Нема сведоштва за етничкото потекло на Маленков.
Абе гарант бил некој турко-монголо-татаро-болгар...
------------------------------------
Македонскиот Русин - Георгиј Максимилијанович Маленков
18 октомври 2013 Кире Филов
Георгиј Максимилијанович Маленков (1902-1988) бил советски политичар, лидер на Комунистичката партија на Русија, близок соработник на Јосиф Сталин. По смртта на Сталин, станал Премиер на Советскиот Сојуз и на таа функција останал до 1955 година. Се смета дека бил еден од најмоќните советски политичари, пред да биде отстранет од страна на Никита Хрушчов.
Маленков е роден во Оренбург, Русија на 8 јануари 1902 година. Потекнува од македонски доселеници од околината на Охрид. Во време на Руската (октомвриска) револуција завршил гимназија и како волонтер во 1918 година се приклучил на Црвената армија. Во 1920 година станал член на руската комунистичка партија. Работел како политички комесар во областа Туркестан.
По завршувањето на граѓанската војна во Русија, брзо напредувал во неговата политичка кариера. Во дваесеттите години на XX век бил назначен за политички секретар на високата техничка школа во Москва. Изворите наведуваат дека Маленков, наместо да го продолжи образованието, ја избрал политичката кариера. Во овој период Маленков станал близок пријател со Вјачеслав Малишев, кој подоцна станал шеф на советската нуклеарна програма. 1924 и 1925 година претставуваат пресвртница во неговата политичка кариера. Бил задолжен за чување и креирање на досиеја за членови на Комунистичката партија. Под негово раководство, во наредните десет години, биле створени над 2 милиони вакви досиеја. Работејќи ја оваа работа, станал близок соработник на Сталин. Се верува дека длабоко бил вмешан во политичките процеси кои се воделе против политичките ривали и неистомисленици на Сталин. Во 1938 година бил еден од клучните играчи за симнувањето на шефот на НКВД, Николај Ежов. Во текот на 1939 година станал член на Централниот комитет на партијата, а во февруари 1941 година, станал кандидат за член на Политбирото на Комунистичката партија.
Пред војната бил ангажиран во широк спектар на воени прашања: бил задолжен за воениот персонал, за авијацијата, како и за радиоактивните материјали. Од јули 1940 година е член на Воениот совет на Црвената армија. Неговиот потпис, заедно со потписите на Генерал Жуков и Тимошенко, стоеле на Директивите 2 и 3, со кои била испратена војска по нападот на Германија на Русија.
Во текот на Втората светска војна извршувал важни воени должности, но една од најважните должности секако е изградбата на нуклеарните ракети и рактните лансирни места. Маленков бил поставен за Шеф на Советската ракетна програма, а негов прв заменик бил Дмитри Устинов, кој подоцна ќе стане еден од најмоќните министри за одбрана.
Маленков ја надгледувал операцијата за заземање на германаските V2 ракети, кои подоцна ќе станат основа за изградба на ракетите Восток и познатиот Спутник кој ја обиколи Земјата.
Георги Маленков станал десна рака на Сталин. Неговите политички амбиции биле толку големи што немилосрдно се пресметувал со своите политички ривали (генерал Жуков, Андреј Жданов, Лаврентиј Берија...). Ја користел блискоста со Сталин до толку, што по смртта на Сталин во 1953 година, успеал да го наследи и да стане Премиер на Советска Русија, а со тоа и да стане еден од двајцата најмоќни државници во светот. Во овие бурни времиња на политичка нестабилност, заладени односи со САД, русинот со македонско потекло седел на едно од највисоките две политички места во светот. На светот му соопштил дека Советскиот сојуз поседува хидрогенска бомба. Оваа вест ја објавил лондонскиот весник „Сандеј“ под наслов „Маленков вели дека Русија поседува хидрогенска бомба.“
Неговото владеење траело две години. Веќе во февруари 1955 година, морал да поднесе оставка од функцијата Премиер, поради честите критики дека ја злоупотребувал фукцијата, бавно течеле најавените реформи, а особено кога станувало збор за политичките затвореници. Наредните две години (до 1957 година), останал на функцијата која ја имал во Политбирото. Се уште важел за многу моќен.
Заедно со Хрушчов заминуваат во Југославија, (ноќта помеѓу 1 и 2 ноември 1956 година), каде, биле водени разговори во врска со ситуацијата во Унгарија и интервнецијата на СССР во истата земја. Нападот бил планиран за 4 ноември. „Протокол 49“ кој е заведен како ТАЕН од 31 октомври 1953 година, меѓудругото се вели: „Потврден е текстот на телеграмата која Советскот Абасадор во Белград треба да му ја предаде на другарот Тито. Во случај на потврден одговор, другарите Хрушчов и Маленков се овластени да започнат преговори со другарот Тито.“
Во телеграмата која советскиот амабасдор му ја дал на Тито се вели: „Во врска со настаната ситуација во Унгарија, би сакале да имаме таен состанок вечерта на 1 ноември или утрината на 2 ноември. Се согласуваме да дојдеме во Белград за оваа цел, или на било кое друго место во Југославија и Советскиот сојуз, во зависност од вашите желби. Нашата делегација е составена од другарите Хрушчов и Маленков.“
Во 1957 година, Маленков направил обид да се врати на премиерското место, што значело отворен судир со Хрушчов. Обидот бил неуспешен. Булгаљин, Молотов и Каганович, како конспиративци, на вонредна седница на Централниот комитет биле окарактеризирани како “Антипартиска група” биле експресно избркани од Политбирото. Маленков бил отпуштен од работа во Владата, биле укинати сите негови привилегии во Кремљ.
Во 1961 година бил означен како учесник во сталиновите чистки при што бил избркан од Комунистичката партија и бил протеран во внатрешните провинции на СССР. Станал раководител на хидроелектрична централа во Казахстан.
Умрел во длабока старост на 14 јануари 1988 година на 85 години.
ИЗВОР
.
