Анксиозност

[Ligar]

Луѓе, едно прашање со недели ми се врти во глава никако да го исфрлам:

Дали ние анксиозно-депресивните сме луди??

Знам дека ќе ми дадете одговори од типот не, не сте, од анксиозност не се полудува и сл. Меѓутоа ми треба аргумент и објаснување за да си ја убедам психава.

По што се разликуваме ние од оние што се стварно ,,луди" ?

 

[Artemisia Vulgaris]

Луѓе, едно прашање ми се врти со недели ми се врти во глава никако да го исфрлам.
Дали ние анксиозно-депресивните сме луди??

Знам дека ќе ми дадете одговори од типот не, не сте, од анксиозност не се полудува и сл. Меѓутоа ми треба аргумент и објаснување за да си ја убедам психава.

По што се разликуваме ние од оние што се стварно ,,луди" ?

Анксиозноста е состојба на умот предизвикана од насобрани страв и фобии и се средува. Менталните болести како на пример шизофренија се нешто сосема друго, но некои психолози ја дефинираат и анксиозноста како ментална болест, сепак ова е дискутабилно, дури ни стручните лица не можат да дадат ист одговор. Зошто? Затоа што анксиозноста е „нормална“ во ограничени количини и секој човек ја има. Тоа е оној инстинкт за преживување што предизвикува fight or flight реакција. Е сега, секој човек различно реагира на стрес. Некој е во состојба полесно да се справи со животните кризи, а некој ќе се плаши постојано дури и откако кризата поминала. Сѐ зависи од менталниот склоп на човекот, животното искуство, возраст итн.

 

[Psyside]

Анксиозноста е состојба на умот предизвикана од насобрани страв и фобии

Или од неадекватен внес на минерали/витамини (исхрана и суплементација) кои го прават ефектот на тие стравови и фобии 10x поголем.

 

[Shahbaz]

Анксиозноста е состојба на умот предизвикана од насобрани страв и фобии и се средува. Менталните болести како на пример шизофренија се нешто сосема друго, но некои психолози ја дефинираат и анксиозноста како ментална болест, сепак ова е дискутабилно, дури ни стручните лица не можат да дадат ист одговор. Зошто? Затоа што анксиозноста е „нормална“ во ограничени количини и секој човек ја има. Тоа е оној инстинкт за преживување што предизвикува fight or flight реакција. Е сега, секој човек различно реагира на стрес. Некој е во состојба полесно да се справи со животните кризи, а некој ќе се плаши постојано дури и откако кризата поминала. Сѐ зависи од менталниот склоп на човекот, животното искуство, возраст итн.

ѓумбир и тумерик -- одлични резултати!

 

[Gunner_L]

Здраво сакам да прашам дали тешкото дишење како да се има некоја тежина во градите цело време, и потребата од длабоки воздишки може да укажува на анксиозност, немам некој страв било рационален или ирационален сум под стресен период , и да кажам дека само навечер ми се случува ова затоа мислам дека не сум за доктор...
Мислење ?

 

[Psyside]

Здраво сакам да прашам дали тешкото дишење како да се има некоја тежина во градите цело време, и потребата од длабоки воздишки може да укажува на анксиозност, немам некој страв било рационален или ирационален сум под стресен период , и да кажам дека само навечер ми се случува ова затоа мислам дека не сум за доктор...
Мислење ?

Диета и тежина?

 

[Gunner_L]

Диета и тежина?

Не, нормална тежина

 

[Psyside]

Не, нормална тежина

Мислев на тоа како се раниш - дали вежбаш (како се осеќаш) итн. Симптомите ти се најверојатно од анксиозност ама да се дознаат повеќе информации прво треба.

 

[Gunner_L]

Мислев на тоа како се раниш - дали вежбаш (како се осеќаш) итн. Симптомите ти се најверојатно од анксиозност ама да се дознаат повеќе информации прво треба.

Пешачам доста, играм футсал 1-2 неделно, кога како и по дома по некој склек.
Исхрана ништо посебно во смисла на режим и слично не внимавам нешто посебно ма да не би требало тоа да има до толку влијание како тоа што мислам дека ова ескалира и дека долго време имам проблем со самодоверба, деструктивни мисли итн..

 

[Psyside]

Пешачам доста, играм футсал 1-2 неделно, кога како и по дома по некој склек.
Исхрана ништо посебно во смисла на режим и слично не внимавам нешто посебно ма да не би требало тоа да има до толку влијание како тоа што мислам дека ова ескалира и дека долго време имам проблем со самодоверба, деструктивни мисли итн..

Аха, епа тоа е. Почни со поздрава храна и б комплекс - почесто спорт, и види дали ќе ти биде подобро.

 

[Keepitreal]

После голема борба, после многу порази редно бешеда го видам сонцето.

За моја среќа со анксиозноста се збогувавме засекогаш.
Сакам да споделам со вас, па можеби во некои случаеви ќе помогнам.
После долги 2-3 години ( последната година неверојатно тешки напади) борба со анкси се заврши со хепи енд. Значи одпрвен се започна во блага форма, страв од онесвестување, премногу грижи што ќе биде со животот, со фамилијата итн.
Чудно е што кај мене баш беше спортивно од нормалното, кај мене анкси напаѓаше баш кога бев сам. Така да премногу тешко го поминував и она најмалку време кога ќе остаев сам. Во мислите ми се вртеше дека ако припаднам нема кој да ме спаси итн...
Сега кога се заврши сватив кој беа причините. ПРЕД се беше пертнерката. Добивав огромен притисок за тоа во каква ситуација живеам, каков ќе ни биде животот понатаму и многу други работи.
Многу се грижев околу тоа и затоа анкси рокаше се посилно и посилно а богами и немилосно.
Потоа следуваше втората причина а тоа е Работата...
Многу стресни ситуации за многу краток период, ставајќи го животот 2 пати во огромна опасност..
Еден ден заминав далеку од градот во една викендица, решив да останам 2 дена сам, без телефони и никаква конекција со светот.
Морав да го средам животот некако. Добивав огромни напади на паника, секоја ситуација ме вадеше од такт, губев здив и бев тотално разочаран.
Решив дека ќе почнам од првата работа што добивам притисок, па така се разделив со партнерката.
Болна разделба после многу години, но сепак морав. Само уште од првиот ден осетив олеснување.
Потоа се разрешив и со втората најголема причина на ански, работата.
Го немав повеќе притисокот на работа, но остана притисокот после работата.
Потоа и ја направив најголемата работа што 1000% ми го смена животот, заминав од градот и од државата. Тоа беше крајот на ански.
Неможе повеќе никако да допре до мене поради тоа што и ги скратив сите конекции кои ги имаше за да стигне до мене.
Мој совет, пошто знам колку е гадно играњето со анкси е :
- Прекините се што ви прави немир во душата
-Пресечетеја секоја конекција која анкси ја носи до вас
-Иако не можи така лесно да се свртат мислите сепак потрудетесе да ги насочите кон позитива
-Дефинитивно спортувајте или пронајдете некакво хоби како издувен вентил
-Разговарајте со некој близок или пак испукајтесе баш на форумов за се што ве мачи, ветувам ќе се осетите подобро.
- И најбитно признајтеси сами дека се измачувате и дека мора да пронајдете излез.

 

[Artemisia Vulgaris]

После голема борба, после многу порази редно бешеда го видам сонцето.

За моја среќа со анксиозноста се збогувавме засекогаш.
Сакам да споделам со вас, па можеби во некои случаеви ќе помогнам.
После долги 2-3 години ( последната година неверојатно тешки напади) борба со анкси се заврши со хепи енд. Значи одпрвен се започна во блага форма, страв од онесвестување, премногу грижи што ќе биде со животот, со фамилијата итн.
Чудно е што кај мене баш беше спортивно од нормалното, кај мене анкси напаѓаше баш кога бев сам. Така да премногу тешко го поминував и она најмалку време кога ќе остаев сам. Во мислите ми се вртеше дека ако припаднам нема кој да ме спаси итн...
Сега кога се заврши сватив кој беа причините. ПРЕД се беше пертнерката. Добивав огромен притисок за тоа во каква ситуација живеам, каков ќе ни биде животот понатаму и многу други работи.
Многу се грижев околу тоа и затоа анкси рокаше се посилно и посилно а богами и немилосно.
Потоа следуваше втората причина а тоа е Работата...
Многу стресни ситуации за многу краток период, ставајќи го животот 2 пати во огромна опасност..
Еден ден заминав далеку од градот во една викендица, решив да останам 2 дена сам, без телефони и никаква конекција со светот.
Морав да го средам животот некако. Добивав огромни напади на паника, секоја ситуација ме вадеше од такт, губев здив и бев тотално разочаран.
Решив дека ќе почнам од првата работа што добивам притисок, па така се разделив со партнерката.
Болна разделба после многу години, но сепак морав. Само уште од првиот ден осетив олеснување.
Потоа се разрешив и со втората најголема причина на ански, работата.
Го немав повеќе притисокот на работа, но остана притисокот после работата.
Потоа и ја направив најголемата работа што 1000% ми го смена животот, заминав од градот и од државата. Тоа беше крајот на ански.
Неможе повеќе никако да допре до мене поради тоа што и ги скратив сите конекции кои ги имаше за да стигне до мене.
Мој совет, пошто знам колку е гадно играњето со анкси е :
- Прекините се што ви прави немир во душата
-Пресечетеја секоја конекција која анкси ја носи до вас
-Иако не можи така лесно да се свртат мислите сепак потрудетесе да ги насочите кон позитива
-Дефинитивно спортувајте или пронајдете некакво хоби како издувен вентил
-Разговарајте со некој близок или пак испукајтесе баш на форумов за се што ве мачи, ветувам ќе се осетите подобро.
- И најбитно признајтеси сами дека се измачувате и дека мора да пронајдете излез.

Зарем не ти направи некаква пречка заминувањето од државата, т.е. менување на зоната на комфорт?
Иначе, браво! Си направил сѐ што јас треба да направам, ама не се чувствувам спремна и тоа си пресекол сѐ од корен. Човече, која храброст треба за такво нешто, особено ако си анксиозен. Алал!

 

[Ѕид на плачот]

Ова воопшто не е точно, мислам на погоре кажаното, текстот.

Јас за да ја победам, побегнав на гости во Германија, бидејќи едноставно не сум гледала излез, мислев дека сум во преголема агонија и не сум можела да дишам, но не сум знаела дека ќе ја понесам со себе сеа таа тежина, дури таму истово му го кажав на братучед ми кој во истиот момент и заплакал, тој куфер тежина, и преголема доза на тага, депресија.. Како овде така и таму... Каков поглед имав овде, таков имав и таму. Така што после три месеци, веднаш сум се вратила и почнала од почетак овде, каде што ми започнало... И супер сум сега. Не сум на таблети, на никакви хемикалии и слично.
Туку едноставно, решив да не ја поттиснувам, за да живеам со неа, туку тешко ми е и сега кога излегувам... Но морам, не сакам да умрам, не сакам да преживувам, сакам да живеам, да сум среќна. Не сакам напади на паника, или пак кога вечерам со друштво во ресторан, кафана,да се поттам и да бидам чудна. Почнувам тука од корен, си идам на факс и едноставно станувам нормална. Се соочувам секој ден со проблеми, се носам со тоа. И се опуштам, се контролирам и подобра сум.

И да, заборавив од депресија и анксиозност, сум стасала повторно на апчиња за дијабет и висок крвен притисок, се тоа што чувствував, мислев, се манифестирало и физички. хормони и слично. Целото тело болно. И без сериозни болести, испитав се, имам кажувано повторно ќе речам, ништо добро не ми донела оваа болест,освен вистински болести. И две години шетање по Државна болница. И пари давање за снимање бубрези, срце, цело тело испитав и на крај компјутерска томографија, два пати. Бадијала.

 

[Ligar]

Знам дека е офтопик, но не знаев каде да прашам. Ако веќе има соодветна тема префрлете го овој пост таму.Дали психозата е состојба на умот слична на анксиозноста или се работи за ментална болест слична на шизофренијата?

 

[Artemisia Vulgaris]

Знам дека е офтопик, но не знаев каде да прашам. Ако веќе има соодветна тема префрлете го овој пост таму.Дали психозата е состојба на умот слична на анксиозноста или се работи за ментална болест слична на шизофренијата?

Психозата е губење на контакт со реалноста. Може да настане преку земање на дрога, мозочна повреда, одредени болести или претрпена огромна траума.
Анксиозноста може да се појави како придружен симптом на психозата, додека психозата е еден од симптомите на шизофренијата.