Ако за твоите предци аргументите за Крстна слава, митовете за херои со српско потекло, ликовете на српски кралеве во цркви каj оделе е било аргумент за да се чуствуват срби, ОК. Jас не негирам дека имало српски воjводи и четници, локалци од Македониjа. Само дека не било така за мнозинството славjанско население во Македониjа. И не било доволно 30 годишното владеене на кралска Jугославиjа за да се убеди населението, а се пробали секакви методи.
Таjа Екзархиjа не доагjа од ништото, текнало му на султанот и jа направил. Се води долга борба (децении) за неjзе и поравно учствуват луге како од денешна Бугариjа така и од денешна Македониjа заеднички. Не е некоjа надворешна инсталациjа, дури има плебесцит во северна и западна Македониjа. На почеток борбата нема никаква надворешна поддршка, Русиjа коjа има статус на покровител на православците во Османското царство е против да се делат тие. Ставот го менува кога се оди кон униjа со Ватикан и русите се плашат дека ке го изгубат влиjанието.
За Славата го кажах своето мислене, там каде имало епархии на српска црква jа има, независно дали мирjаните били срби или не.
Митот за крал Марко го има посреди сите православни славjани на Балканот дури во источните делове на Бугариjа. За другите не сум баш сигурен дека не са плод на пропаганда од 19-тиот век.
Што мислелел швајцарскиот државјанин Арчибалд Рајс и коjа му била мотивациjата си е негова работа. Други странци мислат друго.
Се сагласувам дека денешната бугарска култура jа нема скоро вообшто во Македониjа, за разлика од денешната српска. Не значи дека така било и пред 100 години. Во граденето на бугарската нациjа са учествували огромен броj луге потекнувашти од Македониjа во сите сфери на општество: научници, академици, писатели, министри, примиери, генерали и офицери. Сегашното недоразбирање помегу Бугариjа и Македониjа од бугарска страна иде од потомството на тие луге, кои си имат своjа приказна за настани и личности.
Тенка е била границата помегу славjаните на Балканот во минатото, особено каj православците. Често се мислело за нив като за еден народ, колку подалеку во минатото толку повеке. И jазиците са били со разлика од рангот на диалекти. Имам читано во средновековна хроника дека после Велбуждката битка и бугарскиот пораз, бугарските воjници са били пуштени, пошто не било принето да се заробуват едноплеменници, док платениците кумани и татари не. После смртта на царот Михаил III Шишман болjарскиот совет во Трново нуди царската титула на Стефан Душан, коj има некои права од маjка бугарска принцеза, но кралот Стефан Дечански одбива. Да се беше остварила таj опциjа сега може би ке имахме еден народ, независно дали ке се именуваше срби, бугари или нешто трето и османците немаше да усвоjат Балканот. Но тоа е само моj сон.
vidovdan.org
логика.
Ин јор фејс бич!
