Ипси, погрешено толкување води кон ваков заклучок.
Кога се зборува за духовна книга за неа не постои време,идно-минато.Во нив се објаснуваат внатрешните промени преточени преку метафорични поими.Тоа ти е како да дадеш лик на љубовта или ја преставиш правдата како е нема и без раце (неможе да работи), прстите на рацете како цареви кој имаат една мисла, времето со своите саати и минути како војска која војуваат против телесните луѓе.Нешта кои не се гледаат,а сепак се присутни,нешта кои не ги запазуваме и несвесно ги користиме.Затоа и се вели дека, тоа што е за духовните за телесните е лудост.
Светот (за човек со сите негови преомени) е ист, како тогаш така и сега,се нема ништо променето.
Периодите се исти..бебе,дете, младич, возрасен човек,старец исто е и со внатрешноста и сите промени и доживувањата, љубов,омраза,гнев,тага ,радост, истрина, надеж , страст ....его.
Тоа што го пишува во таквите духовни книги,немаат ништо заедничко со периодот на случување, може само како термини да се употребуваат за да се остави силна порака на читателот, инаку се случува внатрешно.
Читам тука некои сакаат со очи да го видат и со уши да го слушнат Исус за да веруваат во неговото постоење!
Исус не се бара надверешно,тој не се гледа со телесни очи и не се слуша со телесни уши,ако веќе некои одбрал да ја следи таа догма, да знае дека тој се бара внатрешно, впрочем секоја духовна мудрост се бара внатрешно.