За да ги избегнат изненадните промени во
капиталната сметка што би можело да предизвика
платнобилансна криза, земјите од овој систем често ги спречувале движењата на финансискиот
капитал преку границите. Но, истовремено тие ги охрабрувале тековите на стоки и услуги бидејќи сметале дека трговијата е од полза за сите
економии. На тој начин, валутите постепено станувале конвертибилни (разменливи) помеѓу земјите членки за да се охрабри
трговијата на стоки и услуги вреднувана во различни валути.
Во тој систем на фиксни курсеви, сите земји, освен САД, имале неефективни монетарни политики за одржување на внатрешната рамнотежа. Главни инструменти за внатрешна рамнотежа била
фискалната политика (државните расходи и даноците) додека главни инструменти за надворешна рамнотежа биле позајмувањата од ММФ, огранучувањата на
капиталните текови и ретките
девалвации.
Колапсот на Бретонвудскиот систем бил предизвикан од нерамнотежата во
САД во 1960-те и 197-0те години. Проблемот со надворешната рамнотежа во САД бил различен од оној со кој се соочиле другите држави во системот Бретон Будс. Тоа била така затоа што државата која имала N-та валута (САД) не била одговорна за врзување на девизните курсеви на доларот. Нејзината главна одговорност била да ја одржува цената во долари на златото на 35 долари за унца, особено за да гарантира дека странските централни банки може да ги конвертираат своите долари во злато по таа цена. За таа цел требало да имаат доволно резерви на злато.
[3]
Во
1965 година владините воени набавки почнале да растат како што претседателот
Линдон Б. Џонсон ја зголемил вмешаноста на
САД во конфликтот во
Виетнам. Во исто време, другите категории на владино трошење, исто така, се зголемиле драстично, како што се прошириле програмите за т.н „Големо општество“ (кои вклучувале средства за јавно образование и повторен урбан развој). Овие зголемувања на трошоците на владата не биле усогласени со брзо зголемување на
даноците:
1966 не била година за избор на претседател, претседателот Џонсон не сакал да покрене испитување од страна на Конгрсот за своите трошења преку тоа што ќе бара покачување на даноците. Како резултат на тоа, настанала значјна фискална експанзија која помогнала во зголемувањето на цените и предизвикала ненадејно намалување на
суфицитот на американската тековна сметка. Иако
монетарната политика (мерена преку стапката на раст на
понудата на пари) на почетокот станала контракциона како што се проширувало
производството, негативниот ефект и високите
каматни стапки кои резултирале во градежната индустрија довеле до тоа Системот на федерални резерви да избере многу поекспанзивен монетарен тек во 1967 и 1968 година.
Раните знаци за идните проблеми дошле од лондонскиот пазар на злато. Кон крајот на
1967 и почетокот на
1968 година, приватните шпекуланти почнале да купуваат злато во очекување на покачување на неговата цена во долари. По масовните продажби на злато од страна на Системот на федерални резерви и европските централни банки, централните банки го бјавиле создавањето на двостепен пазар на злато, со еден приватен и еден официјален степен. Приватните трговци со злато ќе продолжеле да тргуваат на лондонскиот пазар на злато, но цената на златото која е таму определена ќе може да флуктуира. Од друга страна централните банки ќе продолжат да работат заедно во официјалниот степен по официјалната цена на златото од 35 долари за унца.
Економијата на САД влегла во
рецесија во
1970 година и како што се зголемувала невработеноста се зголемувала убеденоста на пазарот дека треба да девалвира доларот во однос на сите европски валути. Суфицитот во тековната сметка станал дефицит во 1971 година. За да се врати полната вработеност и урамнотежаната тековна сметка, САД некако требало да направат реална депресијација на доларот. Тоа можело да се направи на два начини. Првата опција била пад на нивото на американските цени како реакција на домашната
невработеност придружена со покачување на нивоата на странските цени, како реакција на постијаното купување долари од страна на странските централни банки. Втората опција била пад на номиналната вредност на доларот во однос на странските валути. Првата насока- невработеност во САД и
инфлацијата надвор - на креаторите на политика им изгледала како тешка.
Финансиските пазари имале перцепција дека економијата на САД поминува низ фаза на „фундаментална нерамнотежа“ и дека девалвацијата е неизбежна. Тоа предизвикало пазарите да купуваат големи количества злато.
Сепак девалвацијата не била лесна во САД. Како N-та валута, доларот можел да
девалвира само ако се согласеле странските влади да ги врзат своите валути во однос на доларот при новите курсеви. Сите држави, всушност, требало да се согласат истовремено да ги
ревалвираат своите валути во однос на доларот. Девалвацијата на доларот, според тоа, можело да биде постигната само преку обемни мултилатерални преговори, а некои држави не ја прифатиле идејата за ревалвација, затоа што тоа ќе ги направело нивните производи поскапи во однос на американските и со тоа ќе настрадале нивните извозно и увозно конкурентни
индустрии.
Претседателот
Ричард М. Никсон го форсирал разрешувањето на проблемот на
15 август 1971 година. Прво, го запрел губењето на злато на САД со тоа што објавил дека САД нема повеќе автоматски да им продава злато на странските централни банки за долари. Ваквата постапка ефективно ја пресекла врската која останала меѓу доларот и златото. Второ, претседателот најавил
данок од 10 проценти за целиот
увоз во САД, која требало да остане во сила додека сите трговски партнери на САД не се согласат да ги ревалвираат своите валути во однос на доларот.