--- надополнето: 2 декември 2013 во 13:51 ---
Е тие уфилманите најмногу ме нервираат.Кога си лупнат, лупнат си и уште 100 грама да испушиш исти курац е.Ама не, колку што им гледаат очи толку сакаат да испушат.И најјакото е кога ќе ти речат „абе ја не сум фатен“, а го гледаш во фацата дека е отепан и не знае кај е.
Една од причините заради која престанав да пушам, секогаш сите беа опседнати со тревата, наместо да уживаат, они уште пред да го допушат џоинтот прашуваа:
"Еј абе да идеме да земе уште"
"Ако не да сролам уште еден, ова некако малце беше"
Врвот беше кога во средно, некогаш се идеше до таму што не се јадеше на одмори, за да се купи повеќе трева, па во град не се искачавме и слични идиоштини, онака напушен друштвото те тера да седиш во населба за да има повеќе пари за трева, лоша комбинација, доста лоша.
Моменти кога тревата која "не создава навика" го превзема твојот живот, и сите приоритети се менуваат, не се работи за некоја силна зависност, и ако сакате нема да ја класифицирам како таква, но дефинитивно ти е далеку по досадно и не-интересно кога си навикнат на трева, а си прекинал да пушиш.
Е сега, бидејќи досадата спаѓа во блага а богами во некои случаи и посериозна форма на депресија, јасно е дека тревата создава завиност, дали е минорна во секако депресивното општество во кое живееме или губееме не е битно, битно е дека не е така едноставно како што сите сакаат да ја престават нејзината употреба, дефинитивно завзема значен дел од животот.
Отидов ептен офтопик, нема да замерите али гледам да сум реален.