@Hyperion VI
Само да не не искара берикоф...биди озбилен....
Гледам јас дека во сектата си бил долу...ништо не те начиле..
7 август 2013
Дека човекот е машина веќе е споменато.
Машина на сопствениот мозок,на сопственото его.
Секојдневно заглавени во еден лавиринт на мисли,мисли за минатото,мисли за иднината,мисли за комшиите,желби кои произлегуваат од мислите,кошмари,соништа,надежи,копнежи..
Лавиринт без излез.
Најчесто се тоа истите мисли.
Истата шема на стари мисли кои кружат низ главата како на риплеј.
Ништо ново.
Самиот јас се сметам за машина која се труди да го најде навидум така лесниот излез од сето тоа.
Роб на сопственото его.Тоа го сфатив кога почнав да страдам и да се давам во сопствените мисли.
Тоа е жалосното.Што луѓето го сфаќаат тоа откако ќе се случи нешто.
Пред тоа не,затоа што се нема потреба од сфаќање на било што.
Мора да почнат да страдаат за во еден момент да кажат:Доста е.
Но тоа "доста е"звучи така слабо и тивко.Скоро нечујно во гигантскиот систем што егото си го изградил со текот на еволуцијата на машината.Да,еволуцијата на машината.Тоа е нашето лажно јас.Она што има име-презиме,дата на раѓање,куќа,деца,кола,работа,материјалности и форми.
Се додека не почне да те гуши сето тоа и омаш некое досега непознато чувство дека сакаш да избегаш од сето тоа,дека се губи вредност,дека се губиш ти самиот себе.Ја губиш вербата во себе,вербата во Бога,вербата во реалноста.
Се губиш во сопственото лудило креирано од мислите.
Се губиш и си внатрешно мртов.Мртов.
Без емоции,без желби,без насмевки.
Само функционираш како машина.И почнуваш.
Почнуваш да копаш по себе,да бараш,да превртуваш,да додаваш и одземаш,собираш и множиш.
Нешто како решавање на математичка равенка.
Го бараш решението и патот,одејќи го тој пат индивидуално.
Затоа што тука нема шема како да го направиш тоа.
Ќе прашаш можеби некој за решението,тој некој или сеуште нема појма на што мислиш и ќе те гледа чудно како да си паднал од Марс па само ќе те бутне уште повеќе долу,или те остава поседувајќи одредена порција мудрост самиот да го најдеш патот.
Решението кое ќе ти те извлече од канџите на егото.
За да на крајот уморен од сето тоа,со за тебе непозната сила се раздереш:Доста е.
И да би се зачудил на тишината која одеднаш владее во твојата глава.
Се е празно.
Чудна е тишината во главата.Но и прекрасна.
Почнуваш да се навикнуваш на неа,учејќи да живееш во моментот и дека тука лежи секој одговор.Во моментот.
Ги запознаваш своите емоции,ги контролираш и насочуваш своите мисли,се градиш себеси од ново.
Со присуството во моментот и реалноста го наоѓаш и Богот во себе,целиот свет ти е на дофат.
Се губат сите поими,материи,форми а воедно се и така интензивни.
А егото со текот на времето се губи.Од него одтанува само делот кој се храни со убави моменти.
Ментално развивање или еволуција на човекот?
Така нешто од прилика би било ова.
Инаку што се тиче мене..Не сум против споделување селектирани искуства па ќе кажам неколку од мои. Првото искуство каде несомнено мислам дека направив нешто сосема по грешка и несвесно беше ноќта пред испит и онака од попладне до таму 2 сабајле повторував што имам учено и мозокот ми беше запален и викам ај време е да си легнам не можам веќе..и легнав се покрив но мозокот не сакаше да молчи и ми повторуваше те едни исти теории од една страна, а од друга страна јас си го релаксирам телото и мислам на мртва точка за да заспијам и вака лежев ми се чинеше 30-50 минути. Додека не ми се смачи и си викам ај ќе одам да пијам вода ебате спиењето, и станувам од кревет и одам преку соба за да стигнам до кујна но пред да излезам почнав да осеќам дека нешто не е во ред со мене не се осеќам како што треба и по полека како од инстинкт се завртив накај креветот и кога се видов себе си како спијам во него сеуште покриен..во тој момент каков шок ме фати истата секунда на реализација дека се гледам самиот себе како спијам се будам и рипам и буљам во местото кај што стоев претходно гледајќи се додека спиев..доста време си седев така и правев реприза на целиот случај. Второ искуство повеќе наликуваше на екстремно вивден сон во кој секоја боја беше 10 пати посветла од што треба по нормала и се беше кристално чисто, имено беше "сон" во кој летав а што е уште интересно бев луциден во него и знаев точно кој сум и кај сум и што правам и си викам what the fucking fuck летам и се осеќам како нај слободното нешто што може да постои. Правев кругови ваму и таму без разлог и рима зошто ми беше интересно но што е уште по интересно е кога погледнам надолу малку страв ме фаќа и некако како и летот почнува да ми се губи па си велам fuck that кревам глава ме фаќа среќа и пак кренувам нагоре додека не слетав нормално и се разбудив ко нај одморен човек на светот. Другите искуства се ритуално индуцирани и тие ќе си останат classified. Погоре напишав две искуства зошто се десија за мене бар во две различни места имено во овој свет и во астрален свет. Разликата за мене беше во тоа дека кога пројектирав во собата во која спиев, собата изгледаше нај нормална dense и со исти стишени нормални бои кои ги гледаме секој ден од постоење, сите предмети изгледаа фиксирани во место како и кога си буден. Додека на астрално ниво работите се далеку од солидни иако изгледаат така, тие се многу менливи а самото место многу е лесно и огромно нема време, нема крај, боите колку се вивидни и живи ти се чини како нијанса од иста боја што не е возможно да постои, и можеш што сакаш да правиш, сакаш сетилита да си ги задоволиш со невозможни нешта? можеш. Јас го користам за по магични нешта и за комуникација, но не е лесно да се стигне до таму треба си техники, волја и упорност.
