Мој поглед за целава работа околу учење програмирање и воопшто комјутерски науки.
Ко за почеток, човек што сака да влези во оваа област мора да го има осетот. Дали го има осетот може да се дознае при првите часови, било на курс или на факултет, дали ученикот БРЗО ги сфаќа концептот на редослед на настани, променливи, циклуси, услови итн., или пак се мачи со овие. За почетник ова е најважно, на некаков начин да дознае самиот дали го има осетот. Може да се земе краток курс за ова, платен, бесплатен онлајн, што и да е.
Ако ученикот го има осетот, може да продолжи било како. На факултет или на курс, сеедно. Разликата е што на курс може да се научи само една единствена работа, една тема. На факултет се учи се`, нормално ако студентот има желба да го прави тоа. Ако нема, ќе пцуе како факултетите се безвредни. На курс е обратно, и да има желба, нема да има можност.
Значи на факултет, атмосферата вика „овде можеш да научиш се, ама само ако сакаш“.
На курс не знам точно како е, ама претпоставувам дека е опишана со следниве зборови. „Овде те учиме само за тоа што си платил/а.“
А има и некои области од информатикава кои едноставон не можат да се научат со обичен курс зашто се поврзани со 15 други области. Пример таква е областа „бази на податоци“, една од поважните дисциплини во информатиката. Тука се бараат познавања од математика (логика и множества), од програмирање (структури, алгоритми), од архитектури (хард диск, процесор). Со сето тоа може да се влези во бази.
На курс по истава област ученикот ќе научи основи од неа, и ќе може да разбере едноставана примена, но нема да знае како да ги поврзе елементите кога ќе треба, а треба во било кој поголем систем.