Тато и мама православни, јас атеист... полека полека(им беше тешко) и они станаа атеисти... Сега не сум ни атеист... го надминав тоа... сега сум обичен човек кој го живее животот природно и спонтано... и ја прифаќа секоја ситуација со колку што може пототална свест... полека полека(е ова уште потешко им е) почнуваат и они да го сваќаат тоа...
Сакам да кажам дека... прво си да речеме верник... стануваш атеист, но ако останеш само на тоа, како и да е ќе се вратиш на верувањето...
Атеист многу добро го знаеш ова и самиот... кога ќе ја започнеш вистинската авантура на себе-спознавањето, тогаш не си ни верник ни атеист, тоа се само игри на умот... Тогаш си спонтан човек, танцуваш во ритамот и синхронизација со универзумот...