Доста интересна тема, таман како за прв пост.
Добри и интересни мислења имаше на темава, јас првин би надополнил со моите искуства со луѓето околу мене. Имам широк круг на пријатели и познаници, така да мислам дека може да се генерализира.
Спомна Сусаро дека дел од луѓето што се сами всушност и сакаат да се сами. Важен момент по мене кој мора да се напомне е сепак дека огромен процент, можеби и до 90% од оние што се сами не се среќни со тоа, а по луѓето околу мене тоа се воглавном од машката популација. Секоја чест на оние кои што успеале да се навикнат и да уживаат во сопствената слобода, ама да не се лажеме тоа е малцинство. Не сум антифеминистички настроен воопшто, само реално - девојкиве пречесто се неотворени за муабет и нови познанства, дури и кога ќе успее некој да се запознае првин наоѓаат маани во машкото и знаат да се фатат и за најмала ситница која не им се допаѓа. Да не зборам дека добар дел од нив имаат пореметен систем на вредности. Машките пак, често немаат самодоверба поради претходни одбивања. Кога ќе се додаде фактот дека гледање сеир од соседните масички ти е загарантирано, често машките се откажуваат од планот да отидат до женското друштво. Затоа најголем дел од врските ко што кажа Сусаро се преку медијаторство.
Друго, премногу се форсира кариерата, како и материјалниот поглед на работите. Има доста квалитетни девојки кои се фино ситуирани и реално успешни во кариерите, но не се спремни да се посветат на машко трагајќи по уште поголем успех во кариерата стигајќи и до 35 години без маж покрај себе.
Кои се последиците од овој проблем по мене? Се повеќе исфрустрирани и несреќни мажи, што лошо се одразува и на целокупното друштво, а дел од нив стануваат и проблематични иако претходно не биле такви. Се повеќе депресивни и негативни луѓе има, така да се сузбиваат талентите и потенцијалите кои ги имаат и наместо да се општествено корисни, овие луѓе стануваат штетни и ризични. Иако јас немам определено мислење околу ова - треба да се каже и дека наталитетот ни е низок, а со годините се повеќе ќе се намалува. Па можеби за 50 години во државава, но и опкружувањето ќе бидеме малцинство, муслиманската вера ќе доминира над христијанската.
Јас лично сум сам не поради личен избор туку поради фактот што еве веќе 8-9 месеци не можам да си најдам пристојна девојка. Искрено. И оваа ситуација ми влијае негативно на расположението и на општата мотивација и животот ми го прави подосаден (па така дојде и до мојава регистрација на форумов
). Сум имал долгогодишна врска, брзо после неа и една 5-месечна и еве оттогаш ништо иако се трудам и не сум пасивен како голем дел од луѓето кои чекаат да им заѕвонат на врата. Веројатно причината поради која ми влијае силно оваа ситуација е што сум успеал да се остварам и исполнам во сите други полиња (образование, кариера, финансии, исполнување на некои детски желби, шетање, остварување на добар круг на искрени пријатели) и сето тоа веќе не ме прави среќен како прегратка од девојка која сака да е со мене или гледање во очи после заедничко будење. Сексот ко секс може да се оствари на 101 начин, не ми е важен колку наоѓање на девојка со која би биле емоционално поврзани.
И не ми е јасно каде е проблемот - имам 32 години, по туѓи оценувања интелигентен сум, малку надпросечен изглед и тело, имам респектабилна работа, финансиски самостојно обезбеден (иако не го покажувам тоа како младинава со Moet-и и BMW-а, возам кола од 3500 евра), добар карактер, позитивен и со просечна способност за заведување (ајде во најлош случај нека е и малку исподпросечна). Иако не сум склон кон саморекламирање и не барам девојка која се пали на ова, свесен сум дека денеска и тоа е неопходно, па така на социјалните мрежи имам слики од патувања низ скоро секоја европска држава и една егзотична дестинација преку океанот. Не барам нешто посебно од девојката - да е нормална, позитивна, неконфликтна, додуша барам да е симпатична ама не дека претерувам. Дури не ми е важно ни дали работи, дали е образована и колку е “угледна“ во општеството, се додека таа си е задоволна со себе. Е сега треба да кажам и дека еве со годините кругот на женски познанства ни се намали и поради тоа нема многу прилики за медијаторство, па така да останува само директниот пристап. Ама сепак пречесто ме одбиваат - што веднаш, што после одредено време, а најчесто не ни сакаат да навлезат во конверзација како по default. Е сега реално гледано подобар “улов“ сум од најголемиот дел од слободните машки околу мене, што останува пак за нив? Имам другари, комшии, познаници кои се имаат веќе и откажано од идејата за наоѓање партнерка, кои немаат ни надеж дека нешто позитивно ќе им се деси во тој поглед. Жално.
