Симптоматично е тоа шо во цела земја не може да се најде артикулиран отпор против две битни работи, тоа е актуелно промена на име (во суштина пакетче со многу повеќе) и воведување на двојазичност. Се што гледаме се само патетики како името не го даваме и Македонија на македонците без ронка здрав аргумент во нив, сето тоа дел од приредбата која ни е сервирана а која не може да се направи преку ноќ и за која се потребни огромни ресурси. Едноставно добар дел од тие луѓе не сфаќаат дека одработуваат за спротивната страна, додека оние кои ги набедиле тоа да го прават се сосема свесни што е целта, и токму тоа е моќта на субверзијата. Едноставно никаде нема разумен организиран отпор, а токму тоа е целта на приредбата, сузбивање на артикулацијата на здравомислечка критичка маса, незвисна од патетиките кои ги гледаме.
Пензионери и навивачки групи како бранители на името е совршено олицетворение на стереотипот кој е изграден (систематски) околу патритоизмот кај нас, (старо добро не се стрижам не се бричам на вмро да личам), некои сомнителни полуписмени ликови, мафтање крстови, кандила и попови како амплификација на закоравен, регресивен конзерватизам. А тие не се единствените кои сметаат дека овој договор е поразителен, и дека ако веќе се прави компромис тоа треба да наликува на таков потег, а не капитулација. Далеку од тоа и реалниот издржан отпор е прилично голем но повторно, неартикулиран.
Министерството за вистина со полицијата на мислите мака мачи на социјалните мрежи да ја сузбие секоја здраворазумска критика на овој договор преку стигматизација на секој еден како небањат вмровец, неписмен, фашист,национал-шовинист и сл, со што единствено останува да виси оној навистина патетичен наратив за името не го даваме и толку. Да бидат нештата потрагични, центарот за лажги со опашки иако има можност да ја запали јавноста по кратка постапка, пружа само дозиран фигуративен отпор, што не се должи само и само на политичко калкуланство туку нешто налик координација, што меѓусебна а веројатно и нешто друго е во игра.Смешно е како аргумент за сево ова да се наведе клептократијата која владее кај нас од независноста до денес. Уште посмешно е кога т.н антиквизација се наведува како главен фактор за капитулацијата, факт е дека имаше негативно влијание, ама овие позиции грците ги имале од самиот старт на преговорите а тоа е далеку пред груевизмот.
Е сеа се поставува прашањето шо со референдумот, што ако не помине, или ако веќе помине, како тоа ќе се направи. Што и како ќе се одрази на секој исход. Постојат реални шанси за дестабилизација доколку има негативен исход (востанија), и сериозни турбуленции ако се прифати, многу е битно како тоа ќе се направи, колку повеќе мајминлоци толку полошо за сите.
Тек со примената на договорот ќе биде шчо напраифме. А во меѓувреме се тактизира со одлагање на реализацијата на договорот со бугарите и примена на ЗУЈ2018, пошто веројатно не очекуваа толкаво обединување по етничка основа кај македонците.
Најголем проблем е шо едноставно не постои организирана структура која може да артикулира сериозен отпор против промени кои негативно би се одразиле на нас македонците како народ.