Никад не ни замислував дека се ќе испадне вака мизерно на крај. Ни дека јас ќе испаднам вака мизерен. А изгледа ова е баш онаа завесана. Конечно се испукав, со сета горчина и бес и последни изблици на неразумна надеж. Од утре, ќе станам и ќе се дресирам да не мислам на тебе. Веќе не. Од утре, ќе престанам да барам лица во гужвите во комплексот факултети, бидејќи еднаш ми рече дека и таму имате предавања некои денови. Од утре. Од сабајле, ќе доручкувам. Ќе гледам телевизија. Ќе чкрабам во тетратка, ќе се гушам во writer's block. Ќе искочам надвор. Ќе сликам со новиот апарат. Ќе правам нешто со себе.
Јебеш га, толку ми е силата. Не можам веќе.
А ти, биди среќна. Не си. Не знам дали си била некад. Но мора да бидеш. За мене, ако не за себе. Најди среќа негде. Не се дави во омразата кон себе. Како можев јас да те сакам? Ете така и ти сакај се. Додека крв не ти потече. И најди некого откако ќе научиш да се радуваш, и подари му се целата. Ќе видиш кое чувство е. Верувај ми, така се осеќав со тебе. Сакам да светиш со целата заслепувачка светлина на чие гушење сега трошиш толку сила и време. За мене. Те молам. А јас ќе бидам добро. Ќе бидам болен некое време, но имам поприлично волја да оздравам.
Посакај ми среќа, тивко, во себе. Јас сум галамџија, па затоа вака се дерам. Те сакам мала.
Sith
грешка:pos2::pos2:
ќе се убијам од што неможам да сум сега до тебе