Секако, ние сакаме војни, крв.Со кој да соработувам, со тој што сака да ме убие, што сака да не постојам, каква може да биде таа соработка.
Друга работа правиш споредба Персија и Македонија, настан пред 2300 години, при кој Александар убивал само војници, и ја превземал Персија, склучил бракови, ја ширел и надоградувал персиската култура, градел градови, и.т.н., со оние што рушат и убиваат цивили, кои зимаа деца од мајки, и.т.н.
Ако си бил некој за соработка и напредок, а не војна и гинење, тогаш Александар би требал да ти биде најголемиот пример за такво нешто во човековата историја.Ама кај вас оној дел од мозокот кај што треба да размислувате политички не ви се развил, не сум виновен јас.
И не сум некој фан на Александар, баш напротив.
п.с. Вреди да се напомене дека во Иран, Александар се смета како составен дел од нивната култура, а голем дел локални племиња се сметаат за негови потомци и се декларират како Македонци, и ти ќе треснеш таква зелена, па ќе префрлуваш од типот јас сум бил жеден за војни.
Екстремниот пример беше повеќе да се прикаже колку безвезе звучи тоа дека ако си војувал некогаш не треба да му заборавиш на противникот и да му се осветиш, не мораше толку предавање за александровата империја да ми држиш, го знаев и јас сето тоа, макер што треба со резерва да се земе, не верувам дека било баша така розово освојувањето и дека александар е ослободител, можда ги ослободил народите од анатолија и левантот, египет и грција, но од што ги ослободил персииците, од самите себеси?
Поентата беше дека интересите и сојузниците се менливи, вистинските лидери не ги земаат тие сентименталности во обзир, дали една или друга нација убила толку и толку милиони мои граѓани, ако имам интерес, ќе ги закопам секирите и ќе соработувам со нив. Германија и Франција војувале за превласт, која ќе биде доминантна сила на европскиот континет, таа борба ги доведе до ситуација на крај ниедна од двете држави да може да биде европски хегемон. Сфаќајќи го тоа, решија преку заедничка соработка и помирување, заедно да доминираат во европа. И не, не е тоа заради ЕУ, тие истото ќе го прават и без ЕУ, затоа што во денешниов голбален свет, каде моќта повеќе не се гледа од бројноста на армијата и големината на територијата, туку од капиталот, технологијата и дипломатската умешност, јасно им е дека повеќе не вреди да се крвари за Алзас и Лорен, затоа што европа е премала за да води такви битки, додека кинези, индиици, арапи и латиноси во глобалниот свет стануваат се помоќни. Германија и Русија се истребија меѓусебно со десетици и десетици милиони жртви (во име на идеологија, но реално за превласт над централна и источна европа) за на крај ниедна од двете држави да не го контролира тој простор денес. Затоа денес двете држави тежнеат кон соработка, а не кон конфликт, затоа што не им вреди ништо дали едната или другата имала власт над балтикот или полска, оти во пошироката слика, тоа е небитно.
Е од тоа треба да научиме некоја лекција, и ние балкансите држави да заборавиме некои стари војни и рани, и да соработуваме против новата турска наезда, против радикалниот ислам, против „мирољубивите“ мигранти.
Јас немам ништо против крајните десничарски партии ,напротив мило ми е што луѓето бараат алтернатива во оваа лоша политика која се води во европа, само и тие десничарски партии мораат да разберат кој е заедничиот непријател, и затоа во нивните програми мора да се исфрлат меѓуевропските и меѓусоседските стари недоразбирања и да имаат заедничка платформа, а колку што јас имам сознанија за тоа, поголем дел од европските десничарски партии во моментов својата енергија ја имаат насочено токму кон посочениот заеднички непријател, неповикувајќи на меѓуевропски и исторасни конфликти, што е добро.
