Како што кажав, ова беше втор напад. Првиот беше два месеци пред вториот. Исто и тој резултат на трамадолите, само што тогаш не призна, правеа секакви испитувања, дали е епилептичар, проблеми со срце итн итн. Само тој си знаеше што го предизвика нападот, а сепак не прекина со пиење трамадоли. Јас бев со него, можеше да ми кажи дека има проблем, а не да ми бара скоро секој ден пари, да ме лажи дека му требаат за поправка на колата и сл. Кога одбивав да му дадам, стануваше агресивен. Само јас работев, тој не. Се чудев на неговата заинтересираност за се околу него. Постојано му отварав огласи за работа ама не сакаше никаде да проба. По цел ден спиеше нормално... И целоо време јас се обвинував за се. Не е дека не се трудев. Многу се трудев и трпев многу испади да, во името на она што поминало и бев заљубена во неговата верзија која ме правеше среќна. После нападот на кој јас присуствував, иако бев преплашена, се видовме пак, пробав да разговарам, го прашував од кога зема, му реков да оди на психолог дека не е можно сам да си помогне. Тој одбиваше да разговара отворено, викаше дека нема проблем, не е зависен, а докторите кажаа дека добивање два напади во толку кратко време е резултат на конзумирање трамадоли долг временски период. Тој одби да се отвори и да кажи се. А секој пат кога ќе се видевме чувствував неизмерен страв дека пак ќе му се случи нешто. Кога и да зборуваше со некој на телефон и да одеше некаде јас мислев дека оди да земи трамадоли. Тој страв и недоверба никако не можев да ги потиснам. Не е дека не пробав... И да се смирам со него свесна сум дека можеби месец, два, година, пет, десет ќе биде океј, колку да ја стекнам повторно довербата. Што ако пак почне да се дрогира? Што ако сме во брак и имам деца? Не гледам начин да ја вратам довербата. Кога тој бил способен да ме гледа во очи секој ден и да ме лажи и причината за незадоволство од животот да ја наоѓа во мене, значи не сум му значела и не бил толку заљубен колку што сега вика дека е. Најжално е што ако не му се случеше нападот пред мене немаше никогаш да дознаам за неговиот проблем. Немаше никогаш да ми кажи. Неговото оправдување беше- Не кажував никому затоа што ова не е нешто што планирам да го правам цел живот.... Убеден беше дека нема проблем и дека е нешто што може сам да го контролира.
)