Во одделни случаи, како што е, убеден сум, и овој, станува збор за одбрана на интерес кој е заеднички за сите генерации, посебно за сегашните, а најмногу за идните студенти. И унверзитетските професори треба да се замислат малку. И родителите. Она што е е најбедно од се е целосната политизација на случајов, како припадниците на едната или на другата страна веруваат дека случајно или не никако нема да бидат засегнати од потенцијалниве решенија. Но, дури и тоа не е најважно. Трагична е мрзливоста на духот, плиткоста, еднодневниот интерес, неителектуалноста на идните интелектуалци, кои се на возраст кога треба да бидат најгласни, најенергични, најупорни и „најзабегани“, секогаш и секаде, па дури и тогаш кога не се во право (а во случајов, мислам дека се).
Една споредба: во Титова Југославија, во 1968 година, во Белград, во Загреб, во Љубљана, па и во некои други универзитетски центри на улица излегоа студенти. Таква беше годината. Студентите незадоволство изразуваа и во САД, Франција, Британија, во повеќе држави низ светот . Важно е што излегоа во држава како што беше СФРЈ, каде што, сепак, немаше место за некоја демократија, каде што имаше социјалистичко уредување, УДБА, ЈНА и Партија што контролираше безмалку се. Сепак, студентите во СФРЈ излегоа и тоа за политичката гарнитура беше вистински ШОК. Наводно и Тито бил мошне непријатно изненаден. Студентите излегоа сами. Ја имаа таа храброст. Се мислело на улица да им ја пуштат и армијата. Но, свилениов диктатор (настрана од неговата важност и улога во македонската историја, барем во моментов) сепак беше политичар кој на Балканов ретко се среќава и кој со еден вешт говор ги изманипулира студентите кои по 10 дена протести веднаш се смирија. И ова е политичка лекција за некого што треба да се научи - да знаеш да смириш со еден говор, без закани, без предупредувања.
И уште нешто - во тој еднопартиски свет меѓу студентите посебно активни беа деца на тогашни високи политичари (како на пример денес, некое дете на министер, кое не се согласува со татко му, да стане еден од најагресивните лидери на студентите протестирачи). Некои тогашни политичари, стари, закоравени комунисти, на кои во основа им се гадеше од студентските „антисоцијалистички“ демонстрации, не може а да не изразат отворено воодушевување за храброста на студентите во нивните барања (Светозар Вукмановиќ Темпо бил разочаран што неговиот син не бил во оние што протестираат, што немал муда).
И како последно од СФРЈ - меѓу студентите што тогаш протестирале не се вбројуваат студентите во Скопје и во Македонија. Ги немало тогаш, а и сега некако не се претргнуваат, во ова општество кое го нарекуваме демократско и слободно, отворено.
Добро бе, колку денес ги има? Точна бројка знае некој? Сигурно се ~20.000 ако не и многу повеќе. Зарем е важна нечија политичка определба (јас барем, овде не гледам потреба од таква поделба, кога сите колективно наебуваат)? И колку идни студенти има? Ете, и нив, да тропнам без врска, нека ги има 20.000. И во така скастрени бројки, за очекување е, барем еден послободоумен, поостроумен дел од нив (10.000???), да излезе и да си ги бара студентските права, кои не се и задолжително опозициски права, желби и интереси.
