Неодамна запознав човек каков што не верував дека постои на балканот. Сеуште бев во завршна фаза од претходната врска,во која многу го сакав партнерот но тој не можеше да остане со некој кој му ги откри лагите,иако му ги простив,и затоа ме остави. Во таа пресвртница,се најде новиов,ендемичниот вид..од некаков безобразен очај го споделив своето горко искуство со новиот,покажувајки уствари каква будала сум била јас во веќе завршената врска,тој беше сведок на целата драма и моето патење една недела по раскинувањето. Пред да се случи моето раскинување,во муабет тој ми кажа дека со неговата долгогодишна девојка е многу искрен,и дека темелот на таа врска (не се од исто место) е токму искреноста,кажувањето отворено се еден на друг..се познаваше по него дека ни еден збор не е лажен,се отвори за многу длабоки теми кои допираа до фамилија и трауми од детство. Сето тоа беше фино,додека го слушав си викав еј доабар човек стварно,би требало такви да има повеќе во мојот живот.
После неколку дена се враќа човекот дома. Останувам тотално сама со себе 2-3 дена,простор за муабет со себе колку сакаш. И у тој муабет случајно се факам себеси како мислам на него,како ми недостига,како сакам да му идам на кафе,како може да си ја сака девојкаму (која е стварно физички непривлечна) си велам,кога ке дојде,ми фали како разговараше со мене,како ме третираше,како ВООПШТО не се трудеше да биде природен а испаѓаше толку спонтан,свој,смирен во духот. Врсници сме,никогаш не сум мислела дека мој врсник може да има таква зрелост во постапките и размислувањето. По природа сум отворена,мислам дека бев у премногу. Темпераментна сум и гласовита,тотален контраст на него. Пред едела дена речиси, само шо се врати он во Скопјево.го викнав кај мене како шо ни беше адет да пиеме кафе да промуабетиме,и тој богати љубим ми пишува дека неговата женска мисли дека има нешто мегу нас,како што мислеле сите други и дека на него воопшто не му е гајле како другите мислат идејки се знае самиот,но поради девојкаму мора да се одттргне малку,кафе пиењето ке остане секако..но седењето навечер гледање филмови и крати играње неповратно замина во историјата.
Добро си викам,и ја да сум на нејзино место бетер ке реагирам. На фамозниот први го попив финналиот удар од веке бившиот партнер,и целата во солзи и со липање отидов кај него. Прегратката што ми ја даде на прагот ме уништи. Топла,искрена,силна,ветувачка..иако сеуште липав од деградацијата,додека седеше до мене и ми викаше да се смирам не знаев во тој момент зошто мие тешко,заради тоа што го изгубив,или заради тоа што никогаш не можам да го имам (него).
Истата вечер одкако си заминав од кај него му напишав порака во која му се заблагодарив што беше до мене,што ме ислиша,му посакав добра нок и завршив со зборовите дека ако имало нешто убаво од таа вечер,е барем тоа што ме прегрнал,и дека сум свесна дека е тоа максимум и последно што ке добијам од него. Немаше повратен фидбек,затоа што телефонот ми е крш. Утрото кога пиевме кафе ми спомна дека ми вратил на пораката "таму некои глупости пишувал",и тоа беше се.
Што е сега тоа шо ни ги е*е кокошките а не е петел?
Мислам дека се сврзав премногу,не ми успева да го извадам од глава,не знам како и на кој начин да му кажам дека ми е преубаво во негова близина,дека ме разбира,дека ме смирува,комплетно одговара на се што сум барала,ме тера да се чувствувам вредна,сватена,женствена...И има девојка!
ДАЛИ ДА МУ КАЖАМ ЗОШТО ГО ИЗБЕГНУВАВ ДЕНОВИВЕ?
ДАЛИ ДА МУ КАЖАМ КАКО МЕ ТЕРА ДА СЕ ОСЕЌАМ?
ДАЛИ ДА МУ КАЖАМ ДЕКА МИСЛАМ ДЕКА СЕ ВЉУБИВ(и тоа преку ноќ)?
