Хармонична хиерархија постои од „бинг бенгот“ навака, а веројатно така ќе бидат подредени работите засекогаш, и покрај вечното параклазно тежнеење на поединци за хоризонтална проекција на општествената димензија. Впрочем, барем општеството во вертикала не е природна последица на нештата, па затоа, идеите на претходно споменатите поединци, кои напати низ историјата не биле само поединци, туку претставувале сериозна бројка на луѓе што сериозно ја сфатиле работата, може да се разбере и да се продискутира како позитивна работа. Тие, таквите, кои светот го перцепирале секаков, само не како идеален и слободен, и ја давале својата енергија и младост за „исправување на работите“ кон нешто што ќе претставува благодет за секого, се нарекувале анархисти. Не случајно, бидејќи тоа им бил стремежот – се бореле за анархија, односно безавторитетна, безкласна состојба. Каде нема вертикали, поединци, сталежи, идоли и што ли уште не. Анархизмот, во секоја смисла, не само на „прв поглед“ е само позитивна работа. Меѓутоа, постојат „пар“ фактори и детерминанти кои ја влошуваат подобноста на сето ова за да биде „инсталиран“ анархизмот, па да ја доживееме анархијата.
Анархистите, низ времињата, како така одржувале накаков баланс притиснати низ разните класни општества, власти и системи. Секако, во поглед на општествено – економските каросерии, се сменало и дошло на ред се и сешто, освен тој анархизам, кој останал само на хартија. За волја на вистината, историјата евидентира и признава неколку ситуации и места, кои можат да бидат опишани со показателна „да, таму имало анархија“ реченица, меѓутоа, сето тоа било краткотрајно, незабележително, епизодно, и воопшто, се работелно за изолирани случаи кои не можеле да ја прошират својата „анархистичка вистина“ на други места, кои биле карактеризирани со секаков вид на „изам“. Дури и во поновата историја, се среќаваат анархистички ареали, како што на пример, Каталонија триесеттите години на минатиот век го уживала анархизмот, а за тоа уредно не’ извести господин Џорџ Орвел во Homage to Catalonia. Па дури, и ден денес, постојат места каде што вирее анархија. Таков е Чијапас (Мексико), или пак, Бугенвил, малиот ама значаен остров во Тихиот Океан, меѓутоа, како низ историјата, и ден денес анархијата од таму не може да прескокне „наваму“, од прости причини што, таквиот „изам“ не учествува во глобализацијата. Секако, МАС медиумите константно ќе не’ бомбардираат со бескорисни информации за некој таксист што добил 150.000.000 долари на грепка во во Њу Хавен, меѓутоа никогаш нема да ни кажат што се случува во Западна Сахара.
Да се навратиме повторно на оние, сејачите на анархизмот. Отсекогаш, тие биле оние со поинакви сфаќања, со широка перцепција, интелектуалната младина, полна со енергија и поинакви погледи. Оние што слободата ја разбирале, баш онака како што Бранимир Штулиќ ја опиша. Или како што рече Биафра: дека слободата претставува одговорност, спрема самите себе си!“. Оние кои слободата ја ставале на прв план. Така, анархистите стоеле исправено и спремно, спрема нивниот најголем и вечен непријател, односно организмот кој создавал црвени бои на географски карти. Тоа, секако, е државата. Државата како организам, и според Макиндер, а и според многу географи и теоретичари, има мал милион дефиниции, меѓутоа од аспектот на анархистите, државата не е ниту нужно зло. Ниту нешто природно и следствено, и единствена пречка кон слободата.
Како еволуирале „пречките“, еволуирале и анархистите. При поставените модерни услови, постојат и модерни визии во перцепцијата на модерните анархисти. Денешните анархисти, стигнаа до тоа ниво што почнаа да се класифицираат, за на крај, најголем дел од нив, да ги собере во едни фини наводници.
И оние кои одбиваа да бидат селектирани и лабелирани, си поставија свои суфикси, префикси и референци. Па така, денешните анархисти, во зависност од нивното его, актуелната социјална состојба и статус, хороскопскиот знак и дали им работи лифтот во зградата можат да бидат: комуно – анархисти, анархо – капиталисти, фемино – анархисти, анархо – патриоти (се надевам дека ова е само вистина во поголем размер на шега), анархо – милитанти, анархо – анархисти, анархо – пацифисти, анархо – шовинисти, анархо – будисти, … и којзнае што ли уште не. И сите тие имаат некаков општествен проблем, некаква пречка кон достигнување на „слободата“. Секаков вид на пречки (па можеби и тие на 110 метри, ако има анархо – атлетичари), освен, она што … веројатно треба да го перцепираат како проблем.
Тие, денешните, гротото, ги уживаат сите благодети, предиспозиции, мани и предности на цивилизацијата и општеството. Она што системот им го нуди, го прифаќаат. Она што им е дадено, го чуваат. Она што им е кажано – го прават. Но, сепак, извезуваат анархизам.
Таквиот извоз (нецаринет) е наменет за странски анархистички пазар. Најчесто, анархистите, за кои веројатно е вредно да напоменам дека се составени од младата маса на студенти кои студираат на факултети кои се „продукт“ на системот, а таму студираат за понатаму да го зајакнат истиот. Работат работи кои се продукт на системот, а работат таму за да заработат и да учествуваат во истиот. Живеат во системот со надеж дека, еден ден, кога ќе се вработат, ќе основаат фамилија, кога ќе заработат за Ламборџини, кога ќе „отепаат“ еден одмор во Шпанија, ќе смогнат сили за да го урнат системот… одвнатре!
Е, таквите, во меѓувреме, ги прозиваат Палах, Ленон, Биафра, Гевара,… го цитираат Штулиќ, го глорифицираат Карајлиќ, ги споделуваат делата на Ротен на… својот блекбери уред.
Во анархистички стил, додека се допива утринското кафе, пред да се појде на работното место, ќе се оцрни капитализмот, зошто бил суров со кучињата бездомници во Арканзас. Ќе се оцрни кинеската „демократија“ бидејќи биле бескрупулозни со сериските убијци. Ќе се окарактеризираат како „нееволуирани“ сите оние кои преферираат месо, наместо јаболко, кое им било повеќе сwатко на (заборавив да ги споменам) анархо – вегетаријанците. За делфините во Јапонско море, или планктоните во Саргаско, воопшто не треба ни да се споменува. И за нив, капитализмот/било кој систем е крив. И повторно следи facebook status update, со некоја квота на Ниче, или Фројд (кои држат висока цена и меѓу анархистите, I wonder why).
Сумирано, тие се пречките. Оние, истите, кои ги перцепираат либералите (first world problems). Просто кажано, се додека нешто не те засега лично, не е проблем. А уште попросто кажано, за се што можеш да покажеш револт, без да бидеш осуден, оцрнет или дисквалификуван од некоја инстанца (која по дифолт би требало да ти биде прва на тапет за револуционерно тагирање), е вредно за „реакција“. Затоа, за „блекбери анархистите“ не се вредни работничките права на милионите робови (да, робови) во Конго, кои го живеат пеколот, за да обезбедат дијаманти, кои понатаму ќе бидат пласирани на пазарите и економиите, кои на анархистите ќе им овозможат помодерен уред за комуникација и протест против дискриминацијата на X/Y појави и процеси во W/Z место/држава.
Надвор од „лига“ е секаква појава која е сврзана со политика и геополитика, бидејќи сето тоа не било доволно вредно за расправа. И слично.
Едноставно, и тука е изгубена поентата. Зошто, како што почна целиот муабет: слободата значи одговорност спрема самите себе си. Анархијата е голема одговорност сама по себе. Затоа и таа е слобода. Денес, е тешко да си дел од системот. Тешко е да си надвор од истиот. И за двете состојби треба труд, знаење и волја. И одговорност.
Општеството не се менува со анархистички – опортунизам и моделирано критичко размислување, кое е влијаено од помодарството. Којзнае што се случило во меѓувреме, па наместо да се биде гитарист во бенд, се дошло до позиција да се биде анархист, па да се биде „на цена“.
Општеството се менува. Константно.
Нема да се смени на подобро. Нема да се смени за еден ден. Се додека не се смениме ние, самите. Така говореше Биафра.
)
