И овде ли треба да отвараме филозофии и полемики.
А убаво си пишува:
Малку време по смртта на Пратеникот (632), неговиот наследник Ебу Бекр, првиот исламски халиф, побарал од Мухамедовиот писар Зејд ибн Сабит да подготви една копија и овој тоа го сторил. По Омеровата иницијатива (со оглед на тоа што бил втор халиф) Зејд ја консултирал целата документација што можел да ја собере во Медина: сведоштвата на хафизите, копиите на книгите што се направени на разните предмети, а им припаѓале на определени лица, а сето тоа за да се избегне секаква можна грешка во препишувањето. Така е дојдено до еден мошне вреден препис на Куранот. Изворите нè учат дека халифот Омер, наследникот на Ебу Бекр, во 634 година наредил од тоа да се состави една книга (мусхаф) која ја чувал, а во мигот на својата смрт ј ја дал на својата ќерка Хафса, вдовицата на Пратеникот.
Третиот исламски халифа, Осман, чиј халифат траел од 644 до 655 година, наложил една комисија, составена од експерти, да изврши големо критичко споредување со изворникот кој го носи неговото име. Таа ја проконтролирала автентичноста на документите утврдена од Ебу Бекир кои дотогаш се наоѓале кај Хафса. Комисијата ги консултирала муслиманите кои текстот го знаеле наизуст. Критиката за автентичноста на текстовите е извршена на најстрог начин.
Се сметало дека усогласувањето на текстовите е потребно за да се задржи и најмалиот ајет кој бил подложен на дискусија: се знае, всушност, дека одделни ајети од Куранот коригираат некои други во однос на прописите, што совршено се објаснува кога ќе се присетиме дека пратеништвото на Пратеникот траело точно дваесет и три години. Така се дошло до текстот во кој распоредот на сурите го одржувал оној, редослед, кој го следел Пратеникот во своето учење на целиот Куран за време на Рамазанот, како што тоа погоре го видовме.