Кајгана психолог

[Govinda]

Малку ко да ми падна психата и самодовербата по раскинувањето.
Со денови се чувствувам празно, без желба да правам нешто.
Сакав само да почуствствувам дека некому му е гајле за мене и дека му значам.
Ми треба разговор со некој но го немам соодветното лице до мене за тоа.
Вчера ми беше роденден, не очекував кој знае што, додуша не планирав да го славам бидејќи личностите кои предвреме ги планирав да ми дојдат на торта ми откажаа во 5 до 12 и останав скроз сама со неколку честитки од најблиските а од мене кисела насмевка велејќи си во себе дека нема секогаш да биде така.
Додека ги тешам другите за нивните проблеми не оставив време за себе, доколку оставам добивам погрдни зборови дека сум себична личност која мисли само на нејзе.
Наместо да одам напред, јас сум опкружена со имбецили околу мене кои ја истураат сета нервоза врз мене за да се почуствуваат подобро.
Најдов работа и мислев дека ќе биде поинаку но се влоши состојбата од кога дознав дека човекот што го сакав веќе продолжил со друга а јас се вртам во круг.
Сакав да запознаам нови личности, по некој период да започнам нова врска доколку најдам човек кој го има она што го барам (немам јас големи стандарди) туку некој што ќе ме сака и почитува е доволно, не сум девојка која трча по пари и скапи коли туку скромноста ми е една од најдобрите одлики кои ги имам но секогаш кога зборувам со мајка ми на таа тема - ми вели дека ќе испаднам курва доколку најдам за брз период нов партнер И така почнуваат нашите кавги а јас гледам да одбегнувам бидејќи немам сила да истрпам и се откажувам и уште повеќе ми се намалува самодовербата.
Во глобала сум борец но некогаш е многу мизерно да бидеш сам за некои празници, родендени, прослави или било што, да немаш на кого да раскажеш како ти поминал денот и слични такви ситници кои мене навистина многу ми значат.
Стојам во место или правам чекор напред три назад.
Се изморив од се.

Одмори малце со желбата за дечко. Знам дека е клише, ама стварите секогаш се дешават у право време, коа ке созрее.....

 

[Utopia123]

Одмори малце со желбата за дечко. Знам дека е клише, ама стварите секогаш се дешават у право време, коа ке созрее.....

Моментално и не сакам машко до мене, зборував за во иднина но повеќе не знам кому да му верувам, кому да му се отворам, со кого можам да зборувам без да ме осуди и исмее дека си правам филмови.
Сакам да живеам без страв дека кога ќе ми звони телефонот нема да се тресам и паничам што друго ќе ми кажат од другата страна, да можам да испијам кафе на раат без да ме напињат и урлаат на телефон дали од дома дали од страна на роднини или некое трето лице.
Како да имам самодоверба кога и од дома ме навредуваат и користат, пријатели ме избегнуваат и кога не сум била депре и во моите најдобри денови кога сум била среќна.

 

[dobramuzika]

Малку ко да ми падна психата и самодовербата по раскинувањето.
Со денови се чувствувам празно, без желба да правам нешто.
Сакав само да почуствствувам дека некому му е гајле за мене и дека му значам.
Ми треба разговор со некој но го немам соодветното лице до мене за тоа.
Вчера ми беше роденден, не очекував кој знае што, додуша не планирав да го славам бидејќи личностите кои предвреме ги планирав да ми дојдат на торта ми откажаа во 5 до 12 и останав скроз сама со неколку честитки од најблиските а од мене кисела насмевка велејќи си во себе дека нема секогаш да биде така.
Додека ги тешам другите за нивните проблеми не оставив време за себе, доколку оставам добивам погрдни зборови дека сум себична личност која мисли само на нејзе.
Наместо да одам напред, јас сум опкружена со имбецили околу мене кои ја истураат сета нервоза врз мене за да се почуствуваат подобро.
Најдов работа и мислев дека ќе биде поинаку но се влоши состојбата од кога дознав дека човекот што го сакав веќе продолжил со друга а јас се вртам во круг.
Сакав да запознаам нови личности, по некој период да започнам нова врска доколку најдам човек кој го има она што го барам (немам јас големи стандарди) туку некој што ќе ме сака и почитува е доволно, не сум девојка која трча по пари и скапи коли туку скромноста ми е една од најдобрите одлики кои ги имам но секогаш кога зборувам со мајка ми на таа тема - ми вели дека ќе испаднам курва доколку најдам за брз период нов партнер И така почнуваат нашите кавги а јас гледам да одбегнувам бидејќи немам сила да истрпам и се откажувам и уште повеќе ми се намалува самодовербата.
Во глобала сум борец но некогаш е многу мизерно да бидеш сам за некои празници, родендени, прослави или било што, да немаш на кого да раскажеш како ти поминал денот и слични такви ситници кои мене навистина многу ми значат.
Стојам во место или правам чекор напред три назад.
Се изморив од се.

mene chitanjeto stripovi me izvadi od edna ne tolku mnogu sjajna situacija, bev vo nekoja blaga depresija, sekoj den gi chitav i se opraiv. inaku, eve ushte gi chitam, sakam da kazham probaj da si najdesh nekoe hobi...

 

[Zhan]

mene chitanjeto stripovi me izvadi od edna ne tolku mnogu sjajna situacija, bev vo nekoja blaga depresija, sekoj den gi chitav i se opraiv. inaku, eve ushte gi chitam, sakam da kazham probaj da si najdesh nekoe hobi...

Во право е @dobramuzika најди си хоби, или пак запишувај си некаде тоа што те мачи. И јас бев во депресија но почнав да си водам еден вид на дневник и сега сум супер

Sent from my ONEPLUS A6003 using Tapatalk

 

[stayreal1]

Како постапувавте кога ви се дереа родителите?

најсмирено, 3/4 една по друга кратки реченици , одбрамбени и си заминувам во соба.
после пола саат тие ме гонат [DOUBLEPOST=1549557569][/DOUBLEPOST]

Малку ко да ми падна психата и самодовербата по раскинувањето.
Со денови се чувствувам празно, без желба да правам нешто.
Сакав само да почуствствувам дека некому му е гајле за мене и дека му значам.
Ми треба разговор со некој но го немам соодветното лице до мене за тоа.
Вчера ми беше роденден, не очекував кој знае што, додуша не планирав да го славам бидејќи личностите кои предвреме ги планирав да ми дојдат на торта ми откажаа во 5 до 12 и останав скроз сама со неколку честитки од најблиските а од мене кисела насмевка велејќи си во себе дека нема секогаш да биде така.
Додека ги тешам другите за нивните проблеми не оставив време за себе, доколку оставам добивам погрдни зборови дека сум себична личност која мисли само на нејзе.
Наместо да одам напред, јас сум опкружена со имбецили околу мене кои ја истураат сета нервоза врз мене за да се почуствуваат подобро.
Најдов работа и мислев дека ќе биде поинаку но се влоши состојбата од кога дознав дека човекот што го сакав веќе продолжил со друга а јас се вртам во круг.
Сакав да запознаам нови личности, по некој период да започнам нова врска доколку најдам човек кој го има она што го барам (немам јас големи стандарди) туку некој што ќе ме сака и почитува е доволно, не сум девојка која трча по пари и скапи коли туку скромноста ми е една од најдобрите одлики кои ги имам но секогаш кога зборувам со мајка ми на таа тема - ми вели дека ќе испаднам курва доколку најдам за брз период нов партнер И така почнуваат нашите кавги а јас гледам да одбегнувам бидејќи немам сила да истрпам и се откажувам и уште повеќе ми се намалува самодовербата.
Во глобала сум борец но некогаш е многу мизерно да бидеш сам за некои празници, родендени, прослави или било што, да немаш на кого да раскажеш како ти поминал денот и слични такви ситници кои мене навистина многу ми значат.
Стојам во место или правам чекор напред три назад.
Се изморив од се.

Нема да бараш никој пред кој можеш да се отвориш и да раскажуваш како било, што би било, туку продолжуваш со животот напред. Каков ти бил животот пред да го запознаеш дечко ти, така започни повторно. Излегувања со пријатели/ки никому не штетат, се дружиш слушаш различни муабети,новости запознаваш нови луѓе.
Лошо е цело време да бараме, треба да оставиме простор и време некој на нас да не најде. Се се случува во вистински момент.
Пробај од секоја лоша ситуација да го најдеш доброто во неа.
Едноставно мора да најдеш начин да ја разбиеш монотонијата на лошо размилување и да ја замениш со нешто ново за брзо да ги заборавиш лошите денови.
Мој совет: Ако имаш вишок 2 часа во денот уплати си членство во некој фитнес центар и избери некој курс зумба, пилатес .... не ми текнува се што има( секако ако не сакаш да се билдаш).
Читање книги исто така ... Според мене кардио во природа е најдобриот лек за душа

** Прочитај го текстот од сликите.

 

[hristinnna]

Здраво дечки, пишувам тука бидејки ми треба ужасно совет.
Студирам во друг град прва година, сама сум тука. Од крајот на декември ми се случија некои грди случки, имав смртен случај, па испитна сесија за на крај да раскинам со дечко ми.
И си бев под стрес, ми беше тешко али ништо алармантно. Си терав со животот и испитите.

Се до пред 2 вечери, коа ми се сруши светот. Учев за испит, лабава си бев онака, претходно муабетев со другарка, коа наеднаш ми слупа срце и снемав воздух. Страшно беше, траеше неколку саати, едвај заспав дури утрото. Дознав дека било паничен напад. Од тогаш па наваму, од страв верувајте да не ми се случи повторно јас мислам ќе полудам. Вечерта после тоа, се мачев неколку часа да заспијам, за на крај да се напијам дијазепам и да заспијам. Оваа вечер, т.е вчера, око не склопив. Не сум спиена воопшто. Само штом затворив очи на 15тина минути, како да го осетив срцето да ми чука, се разбудив и толку беше. Отидов ненаспана на испит денес. Па и на сред испит ми стана лошо, она чусвтво како да се гушиш, исто така и срцебиење имав. Се смирив некако. Си дојдов дома со надеж дека ќе легнам и ќе заспијам, ама не можам да спијам никако и од тоа ми е ептен страв. Гуглав симптоми на анкс, ама ги немам, не се препознавам во нив. Во друштво ми е супер се океј, а останам сама веднаш лоши мисли. За неколку дена си се враќам во родниот град, се радувам и си велам ќе се регулира се.
Ама потсвесно размислувам на тоа дека нема да помине, дека ќе треба да се трујам со лекарства на само 19години.
Ептен ми е тешко..
Кажете што да правам, секој совет, било што е и повеќе од добредојден..

 

[Ron Burgundy]

Здраво дечки, пишувам тука бидејки ми треба ужасно совет.
Студирам во друг град прва година, сама сум тука. Од крајот на декември ми се случија некои грди случки, имав смртен случај, па испитна сесија за на крај да раскинам со дечко ми.
И си бев под стрес, ми беше тешко али ништо алармантно. Си терав со животот и испитите.

Се до пред 2 вечери, коа ми се сруши светот. Учев за испит, лабава си бев онака, претходно муабетев со другарка, коа наеднаш ми слупа срце и снемав воздух. Страшно беше, траеше неколку саати, едвај заспав дури утрото. Дознав дека било паничен напад. Од тогаш па наваму, од страв верувајте да не ми се случи повторно јас мислам ќе полудам. Вечерта после тоа, се мачев неколку часа да заспијам, за на крај да се напијам дијазепам и да заспијам. Оваа вечер, т.е вчера, око не склопив. Не сум спиена воопшто. Само штом затворив очи на 15тина минути, како да го осетив срцето да ми чука, се разбудив и толку беше. Отидов ненаспана на испит денес. Па и на сред испит ми стана лошо, она чусвтво како да се гушиш, исто така и срцебиење имав. Се смирив некако. Си дојдов дома со надеж дека ќе легнам и ќе заспијам, ама не можам да спијам никако и од тоа ми е ептен страв. Гуглав симптоми на анкс, ама ги немам, не се препознавам во нив. Во друштво ми е супер се океј, а останам сама веднаш лоши мисли. За неколку дена си се враќам во родниот град, се радувам и си велам ќе се регулира се.
Ама потсвесно размислувам на тоа дека нема да помине, дека ќе треба да се трујам со лекарства на само 19години.
Ептен ми е тешко..
Кажете што да правам, секој совет, било што е и повеќе од добредојден..

Анксиозност ти е тоа, не мисли на тие ствари и ќе ти пројде побрзо, ако мислиш више ти се продлабочуваат проблемите.

 

[hristinnna]

Анксиозност ти е тоа, не мисли на тие ствари и ќе ти пројде побрзо, ако мислиш више ти се продлабочуваат проблемите.

Не ми изгледа на анксиозност, не знам. Повеќе како страв. Не можам да не мислам на тоа, се само натаму ми одат мислите. Морам да се преокупирам со нешто друго..

 

[Ron Burgundy]

Не ми изгледа на анксиозност, не знам. Повеќе како страв. Не можам да не мислам на тоа, се само натаму ми одат мислите. Морам да се преокупирам со нешто друго..

Па анксиозноста е страв, се возбудуваш одеднаш, ти се дешаваат чудни ствари од нигде никаде, те фаќа паника, губиш здив мислиш дека дошол крајот, што више од тоа како симптом. Иначе, можда звучи клише, али најдобар совет е избегавање стрес, испитни сесии такви ствари можат да бидат ептен стресни периоди и најверојатно тоа е причината.

 

[Psychosick]

Имав проблематични средношколски денови каде што немав пријатели во генерацијата,моите не ми веруваа и немаше кој да ми помогне бидејќи имав еден насилен психопат што не ми беше дечко но не ме оставаше на мира, што на сила сакаше да имаме односи, раскинав едвај со пријави и полиции, но не можам да се смирам со тоа што не сум невина, се будам од сон, не знам како ќе ме разберат ако искоментирам на темата, сакав да ми биде убаво, бев навредувана, ми предлагаше да се самоубијам, ме вреѓаше, ми се смееше заради начинот на живот, музиката која ја сакав, изгледот и едвај расчистив.
Не сум невина, но не знам како да се помирам со тоа..
Гледам дека голем дел од вас се ногу против самоубиството, ова мене ми е траума, типот не е ни осуден,а иако поминаа години од тогаш јас имам страв, суицидни мисли, мислам дека сум к,,,ва, и покрај тоа што студирам надвор од мк, вријам од пријатели, излегувам, моите ми се подрршка, но се сметам себе си за к.. што треба да ја нема.
Мислам дека никој нема да ме сака.Другото во се сум успешна, учење, поминав одлична овој семестар, пријатели супер, само тоа ме мачи.Проблемот е што од него немав раат, моите не ми веруваа бидејќи не бев блиска со нив тогаш, не можев да најдам излез, кога му викав да не замара имав закани, навреди, овој беше местенка од едни психопатки со мене што учеа и на крај во лице ми се смееја, не знам како понатаму мислам дека немам право да живеам, се осеќам како к...ва рано изгубив невиност без да сакам, тоа ме мачи до бескрај.Највеќе ме боли што сега сум во среќен брак, (сопругот мрази кога зборам за депресии) и се си мислам колку ќе беше прекрасно да ми е прв, да беше поинаку, он знае за се ова,дури вика да може би го убил, овој терет беше кога имав 16, со прекини со замарање, само што наполнив 18 едвај со дополнителна помош станав раат.Типот беше турбофолкерски сељак, и сега според мојата психа мислам дека сум казнета и немам право на животот што го живеев предходно.
Дали имам право да живеам како што бев предходно или не?
Инаку имам и дете,имаме страшна поддршка од семејството, многу се сакаат нашите,но заради овој период што вкупно не беше ни 2 години не си давам мир.Совет? Инаку сега имам 26.

 

[Utopia123]

Имав проблематични средношколски денови каде што немав пријатели во генерацијата,моите не ми веруваа и немаше кој да ми помогне бидејќи имав еден насилен психопат што не ми беше дечко но не ме оставаше на мира, што на сила сакаше да имаме односи, раскинав едвај со пријави и полиции, но не можам да се смирам со тоа што не сум невина, се будам од сон, не знам како ќе ме разберат ако искоментирам на темата, сакав да ми биде убаво, бев навредувана, ми предлагаше да се самоубијам, ме вреѓаше, ми се смееше заради начинот на живот, музиката која ја сакав, изгледот и едвај расчистив.
Не сум невина, но не знам како да се помирам со тоа..
Гледам дека голем дел од вас се ногу против самоубиството, ова мене ми е траума, типот не е ни осуден,а иако поминаа години од тогаш јас имам страв, суицидни мисли, мислам дека сум к,,,ва, и покрај тоа што студирам надвор од мк, вријам од пријатели, излегувам, моите ми се подрршка, но се сметам себе си за к.. што треба да ја нема.
Мислам дека никој нема да ме сака.Другото во се сум успешна, учење, поминав одлична овој семестар, пријатели супер, само тоа ме мачи.Проблемот е што од него немав раат, моите не ми веруваа бидејќи не бев блиска со нив тогаш, не можев да најдам излез, кога му викав да не замара имав закани, навреди, овој беше местенка од едни психопатки со мене што учеа и на крај во лице ми се смееја, не знам како понатаму мислам дека немам право да живеам, се осеќам како к...ва рано изгубив невиност без да сакам, тоа ме мачи до бескрај.Највеќе ме боли што сега сум во среќен брак, (сопругот мрази кога зборам за депресии) и се си мислам колку ќе беше прекрасно да ми е прв, да беше поинаку, он знае за се ова,дури вика да може би го убил, овој терет беше кога имав 16, со прекини со замарање, само што наполнив 18 едвај со дополнителна помош станав раат.Типот беше турбофолкерски сељак, и сега според мојата психа мислам дека сум казнета и немам право на животот што го живеев предходно.
Дали имам право да живеам како што бев предходно или не?
Инаку имам и дете,имаме страшна поддршка од семејството, многу се сакаат нашите,но заради овој период што вкупно не беше ни 2 години не си давам мир.Совет? Инаку сега имам 26.

Тоа што ти се случувало во минатото, остави го таму и продолжи со животот.
Секој има право да биде среќен, па дури и ти.
Посвети се на своето семејство, на своето дете и на својот сопруг.
Не се мачи со мисли дека си била курва бидејќи си ја изгубила својата невиност толку рано.
Девојко, денес невиноста ја губат и на помали години од твоите, си го живеат животот и воопшто не размислуваат за последиците.
Не си го мачи мозочето со црни мисли, посебно за самоубиство. Зар некој идиот од минатото вреди да си посегнеш по животот?
Имаш подршка од сите, имаш и основано фамилија, треба да бидеш среќна бидејќи многумина немаат подршка, ниту пола од тоа што го имаш ти го немаат.
Никој нема право да ти се исмева за начинот на живот посебно не некој психопат кој те третирал како ѓубре. Зар е битно мислењето на некој човек кој преку тебе си го јачел егото? НЕ.
За жал луѓето ќе си зборуваат, ќе оговараат а ти не можеш да ги спречиш.
Продолжи со животот, сврти нова страница, промени нешто кај себе, за почеток.
Првиот чекор секогаш е најтежок, после постепено оди се' полесно.

Ова ти го кажува паталец кој долго се бореше во минатото покрај таков тип на насилници.
Не ја прави мојата грешка, ќе изгубиш многу драгоцено време наместо да се посветиш на сето она што го имаш.
Стисни заби, издржи, не потклекнувај...
Верувам дека ќе бидеш добро..

Ако сакаш, пишај ми приватна порака, ќе поразговараме.

 

[Psychosick]

Тоа што ти се случувало во минатото, остави го таму и продолжи со животот.
Секој има право да биде среќен, па дури и ти.
Посвети се на своето семејство, на своето дете и на својот сопруг.
Не се мачи со мисли дека си била курва бидејќи си ја изгубила својата невиност толку рано.
Девојко, денес невиноста ја губат и на помали години од твоите, си го живеат животот и воопшто не размислуваат за последиците.
Не си го мачи мозочето со црни мисли, посебно за самоубиство. Зар некој идиот од минатото вреди да си посегнеш по животот?
Имаш подршка од сите, имаш и основано фамилија, треба да бидеш среќна бидејќи многумина немаат подршка, ниту пола од тоа што го имаш ти го немаат.
Никој нема право да ти се исмева за начинот на живот посебно не некој психопат кој те третирал како ѓубре. Зар е битно мислењето на некој човек кој преку тебе си го јачел егото? НЕ.
За жал луѓето ќе си зборуваат, ќе оговараат а ти не можеш да ги спречиш.
Продолжи со животот, сврти нова страница, промени нешто кај себе, за почеток.
Првиот чекор секогаш е најтежок, после постепено оди се' полесно.

Ова ти го кажува паталец кој долго се бореше во минатото покрај таков тип на насилници.
Не ја прави мојата грешка, ќе изгубиш многу драгоцено време наместо да се посветиш на сето она што го имаш.
Стисни заби, издржи, не потклекнувај...
Верувам дека ќе бидеш добро..

Ако сакаш, пишај ми приватна порака, ќе поразговараме.

Ти пишав мила, убаво ќе ни дојде муабетче

 

[stayreal1]

Имав проблематични средношколски денови каде што немав пријатели во генерацијата,моите не ми веруваа и немаше кој да ми помогне бидејќи имав еден насилен психопат што не ми беше дечко но не ме оставаше на мира, што на сила сакаше да имаме односи, раскинав едвај со пријави и полиции, но не можам да се смирам со тоа што не сум невина, се будам од сон, не знам како ќе ме разберат ако искоментирам на темата, сакав да ми биде убаво, бев навредувана, ми предлагаше да се самоубијам, ме вреѓаше, ми се смееше заради начинот на живот, музиката која ја сакав, изгледот и едвај расчистив.
Не сум невина, но не знам како да се помирам со тоа..
Гледам дека голем дел од вас се ногу против самоубиството, ова мене ми е траума, типот не е ни осуден,а иако поминаа години од тогаш јас имам страв, суицидни мисли, мислам дека сум к,,,ва, и покрај тоа што студирам надвор од мк, вријам од пријатели, излегувам, моите ми се подрршка, но се сметам себе си за к.. што треба да ја нема.
Мислам дека никој нема да ме сака.Другото во се сум успешна, учење, поминав одлична овој семестар, пријатели супер, само тоа ме мачи.Проблемот е што од него немав раат, моите не ми веруваа бидејќи не бев блиска со нив тогаш, не можев да најдам излез, кога му викав да не замара имав закани, навреди, овој беше местенка од едни психопатки со мене што учеа и на крај во лице ми се смееја, не знам како понатаму мислам дека немам право да живеам, се осеќам како к...ва рано изгубив невиност без да сакам, тоа ме мачи до бескрај.Највеќе ме боли што сега сум во среќен брак, (сопругот мрази кога зборам за депресии) и се си мислам колку ќе беше прекрасно да ми е прв, да беше поинаку, он знае за се ова,дури вика да може би го убил, овој терет беше кога имав 16, со прекини со замарање, само што наполнив 18 едвај со дополнителна помош станав раат.Типот беше турбофолкерски сељак, и сега според мојата психа мислам дека сум казнета и немам право на животот што го живеев предходно.
Дали имам право да живеам како што бев предходно или не?
Инаку имам и дете,имаме страшна поддршка од семејството, многу се сакаат нашите,но заради овој период што вкупно не беше ни 2 години не си давам мир.Совет? Инаку сега имам 26.

Да заслужуваш да живееш и имаш право да бидеш среќна. Имаш се што ти треба за да го живееш животот како што ти наликува и самата кажа дека си во среќен брак со сопруг кој те сака и дете и башка цела фамилија зад вас што ве сака и подржува.Дали мислиш дека тоа не е доволна причина за да го живееш животот?Па дали има нешто по вредно од тоа во денешно време ?
Верувај нема, значи ти си личност што имаш се во животот, си ги остварила твоите цели иако патот не бил лесен, затоа глава горе и уживај го секој ден од животот.
Твојата среќа ја оспоруваш бидејќи мислиш дека не заслужуваш да го живееш живот денес поради твоето непријатно искуство од минатото кое и ден денес те прогонува?
Јас би ти рекол дека тоа што ти се случило во минатото, борбата и истрајноста се твојот живот денес.
Твоето непријатно искуство било "жртвата" без која не би била тоа што си денес.
За жал ретки се луѓето на овој свет кои ја имаат привилегијата работите да им се редат глатко.
Секој од нас има поминато низ тежок период, одлуката е наша дали ќе се промениме и ќе го бараме светлото низ животот или темнината.
Поздрав

 

[Psychosick]

Да заслужуваш да живееш и имаш право да бидеш среќна. Имаш се што ти треба за да го живееш животот како што ти наликува и самата кажа дека си во среќен брак со сопруг кој те сака и дете и башка цела фамилија зад вас што ве сака и подржува.Дали мислиш дека тоа не е доволна причина за да го живееш животот?Па дали има нешто по вредно од тоа во денешно време ?
Верувај нема, значи ти си личност што имаш се во животот, си ги остварила твоите цели иако патот не бил лесен, затоа глава горе и уживај го секој ден од животот.
Твојата среќа ја оспоруваш бидејќи мислиш дека не заслужуваш да го живееш живот денес поради твоето непријатно искуство од минатото кое и ден денес те прогонува?
Јас би ти рекол дека тоа што ти се случило во минатото, борбата и истрајноста се твојот живот денес.
Твоето непријатно искуство било "жртвата" без која не би била тоа што си денес.
За жал ретки се луѓето на овој свет кои ја имаат привилегијата работите да им се редат глатко.
Секој од нас има поминато низ тежок период, одлуката е наша дали ќе се промениме и ќе го бараме светлото низ животот или темнината.
Поздрав

Многу ти благодарам, инаку ми беше тешко бидејќи секој се соочувал со проблеми но ова моево беше преголемо за разлика од другите.

 

[stayreal1]

Многу ти благодарам, инаку ми беше тешко бидејќи секој се соочувал со проблеми но ова моево беше преголемо за разлика од другите.

Тежината на тоа што не мачи секоја личност најразлично ја мери.
За некои луѓе тоа е: готово е го допрев дното, за други тоа е: можеше да биде и полошо.
Мислењето што го дадов беше искрено но јас не сум стручна личност која може целосно да го реши проблемот.
Би сакал да додадам нешто , но не ме разбирај погрешно значи не велам дека ти фали нешто, но би те советувал да посетиш некој психолог и најотворено да разговараш за твојот проблем.
Бидејќи секој овде на форумот што ќе го прочита твојот пост ќе ти даде подршка и охрабрување( што е пред се човечки ) и тоа на тебе ќе ти ја стопли душата на момент но бидејќи ти подсвесно различно размислуваш стравот и двоумицата ќе се вратат повторно.