( ^) Тоа да, но и дефицитот и суфицитот од кадар е клучен. Знам, пред 15тина години, на правниот факултет имаше по 800-900 студенти, денес има 200-250 од друга страна ФИНКИ има 500-600 студенти секоја година во најмала рака (а можеби и повеќе). Денес не се гледа само да најдеш работа, туку да најдеш работа или во странство или да влезеш државно (и да те види Бог).
Докторите се дефицитарен кадар, речиси одма по завршување на факултетот (и добивање лиценца) стапуваат во работен однос. Дефицит имаме и во занаетчиството. Дефицит има и кај теренските и градежните работи. Точно, потребни се мали квалификации, ама многу малку сакаат да ги работат. Можат истата физикалија да ја работат и во Германија за повисока плата. Тука ќе црнчат за 300-350 евра цел ден на сонце.
Дополнителен проблем е во тоа што скоро секој има факултет и секој очекува (висока и) одма плата. И истата ја очекува од државата, дали преку директно вработување или како загарантиран минималец. Интересна тема е дали треба цената на работниот труд да се формира слободно (со договор) или да има државен интервенционизам. Кога немало државен интервенционизам, имало подреденост на работникот, без никакви права и со многу обврски. Затоа сум за тоа да има одредена минимална плата, но да биде формирана на ЕСС со взаемен договор, а не власта да си зема за право своеволно да предлага и носи закони на своја рака. Тоа е на штета на пазарот. Колку повеќе права за работниците, толку помалку за невработените. Финансиската моќ на работодавачите е клучна затоа што ќе мора да се носат со финансискиот товар без реперкусии.
Мислам дека стекнувањето на вештините, знаењата, ускуствата, работните навики за најголем дел од младите се побитни од платата. Со тие ќе се пробиваат на пазарот. Но како започнува Ана Каренина? "Сите среќни семејства си прилегаат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин." Сепак за некои, за жал, битката од старт е битка за гол живот, треба да помогнат дома и сѐ друго им е ставено во заден план. Затоа битна е и семејната ситуираност. За последново, компарација може да се направи со потрошувачката кошничка, социјалната раслоеност и сиромаштијата.
Моментално има неколку илјади слободни работни места.