Драга кајгана,
Ти си мојот прв соговорник оваа утро.
Ќе пробам да опишам како се чуствувам периодов, а сепак да не навредам никој, најмалце себе.
Убавa беше онаа фраза, мене стварно ми се допаѓаше - да се биде жена во машки свет.
Машки свет...хмм....
Дечки, оваа не е никаков свет, посебно од мојот агол каде што сега се наоѓам.
Секој личнот интерес си го гледа, секој те поканува на кафе за нешто да извлече од тебе и секој живее со одредени предрасуди а сепак зборува гласно дека живееме во една држава каде што има демократија, владеење на правото.
Нема право, жално е тоа.Да имаше ќе имаше и ред и мир.
Додека кај нас се гледа функцијата да се зграби и да се слика во подобра кафана со подобро вино во рака.
Воопшто не кријам, имам 24 години, горда сум на онаа што имам поминато( во целост) ама дојде време да се плашам во какво време би живееле моите деца.
Имав колеги од факултет каде што јавно кажуваа дека некој му ја сработува дипломската, дека плаќаат за оценка и после сето тоа пишуваат еднакво = дека па таква ни е државата.
Не е виновна државата дечки, виновни сме ние.
Ние сме лицемерни, ние си даваме едни на други комплименти со цел да ни порасни самодовербата.Не расти самодовербата, жал ми е ама не расти така.Треба во животот да поминеш пат со боцки, да пуштиш малце крв или малце повеќе и после тоа да знаеш што стои позади твоето име.
И јас додека го пишувам оваа во целост немам изградено самодоврба.Се караме постојано со другарка ми.До вчера ја мислев како сестра, на поноќ одев кај неа кога ќе ме налутел некој бивши дечко а сега со однесуваме ама баш како странци. Не ме прави среќна што ќе ми напиши како коментар на слика 100 срциња.Настрана тоа.Не сакам да го коментирам тоа оти веројатно свесни сте дека најубавите слики имаат најмалце лајкови ама воопшто не се замарам за тоа.
