Никогаш не сум сакала плитки размислувања... стандард.
Кој е тој збор? Знаете што значи?
Зборот стандард ме потсетува на моите животни. Ме сакаат се додека ги хранам и ги појам. Во принцип, сами не се трудат да се нахранат. Онака, чекаат на мене. Немаат свест на мислат подалеку. Ама океј е, животни се.
Страшно е кога човек се однесува така.
Потрагично ми е, пак, кога некое прле, кое дишело малце југословенски воздух, ми продава бубрези каква била Југославија. Чисто информативно, родена сум во Југославија. Тоа не ми дава за право да се праам паметна како било. Ни тој што живеел 5 години во неа, исто така, поим нема како било.
Сите можеме да читаме од книги - информации кои ни се пласираат - тоа не е исто што и искуство, на своја кожа.
Можеме да знаеме што мислат нашите дедовци, баби и родители, оние кои ја искусиле Југославија. И сепак, нивното мислење ќе биде субјективно.
Просто да ви објаснам. Баба ми не е нешто југоносталгична. Во Југославија видела како татковиот имот, што нејзиниот татко од ништо го направил, е одземен. Видела како се што имал тој, е земено.
Видела што значи да рмбаш ко вол на нива, а на крајот да те изедначат. Не и било многу по ќеиф.
Е сега, моите родители, иако ни едниот, ни другиот не се заинтересирани за политика, сепак се на некој начин југоносталгичари.
А како и да не бидат - беспари се. Не виделе тие како прадедо ми изгубил се. Родени се во друго време. Некаде во средината на животот на таа држава.
Виделе шетање по цела Југославија, спиење на автопат, безбедни забави, дружење, пари - за се.
Но нив им е тешко да ја запамтат и смртта на Југославија - таа не ја ни спомнуваат. Тогаш, кога биле рестрикциите, пар - непар, инфлација до небо.. тоа им е матно сеќавање.
Затоа што сеќавањето на младоста и забавата, е тоа што е вредно за паметење.
Јас не го сакам Тито. Не го ни мразам. Не можам ниту да го сакам, ниту да го мразам, ништо јас и тој немаме заедничко. Скоро деценија пред да се родам тој умрел.
Тешко ми е само што луѓето мислат дека тој ,,изградил,, нешто. Изградија Македонците. Со свои раце, своја пот, и своја мака. Тито бил она што ние сме го немале - моќ. Моќ да не бидеме нечии робови.
Можеме да му заблагодариме за вдахнувањето живот во оваа земја. Вистина мислам дека Македонија после ВСВ немала капацитет да биде самостојна држава.
Но не можам да му заблагодарам за неговото слепо следење на личните интереси и чувства.
Сепак, како личност, вреди и треба да биде запаметен. Неговото не е лесно, а во споредба со него, нашиве денешни властодршци (и опозиција, и власт) личат на лебарки.
Жал ми е што неговите следбеници не научија нешто од него, во најмала рака, барем да научеа што е тоа идеал. Тие научија само што е лоповлук.
Како патриот, не можам да се согласам со ,,југословенски народ,,. Како десно ориентирана, не можам да се согласам со социјализмот.
Како дете на луѓе кои фрлале цвеќе по него кога доаѓал, можам да му се заблагодарам за младоста на моите родители, кој очигледно била многу позабавна и полесна него мојата.
Нека почива во мир, дел од неговите идеи се многу сфатливи и пожелни, но уште поголем дел погубни за овој народ.
Па ни овој Угриновски не ти е рамен,уште се прави Титов пионер а начукал 70 год.
Order of the Southern Cross
Order of Leopold (Belgium)
_BAR.svg)
Order of the White Lion
Order of the Elephant
Legion of Honour
National Order of Merit
Federal Cross of Merit
Order of the Redeemer
Order of Merit of the Italian Republic
Supreme Order of the Chrysanthemum
.Туку бидејќи наскоро ќе дојдат претседателски избори мојата желба е овој.Веќе ако тргнало со ставање на глупаци девинитивно мој фаворит е овој.
