Анксиозност

[Brav]

Анксизно-депресивно растроство е честа работа. Инаку тоа чуство на страв од самоубиство ако се појачува или појавува сега не е добар знак. И треба да се консултира со психијатар.

Анксизно-депресивно растроство е честа работа. Инаку тоа чуство на страв од самоубиство ако се појачува или појавува сега не е добар знак. И треба да се консултира со психијатар.

Најди си друга тема за пишување глупости.

@marijamare , не си слушнала за пласибо?

 

[sneui]

Страв од самоубиство? WTF?

 

[SF]

ајде де ништо страшно.

Најди си друга тема за пишување глупости.

@marijamare , не си слушнала за пласибо?

1. Култура на дискусија
2. Утре ќе оди на психијатар и тој или таа ќе и каже.

 

[marijamare]

Најди си друга тема за пишување глупости.

@marijamare , не си слушнала за пласибо?

Имам слушнато да, нешто као демек она што го мислиш тоа ти се случува, али некако негативно пласибо ме збуни. Btw. Денес веќе не осечам страв од самоубиство, тогаш кога пишав осекав, бев сигурна дека нема да го направам, ама се плашев да не не бидам свесна или сл.

 

[Brav]

ајде де ништо страшно.

1. Култура на дискусија
2. Утре ќе оди на психијатар и тој или таа ќе и каже.

Duh... многу јасно дека ќе оди на психијатар и дека стравот е нешто на кое треба да се обрни внимание.[DOUBLEPOST=1415902142][/DOUBLEPOST]

Страв од самоубиство? WTF?

Да да, само не ги пишува овие ствари во чек дис аут.

 

[marijamare]

Страв од самоубиство? WTF?

Цело време се плашам од нешто, таман од едно ќе ми помине, од друго ќе се наплашам, таман ќе помине тоа, ајде друго, ете сеа ова дошло не ред ... не дека сакав [DOUBLEPOST=1415902552][/DOUBLEPOST]

Duh... многу јасно дека ќе оди на психијатар и дека стравот е нешто на кое треба да се обрни внимание.[DOUBLEPOST=1415902142][/DOUBLEPOST]

Да да, само не ги пишува овие ствари во чек дис аут.

Ама нема шанси да се направи тоа несвесно (или потсвесно), нели ?

 

[Brav]

Како мислиш "потсвесно или несвесно"?

 

[marijamare]

хммм,па што знам, некогаш се осеќам како да сум во друга кожа, како да правам работи за кои подоцна ќе си помислам, како можев кај ми беше мозокот ... мислев во некоја таква ситуација или сл. незнам ...

 

[Brav]

Ако мислиш на афект или слично, тогаш да, возможно е... Сепак тоа е индивидуално и зависи од менталната состојба. Затоа овие работи треба да се сфатат сериозно, но не значи дека треба да се плашиш.

 

[marijamare]

Ако мислиш на афект или слично, тогаш да, возможно е... Сепак тоа е индивидуално и зависи од менталната состојба. Затоа овие работи треба да се сфатат сериозно, но не значи дека треба да се плашиш.

Уф леле више, одвај чекам да ми помине веќе еднаш, да не се плашам од ништо . Фала ти многу.

 

[Brav]

Уф леле више, одвај чекам да ми помине веќе еднаш, да не се плашам од ништо . Фала ти многу.

А од што се плашиш конкретно?

 

[marijamare]

А од што се плашиш конкретно?

Ахх, од многу работи, дека ќе му се случи нешто на татко ми и дека ќе останам сама (па поради тоа ќе си направам нешто самата на себе), не сакам да одам кај матичната на татко ми (таа е истата што беше на мајками, инаку дијагнозата ми е поставена по смртта на мајка ми, што ја поднесов многу тешко) дека мене никој нема да ме сака и дека ке останам сама до крајот на животот, па дека тоа нема да можам да го издржам па поради тоа дека ке си направам нешто, се плашев од црква (бидејки бев голем верник, а ми ја зема мајка ми), се плашев од болница воопшто, ама аје собирам сила некако па одам, се плашев од човекот на мојот живот, бидејки беше со мене пред да почине мајками, па поради мојата ситуација или болест го изгубив, поима неам, едноставно дека ќе останам сама на светот и дека нема да можам да издржам така Психијатарот ми го дефинираше тоа како страв од иднината, само што до пред некое време мисле дека ми помина, или барем дека сум подобро, очигледно не бев во право

 

[SF]

Ахх, од многу работи, дека ќе му се случи нешто на татко ми и дека ќе останам сама (па поради тоа ќе си направам нешто самата на себе), не сакам да одам кај матичната на татко ми (таа е истата што беше на мајками, инаку дијагнозата ми е поставена по смртта на мајка ми, што ја поднесов многу тешко) дека мене никој нема да ме сака и дека ке останам сама до крајот на животот, па дека тоа нема да можам да го издржам па поради тоа дека ке си направам нешто, се плашев од црква (бидејки бев голем верник, а ми ја зема мајка ми), се плашев од болница воопшто, ама аје собирам сила некако па одам, се плашев од човекот на мојот живот, бидејки беше со мене пред да почине мајками, па поради мојата ситуација или болест го изгубив, поима неам, едноставно дека ќе останам сама на светот и дека нема да можам да издржам така Психијатарот ми го дефинираше тоа како страв од иднината, само што до пред некое време мисле дека ми помина, или барем дека сум подобро, очигледно не бев во право

Стравот е како напади на паника со пикови или генерализиран слободно лебдечки релативно константен?

 

[marijamare]

Стравот е како напади на паника со пикови или генерализиран слободно лебдечки релативно константен?

Порано беше константен, сега е повремено само, обично навечер и после некои разочарувачки денови (пома неам какви се тие напади на паника со пикови).

 

[Brav]

Не ти требаат тебе психијатри. Ти си жртва на една голема глупост такозвана Црква/религија. Бизнис во кој вработените се облекуваат како во 15ти век и продаваат лажна надеж. Кога нивниот фалш производ потфрла тогаш системот на верување пропаѓа и се случува ова што се случува кај тебе. Те затрупале со нивниот маркетинг дека измислениот чичко на небо ги сака и чува сите кои купуваат свеќи и оставаат пари на икони, а сите останати кои не ги финансираат се едноставно под дејство на ѓаволот.
Нема да најдеш мир во лековите. Треба да си оформиш нов и критички поглед на светот, ослободен од догма и малограѓанштина.