Z
zmej gorjanin
Гостин
Браво, ја им се восхитувам на луѓе ко тебе.Повеќе од 20 години живеам надвор од градот, иако сум одраснат во Центар. Мое мислење е дека за вакво живеење треба полека да се обезбедат сите удобства, без исклучок. Ништо не треба да недостасува, тешко се живее номадски, на подолг период. Мора непрекинато да се води сметка и за промена на околностите, па да се прилагодува. Не е битно само да е блиску училиштето. Треба да му се овозможи на детето контакт со врсници, да не се осеќа заробено во пустелија. Од друга страна, многу е мачно децата непрестано да се развезуваат по спортови, часови по музика, јазик... За постарите, доаѓаат болести. Тогаш воопшто не е сеедно каде си, барем кај нас, во Македонија. Пак е изводливо, како во мојот случај, но тоа бара огромна жртва. Најчесто треба да се заборави на мајстори, ретко кој се нафаќа да дојде или, ако дојде, ќе те уценува и одере. Сам сѐ ќе си правиш и поправаш и, непрекидно ќе импровизираш, бидејќи поинаку не може. Сам ѕидам, правам мебел, заварувам, сѐ поправам. Не се прославив со моите обиди за земјоделие, ама и тоа го правев. Имав и гуски и кокошки. Е сега, во мојот случај комбајн не беше потребен.
Од мое искуство, ова е скапо живеење ама, прекрасно е. Посебно раатот. Единствени звуци кои ги слушаш се од птици, козички, твоите кучиња. Пандемијата, рестрикциите и забраните не ги почувствував. Времето едноставно лета.
И, наеднаш сфатив дека ми недостасува градот. Не дека го затекнав поубав, напротив. Ама, изолираноста ми досади.
Им посакувам среќа на сите кои ќе се определат за живот во природа. Ама, треба да се мисли на бекап.