На црковно-народен собор во 67ма се прогласува автокефалија, а СПЦ со овој томос од 22 не ни загрозува буквално ништо од црковно- народниот собор и не бара или наметнува одкажување од било што.
Затоа што постоеше внатрешен проблем во СПЦ кој траеше многу години, подметнат од Фанар, резултура со формирање на ПОА раскол во МПЦ и непризнавање, за денес се тоа да биде минато а томосот е само хартија со која Порфирије искажува братска љубов на која ни е признаена МПЦ како единствен наследник на ОА. Тука и е болката знам.
Тезата дека сме си доволни самите на себе воопшто не е издржана, Фанар и тоа го сака, да немаме други православни цркви со кои сме во рамноправни односи за тие да можат полесно да се наметнат и таму каде што ги нема.. Православието не е професија, секта или организација па МПЦ да нема однос со дриги православни братски цркви. Што има православно во тоа да делуваме сами и изолирани во православниот свет?
Ќе имаат со сите што имаат искрена братска љубов кон нас, не постои поинаков начин на решавање на настанатите проблеми од блиско или далечно минато.