Штом ми одговараш со прашање, значи ли тоа дека (сем емотивен) немаш друг став?
Мојот не-емотивен одговор е дека не може по ниедна религиска, космичка, атеистичка (каква сакаш, по твој избор) правда, некој да се нарекува дека е патриот (и не само тоа, туку сите други околу него да се предавници) и да донесува ваква практично едногласна одлука во име на цел народ. Мораше да излезе дпне, кој во 2011-та имаше тотална власт и да објасни кого тоа ќе помилува и ЗОШТО. Не заради моето емоционално размислување, туку заради емоциите на цел народ (со кои на пример денеска си играат со закани за федерализации исл.) Тогаш и при признавањето на Косово не цвилеше хорхе дека никој не не есапел, не цвилеше паторот дека вечно кривиот Сорос ги тера во пропаст.
А пошо си мераклија по право, ќе ти кажам и следново. За да не настануваат вакви ситуации (ова сум го зборел и претходно), барем во европските земји, а го има тоа и по други земји во светот - воените водачи се едно, а политичките се друго. Така Ира го има Шин фејн, така баскиската Ета си има свое политичко крило, има такви по разноразни банана-земји, само овде директни нарачатели на убиства и воени акции се дел од извршна и законодавна власт - тоа е безобразлук кој не смееше да се прифати. Меѓу другото, за меѓуетничко помирување работите така ќе идеа поглатко. Ама не се најде јунак од „македонски“ политичар да разговара на таа тема и затоа доаѓаме до овие принципелни разлики длабоки колку океанот. Од патриотски лидер, како што се очекуваше да биде паторот (а де факто не бидна, дури и напротив) се очекуваше да биде покрут и помудар во односите со нив, а не на мала врата да ни пикосува го**а, а во кулоарите со истите тие да функционира перфектно. Како може да реагирам неемотивно кога го гледам аљи кого го препознавам од војната - ми иде да го запалам.
Ти глеај правно, мене ме интересира принципиелно и дали е од интерес на народов и државава. Правото во оваа земја не функционира.