Ќе се обидам да објаснам што е проблемот...значи вака,иддев со девојче кое што е 2 години помало од мене...јас во глобала сум повлечен дечко,не сум ништо посебно,секогаш сум имал неколку девојчиња што ми се пуштале,но ете сум бил повлечен и не ми пленела секоја поглед,туку со сите сум се држел на дистанца,ама не сум ги отпуштал,туку флертав со нив..не сум имал многу девојки пред неа,на прсти се бројат..за моите години сум далеку по стабилен,за разлика од моите врсници,и тоа не го кажувам јас туку секој кој што разговарал со мене и кој што ме познава...за разлика од мене,девојчево кое што кога почнавме имаше 15 години...беше од оние девојчиња кои што не го биеа баш убав глас,имаше бајаги удварачи,со еден збор лабаво девојче,не сакам со друг збор да ја наречам,бидејќи за мене никогаш не била тоа,иако направила премногу работи за слободно да ја сматрам за таква.Од секогаш сум мислел дека нема никогаш да паднам на такво девојче...НО,се случи чудо...уште првиот ден кога ја видов,решив дека ќе биде моја..многу другари пробуваа да ја земат,ама она во тој период имаше муватор,со кој што од други дознав дека и било убаво,дека го сакала и се тоа...но не се откажував...ја бркав,и се пуштав,и стана моја.Се смувавме,после некое време и ми стана девојка.Бев пресреќен,искрено...од секогаш сакав да имам девојче покрај мене кое што ќе биде мое,што ќе нема да се срамам да кажам дека е моја,на која што ќе и дадам се што имам,сета љубов,ќе ја прошетам на секое можно место,ќе го поминувам секкое слободно време со неа,ќе и ги кажам сите маки,тајни,и среќни моменти...но,она долго време беше лабава...правеше многу глупости..муваторот и се наоѓаше во друг град,каде што имаше роднини со мали бебиња,конкретно братучеди,па секој втор викенд се вадеше дека иде во градот само ради бебињата..но знаеше често и да излезе во град.Е тие вечери...беа најтешките.Нема збор да се опише тоа...често знаеше да ме излаже,да не крене на телефон кога ја барам со изговор дека не го слушнала,или го слушнала ама неможела да крене од гласна музика..пробував,пробував секогаш да ја убедам дека не треба така,и дека ќе капка по капка ќе прекипе чашата...ме убедуваше дека ќе се смени,но тоа траеше,и траеше...на секој месец,најмногу два,се случуваше по една поголема грешка,од нејзина страна...дали ме излажала,дали сокрила,не битно...но јас поминував преку се...и покрај лошите работи,верував дека ќе се смени...но,јас сум таков карактер кој што простува ама не заборава.Постојано и ги кажував тие работи,аха тогаш така направи,зошто тогаш онака направи...и тоа ја погодуваше и неа,а мене исто така...раскинувавме неколку пати,но ЈАС бев тој што се враќаше,бидејќи неможев да издржам...многу пати паѓав на нејзините солзи,на нејзините зборови,и се враќав...ме болеше помислата дека она,моето најдраго нешто,се измачува поради мене,иако свесен дека се измачува ради нејзините постапки,поради кои добиваше такви реакции од моја страна...сите другари,бидејќи имам поголем круг на луѓе,ми кажуваа,брат,не е за тебе...ќе се заебеш.Но не сакав да верувам во тоа,и стварно беше добра...беше токму онаква каква што сакав да имам покрај себе.Се додека...не направеше глупост.И баш поради тие особини,кои што ги сакав кај неа,поминував преку сите нејзини грешки...но кога ќе згрешеше срце ми се кинеше,бидејќи не го заслужував тоа,а и она самата го признава тоа,бидејќи со ништо,буквално ништо,не и допринесував за да прави така...последните неколку раскинувања,ја учев ЈАС,не друг,туку ЈАС,дека не треба да се нервира ради мене,дека не сум вреден,само поради тоа што сакав да не се измачува..бидејќи сум глуп,кретен,дебил,кој што сам на себе си даде автогол.Во последен период,мислев дека е кончено време да ставам крај на врскава..од страв дека пак ќе се вратам поради нејзините солзи и нервирања,и кажав дека почнувам да ја отсакувам,дека ми здосадсува...мислев дека така ќе ме отсака и она,па јас на раат ќе можам да си го терам животот,да ебам други,да искачам,бидејќи повеќето другари ми зборат дека сега треба да го живеам животот,да искачам,да ебам,да правам што сакам,а не да бидам во озбилна врска...и стварно пвоерував во тоа.Но,она,баш сега се смени...поточно,последниве 5-6 месеци...нема направено апсолутно ништо..нема погрешено,нема никаква сумља.
Со другари што разговарав,ми викаат,оној стандард муабет-дроља само еднаш стануваш и дроља си засекогаш..дека не вредела,дека утре пак ќе направи исто,дека можеби крие,дека неможе да и се верува..од друга страна,со женско што сум разговарал,ми кажува дека можеби се сменила,дека тоа што го правела било израз на нејзините години,дека била тогаш сеуште мала,незнаела што прави,и дека може човек да се смени..истото ми го тврди и Она,дека се сменила,дека тогаш била таква и таква,но требало време да се смени,дека е сменета...Искрено,сакам да верувам,премногу сакам да верувам дека е сменета..сакам да се вратиме на старото,но ми е страв...станав пичка,и ми е страв.Ми е страв дека не е сменета...дека ме отсакува,дека и да се смириме,она ќе биде таа што ќе ме остави,во најлош случај за друг..иако она,сето ова бурно го отфрла...
Не знам стварно,не знам дали е исправно да се раскине ради тие причини кои што ги кажав,иако највеќе ме боли што е стварно сменета,веќе 5 месеци...и не знам колку е точно тоа,дека само сега можеш да живееш живот...за некој месец полнам 18 години,и не знам што е најпаметно..
таја сеуште не знае каква боја фустанче да му облечи на барбиките а тој се замарал оти не му кревала на телефон, јас да и сум мајка има да ја нашамарам убаво ќе види и дечко и мувач 
