечка состојба имам 100-110 BPM, како да сум трчал. Знам, еден куп луѓе ми предложивте да излезам сам, но самата помисла ме прави да се чувствувам одвратно, изрод, неспособен, и се обложувам дека кој и да ме погледне ќе си го помисли истото. Во овие 30 години не дека сум излегувал многу, но до сега не сум видел некој да биде сам. Јас моментот кога ќе имам храброст да излезам сам, мислам дека ќе немам проблем воошто и да и пријдам на некоја. Сам опкружен со еден куп луѓе, парови, самата помисла ме стаписува.
Хипотетички гледано не знам ни како да започнам разговор да би бил во таква околина, и да започнам не знам ни како ќе задржам. Ќе зборувам за хоби, ќе му раскажувам серии, Dota, за работата која што никого не го интересира и е излезен на прво место таму за да се декомпресира? Не знам, многу сериозно го имам сфатено животов како демек некој жив ќе излезе од него.
Додека пишувам една голема работа ми дојде на ум. Ова можеби и спаѓа во глорификацијата но мислам дека е оправдано. Често се запрашувам како јас ќе се вклопам во тој стил на живот кога (еве да речиме потенцијална партнерка би била на возраст 25+ години) има искусено премногу, може да намириса дека сум чуден повлечен, па и невин. Се осеќам многу засрамено од тоа, како пред време да сум ја разочарал.
Точно, сфаќам дека секој учи додека е жив, никој не се родил учен/искусен, во моментов јас се осеќам како да учам да одам на 11 години, а тоа требеше да го направам на 2.
