Кајгана психолог

[macko i]

Не се чуствувам среќен , ниту пак горд што успеав да дипломирам во рок , што си фатив женска .......... Едноставно се ме напнува и некако сум депресивен во последно време. Причина е се помалку гледам шанса дека ќе успеам да се вработам некаде плус и моите дома ме напнуват со тоа едноставно се ми проаѓа низ глава сакам да одморам некаде од се и пак прашањето од каде пари за тоа неможам сега повеќе да чекам од моите нели ? Збеснав едноставно би работел што било навистина , но пак моите настапуваат на сцена демек за бадијала ли учеше факултет за да работиш за 10000 ? Незнам неможам да разберам што како се случува и што ќе се случи веќе аман.

 

[Magde.]

Не се чуствувам среќен , ниту пак горд што успеав да дипломирам во рок , што си фатив женска .......... Едноставно се ме напнува и некако сум депресивен во последно време. Причина е се помалку гледам шанса дека ќе успеам да се вработам некаде плус и моите дома ме напнуват со тоа едноставно се ми проаѓа низ глава сакам да одморам некаде од се и пак прашањето од каде пари за тоа неможам сега повеќе да чекам од моите нели ? Збеснав едноставно би работел што било навистина , но пак моите настапуваат на сцена демек за бадијала ли учеше факултет за да работиш за 10000 ? Незнам неможам да разберам што како се случува и што ќе се случи веќе аман.

Тоа се случува кога имаш големи очекувања.
Ако завршиш се на време и ако дипломираш - никој не ти гаранира дека ќе те вработат баш со таа струка.
Освен тоа, секој почнува со минимална плата, немој да очекуваш од прв ден да имаш огромна плата. Може ти имаш диплома, ама немаш баш искуство, а платата ти се базира на знаењата, на искуството, на тоа колку работиш и колку те бива.

Почни со мали чекори, не брзај.
Секој ден има огласи на „вработување“ и на „најди работа“.
Почни од тоа.

 

[Wizz.]

Во последно време се чувствувам многу замислен, како да немам контрола врз себе. Како потсвеста да управува со мене. Затворен тип сум, ама сега ова ги премина границите. Не ми пречи во секојдневните обврски ама неможам да уживам во она што ми се случува. Сакам да постигнам поголема свесност за она што се случува околу мене.

 

[smihajlo]

Не се чуствувам среќен , ниту пак горд што успеав да дипломирам во рок , што си фатив женска .......... Едноставно се ме напнува и некако сум депресивен во последно време. Причина е се помалку гледам шанса дека ќе успеам да се вработам некаде плус и моите дома ме напнуват со тоа едноставно се ми проаѓа низ глава сакам да одморам некаде од се и пак прашањето од каде пари за тоа неможам сега повеќе да чекам од моите нели ? Збеснав едноставно би работел што било навистина , но пак моите настапуваат на сцена демек за бадијала ли учеше факултет за да работиш за 10000 ? Незнам неможам да разберам што како се случува и што ќе се случи веќе аман.

Тешки времиња се друже.
Ама ќе ти кажам нешто што веќе го знаеш.
Ако пробаш имаш 50% шанса да успееш ако не пробаш 100% нема да успееш.
Земи работи па и за 10.000 ден.
За тоа време запознавај се со луѓе прашувај итн итн снајди се како можеш да си земаш плата по струка.
Еве нај свеж пример ми е со дипломиран инженер во Америка 3 години не можела да најде работа и текнало на билборд да стави CV.
Пак ќе се повторам тешки времиња се снаоѓај се како знаеш и можеш.
--- надополнето: 22 септември 2012 во 14:09 ---

Во последно време се чувствувам многу замислен, како да немам контрола врз себе. Како потсвеста да управува со мене. Затворен тип сум, ама сега ова ги премина границите. Не ми пречи во секојдневните обврски ама неможам да уживам во она што ми се случува. Сакам да постигнам поголема свесност за она што се случува околу мене.

Не е ништо страшно тоа се случува кај сите помалку или повеќе.
Од ова што си го пишал мислам дека треба да си ги одредиш и приотизираш целите во животот.
Кога мислите,емоциите,целите ќе ти бидат избалансирани нема да „забегуваш“.
Ако не знаеш што сакаш дознај.
Ако си ги знаеш целите направи приоритет што е прво,второ...
Ако имаш цел и приоритет нема да губиш фокус и потсвеста нема да ти пречи во животот туку напротив ќе те турка напред.
Целиот живот е прашање на рамнотежа ако се помести кон лево или десно не чини поради тоа златна средина

Just as your car runs more smoothly and requires less energy to go faster and farther when the wheels are in perfect alignment, you perform better when your thoughts, feelings, emotions, goals, and values are in balance.

--- надополнето: 22 септември 2012 во 14:26 ---

Епа ми здосади од се веќе ништо не ми е интересно од толку болници и глупостите од животот плус се затворив подолго време испаднав вчера ама не ми е интересно нигден се смеам ама не се чуствувам добро ќе се борам од секогаш сум се борел ама сите борци на крајот и паѓаат :S

Сите паѓаат бе друже.
Rocky падна па стана

Let me tell you something you already know. The world ain't all sunshine and rainbows. It is a very mean and nasty place and it will beat you to your knees and keep you there permanently if you let it. You, me, or nobody is gonna hit as hard as life. But it ain't how hard you hit; it's about how hard you can get hit, and keep moving forward. How much you can take, and keep moving forward. That's how winning is done. Now, if you know what you're worth, then go out and get what you're worth. But you gotta be willing to take the hit, and not pointing fingers saying you ain't where you are because of him, or her, or anybody. Cowards do that and that ain't you. You're better than that!

Бетмен падна па стана

Why do we fall sir? So we might learn to pick ourselves up

Ако очекуваш никогаш да не „паднеш“ очигледно имаш делузии за тоа што е живот.

Еве веќе се повторувам ама нека биде ако ме сватиш подобро.
Сите паѓаат само победниците стануваат.

 

[Baumann]

ПОМАГАЈТЕ! Ај фил лајк а шит буквално!Незнам шо е работава со мене,се чувствувам као изгубен у времето и просторот,заглавив со куп проблеми и не глеам излез од нив па ако знаете начини или совети ве молам помагајте!!!Работата иде вака:Одличен ученик,фани гај,друштвен,тренирав фудбал,имав неколку девојки се ОК и од еднаш снема све.Од средно се повлеков многу незнам како и незнам зошто чувствувам како да сум ја испуштил генерацијата,од централна фигура претходно станав неинтересен тип ја изгубив друштвеноста не излевав често со другарите и после тешко се вклопував почнав да пушам цигари нормално се криев од дома но пушев секаде и пред секој друг знаев дека можат да дознаат моите секој момент но фурав,се разделив од фудбалот но не многу играм рекреативно и знам да пишам ливче попуштив со учењето,изоставував од настава,професорите се чудеа и се друго лошо шо би го праел тинејџер у тие години но како така завршив средно МН.Добар .Изгубив многу,глупи работи ме правеа среќен,ме боли највеќе што ја изгубив довербата кај моите ме гледаат со други очи нормално,криев мн работи од нив и тие дознаа,другарите ми беа поважни од се друго сакав да надокнадам со времето но неможев.Сеа сум студент апсолвент и пак иста песна дури и полошо,секаде ми е досадно,дома неможам да седам моите ми префрлаат за се јас немам слух за ништо уште повеќе се нервирам криам мн работи од нив неможам да им кажам од стравопочит,само спијам и јадам друго ништо и пред компј.фб и игрички крај нема..Синоќе излегов со пријатели,алкохол и незнам како сум си дошол сабајлево мамурлак,ме боли све живо,а највеќе тоа што мама ми е лута и не ми збори..Сакам да да се вратам на стари патеки да бидам пак популарниот,ценет со доверба кај моите да не викаат само по мене со почит од околината и да биде се Ок ама нез како и шо да напраам па...

 

[PETARDA-od-SK]

Последниве неколку месеци сум жива депресија,поточно расположението почна да ми опаѓа откако се запишав на факултет.Бев дружељубива,дома не се прибирав,секогаш бев со сите настани во тек...имав толку многу ентузијазам и верба,сакав да пробувам нови работи и верував во себе. Откако се запишав на факултет се тргна во надолна линија,немам самодоверба,се затворив,почесто сум дома,често сум агресивна без причина кон моите најдраги, им кажувам секакви работи кои не би ми паднале на крај памет кога сум ок,почнаа многу работи да ме иритираат,ми се намали кругот на пријатели.И сега дојде период кога немам желба за ништо,завршив факултет пред година и не знам кој пат да го фатам,не сум контактибилна,едноставно не знам како да се понашам со другите луѓе,некогаш се мислам дали да кажам здраво на некого што сум го запознала заради тоа што ми е страв да не ме одмине или да не ме запамтил ...тотално се изгубив и не можам да се препознаам,како друга личност да го живее мојот живот,не знам кој пат да го фатам...а се би требало да биде ок,имам прекрасни родители,пријатели,долга врска,финансиски сме стабилни,немам ама баш никаков проблем...ама ете не знам што е со мене,како маѓепсана се осеќам,како да спијам буквално...може е само лош период,се трудам да помине ама некако не иде...ако знае некој лек од каде да тргнам нека пише

 

[Jagod4e]

Сега пред малку ја прочитав статијава и сакав да ја споделам :
извор : www.kurir.mk
Седум сурови вистини за животот

Секако дека животот има свои успони и падови, но начинот на кој се справуваме со нив ја прави разликата. Нешто од ова што ќе го прочитате можеби ќе ви биде старо и познато, во тој случај, обидете се во нив да пронајдете нова суштина, нова врска, со цел да го извлечете максимумот.

1. Пријателите доаѓаат и си заминуваат
Во средно училиште сметаме дека до крајот на животот ќе бидеме опкружени од луѓе кои тогаш сме ги познавале. Кога ќе тргнеме на факултет никогаш повеќе нема да се сретнеме. Кога ќе го промените местото на движење, ги менувате и луѓето. Во тоа нема ништо лошо, секогаш има време за нови лица.

2. Многу луѓе вас ќе ве сакаат, многу нема
Било да сте славни, свештеник или пак обично момче од село, некој вас ќе ве сака поради она што го правите, но многу и нема да ве сакаат. Причините се многубројни – љубомора, сличности, разлики или едноставно не сте негов тип.
Виe сте совршени такви какви што сте. Вашата совршеност за некого претставува мана, и обратно.

3. Никој не може да го промени вашиот живот повеќе од вас самите
Баш би било прекрасно нашите пријатели да прават само работи од кои сите би имале корист. Сепак, луѓето не се баш толку дарежливи едни спрема други. Само вие самите можете да се промените себеси и вашиот свет.
Научете да стоите на сопствени нозе, па макар и да мора да се качите на највисоката полица. Луѓето на кои се потпирате нема да бидат тука засекогаш, а сигурно не сакате да се влечкате на нечиј грб.

4. Ќе го допрете и дното
Ќе работите многу работи додека не ја пронајдете вистинската, а за многу од нив ќе мислите дека тие се вистинските. Што и да направите, мора да се носите со вашите неуспеси.
Постои изрека дека само оние кои спијат никогаш не грешат.
Можете да учите и од туѓите грешки, но само од сопствените неуспеси и грешки ќе извлечете вистинска корист. Искорестете ги своите грешки на патот кон успехот.

5. Околностите имаат големо влијание
Некогаш ќе заврне „дожд“ баш кога сте на патот кон „плажата“. Работите нема секогаш да бидат онакви какви што очекувате. Не се нервирајте за работи врз кои не можете да влијаете.
Научете да живеете со она што не можете да го промените. Не можете да го промените минатото, но затоа можете иднината.

6. Еднаш се живее, можеби нема да постои утре
Па, ова е реално. Може да биде несреќа на улица, срцев удар, кој знае што. Дури и крајот на светот е можен.
Еден од следните денови ќе биде последен. Искористете го секој ден. Држете се до луѓето кои се важни во вашиот живот. Правете го тоа што сакате и нема да го „промашите“ сопствениот живот, својата единствена прилика.

7. Некој секогаш ќе го има поголемиот дел од колачот
Било да е тоа пари, пријатели, партнер или било што, некој секогаш ќе има повеќе. Тоа што вие сакате кажува доста за вас. Тоа што тој има не значи дека е посреќен од вас.
Погледнете биографија на некоја славна личност и заклучете колку тој навистина е среќен. Колку воопшто знае што е среќа. Нивното уживање е трошењето пари, а тоа не е среќа.

 

[bitchplease]

Ми треба голема помош,а на психијатар не би сакала да одам.
Секогаш имам преголеми очекувања и после многу лесно се разочарувам.Едноставно и некој да ми преврти очи или да ми мавне некој чуден поглед,јас веднаш се разочарувам и се чувствувам осамено.Понекогаш и во своја глава си созадавам слики како сите ме дружат,ме сакаат,имам исполнет живот,а веднаш кога ќе помислам дека тоа ќе се оствари од следната година/месец и кога тој период ќе пројде и ја видам реалноста,се разочарувам.Втор проблем - осаменоста.Имам "пријатели" од одделението,нешто малку и од другите одделенија,а ептен ретко од други школи или преку семејни пријатели ама сепак се чувствувам ептен осамено.Никогаш не сум била во центар на внимание,ниту пак сум имала некој широк круг на пријатели.Најдобрата другарка со која се знам 14 години и многу ретко се гледам бидејќи учиме во различни школи често знае да ме откачи и да си се дружи со своето друштво.Порано ми има кажано дека и она ме смета за најверна ама имам чувство дека тоа не е баш така.А јас мое друштво баш и немам.Од одделение ретко излегуваат, не сум баш најпосакувана во друштвото,а постојано одиме на исти места,машки/женски не се дружиме.Можеби е до машките бидејќи постојано не вреѓаат и ни наоѓаат мана.А отсекогаш сум сакала да имам бар еден другар,со кој можам да се седнам и убаво да се изназборам,да седнам да глеаме фудбал и сл - нешто кое не можам со моменталното друштво(читај друштво само помеѓу женски) да го правам.Трет и четврт проблем - срамежливоста и стравот.Срамежлива сум од кога знам за себе.Можеби тоа е и основниот проблем зошто немам доволно пријатели и познаници.Едноставно пред да кажам нешто во друштво и во најопуштената варијанта тоа го мелам,мелам,анализирам,а кога ќе го кажам го кажувам со тивок глас и несигурност.Страв немам од полно работи,а најголем ми е стравот во животот да не останам сама и да не ми биде исполнет животот.Сеуште сум осмо,ама го имам тој страв дека во средно ќе останам потполно сама,покрај толку деца само бидејќи го имам тој срам да се впуштам в разговор или да се запознаам.Еве на пример за гимназијата во која ќе идам.Таму одат деца од околните школи во кои децата се знаат меѓусебно,а јас како што реков со никој не се знам од другите школи,а ептен ретко со другите од генерација.Ќе ми биде страв и срам да се вклопам во некое друштво,да не сум терет на другите,да не не сум доволно позната.Велат пријателите во средно сами доаѓаат,ама мене тоа некако не ми држи вода сега за сега.

А,заборавив.Исто така многу сум осетлива.И на најмал крив поглед од некој веднаш покажувам слабост,а и многу пати имам плачено пред цело одделение и школо.Затоа и ме етикетираат како многу емоционална и тажна особа.

 

[New Age]

Ми треба голема помош,а на психијатар не би сакала да одам.
Секогаш имам преголеми очекувања и после многу лесно се разочарувам.Едноставно и некој да ми преврти очи или да ми мавне некој чуден поглед,јас веднаш се разочарувам и се чувствувам осамено.Понекогаш и во своја глава си созадавам слики како сите ме дружат,ме сакаат,имам исполнет живот,а веднаш кога ќе помислам дека тоа ќе се оствари од следната година/месец и кога тој период ќе пројде и ја видам реалноста,се разочарувам.Втор проблем - осаменоста.Имам "пријатели" од одделението,нешто малку и од другите одделенија,а ептен ретко од други школи или преку семејни пријатели ама сепак се чувствувам ептен осамено.Никогаш не сум била во центар на внимание,ниту пак сум имала некој широк круг на пријатели.Најдобрата другарка со која се знам 14 години и многу ретко се гледам бидејќи учиме во различни школи често знае да ме откачи и да си се дружи со своето друштво.Порано ми има кажано дека и она ме смета за најверна ама имам чувство дека тоа не е баш така.А јас мое друштво баш и немам.Од одделение ретко излегуваат, не сум баш најпосакувана во друштвото,а постојано одиме на исти места,машки/женски не се дружиме.Можеби е до машките бидејќи постојано не вреѓаат и ни наоѓаат мана.А отсекогаш сум сакала да имам бар еден другар,со кој можам да се седнам и убаво да се изназборам,да седнам да глеаме фудбал и сл - нешто кое не можам со моменталното друштво(читај друштво само помеѓу женски) да го правам.Трет и четврт проблем - срамежливоста и стравот.Срамежлива сум од кога знам за себе.Можеби тоа е и основниот проблем зошто немам доволно пријатели и познаници.Едноставно пред да кажам нешто во друштво и во најопуштената варијанта тоа го мелам,мелам,анализирам,а кога ќе го кажам го кажувам со тивок глас и несигурност.Страв немам од полно работи,а најголем ми е стравот во животот да не останам сама и да не ми биде исполнет животот.Сеуште сум осмо,ама го имам тој страв дека во средно ќе останам потполно сама,покрај толку деца само бидејќи го имам тој срам да се впуштам в разговор или да се запознаам.Еве на пример за гимназијата во која ќе идам.Таму одат деца од околните школи во кои децата се знаат меѓусебно,а јас како што реков со никој не се знам од другите школи,а ептен ретко со другите од генерација.Ќе ми биде страв и срам да се вклопам во некое друштво,да не сум терет на другите,да не не сум доволно позната.Велат пријателите во средно сами доаѓаат,ама мене тоа некако не ми држи вода сега за сега.

А,заборавив.Исто така многу сум осетлива.И на најмал крив поглед од некој веднаш покажувам слабост,а и многу пати имам плачено пред цело одделение и школо.Затоа и ме етикетираат како многу емоционална и тажна особа.

Ќе се изненадиш колку твои врсници поминуваат низ овие сомнежи и стравови, но секој на свој начин се обидува да го прикрие, некој преку огромниот број на пријателства кој упорно се труди да ги одржи по цена на се, со цел сликата на популарна да не избледи и чуството на осаменост да не завладее со нас од кое упорно бегаме, некоја преку следење на стапките на најбислата другарка и одбирање насока во животот за која и не баш одговараме со цел да не останеме сами.

Си се запрашала некогаш зашо е толку потребно да бидеме видени и прифатени од околината т.е. пријателите со цел да се чуствуваме исполнети, потребата нашиот идентитет да биде креиран од перцепцијата на другите, надежта и трудот да бидеме забележани и препознаени?
Мислиш ние како луѓе се раѓаме со оваа потреба да бидеме социјално прифатени, или е тоа нешто што се стекнува додека растеме, со цел да го задржиме чуствувото дека припаѓаме некаде?
Зарем е можно огромниот потенцијал и креативност на човекот да се реализира како индивидуа да се ограничи преку социалните верувања и мислења?
Сите ние сме индивидуализирани на свој сопствен начин со бесконечен број на вредности и верувања кој ги носиме со нас, не дозволувај мислењето на другите да те ограничи и замагли твоето битие зашо твојот потенцијал и вредност се нешто многу повеќе од мислењето и перцепцијата на поблиската околина.
Запознајсе себеси, не бегај од осаменоста прифатија ќе бидеш изненадена од нејзината мудрост, кога сака да те критикува ислушаја мирно и не тагувај, кога сака да те пофали исто така ислушаја но не се радувај, тогаш ќе заклучиш дека нема од што да бегаш и ќе ја прифатиш осаменоста а со тоа ќе се прифатиш и себеси каква што си со сите мани и доблести и токму тоа на крајот од денот ќе ти даде спокој и мир во душата и способност да се рализираш на кој начин сакаш зашто стравовите ќе исчезнат.

Потребата некој друг да го креира нашиот идентитет е поради стравот да се соочиме со самите себе и да го пронајдеме она што чекаме другите да ни го дадат, а тоа е вредноста на нашето битие кое е бесценето во секој од нас без разлика дали најдобрата другарка ти рекла здраво или те одминала денес.

 

[Пепси_]

definition

Во тој период си кога мислиш дека постои верно другарство,но океј тоа е нормално ќе останеш сама ќе видеш дека не е така,суров е светот понатаму тоа ќе те направи по силна,заеби го срамот сам ќе си замине. Во средно влегов како утка сам,првата недела веднаш (дури не паметам) како создадов контакт со школски кој всушност учел во исто основно а се немавме видено таму.

Само 1 совет немој да ги избегаваш другите,биди отворена и давај го своето мислење без да мислиш како другите ќе реагират па макар и да те вреѓаат (аха се случило и тоа). Имам школска која од цели 4 години она само одговараше кога ќе ја испрашаа и тоа со д`ткање од срам,на одморите седеше сама и главата на клупа. Тоа не е начин,ќе шеташ ќе правиш нешто биди активна само.

И немој да мислиш уште сега за во средно ништо не знаеш што ќе биде

 

[meche]

Ми треба голема помош,а на психијатар не би сакала да одам.
Секогаш имам преголеми очекувања и после многу лесно се разочарувам.Едноставно и некој да ми преврти очи или да ми мавне некој чуден поглед,јас веднаш се разочарувам и се чувствувам осамено.Понекогаш и во своја глава си созадавам слики како сите ме дружат,ме сакаат,имам исполнет живот,а веднаш кога ќе помислам дека тоа ќе се оствари од следната година/месец и кога тој период ќе пројде и ја видам реалноста,се разочарувам.Втор проблем - осаменоста.Имам "пријатели" од одделението,нешто малку и од другите одделенија,а ептен ретко од други школи или преку семејни пријатели ама сепак се чувствувам ептен осамено.Никогаш не сум била во центар на внимание,ниту пак сум имала некој широк круг на пријатели.Најдобрата другарка со која се знам 14 години и многу ретко се гледам бидејќи учиме во различни школи често знае да ме откачи и да си се дружи со своето друштво.Порано ми има кажано дека и она ме смета за најверна ама имам чувство дека тоа не е баш така.А јас мое друштво баш и немам.Од одделение ретко излегуваат, не сум баш најпосакувана во друштвото,а постојано одиме на исти места,машки/женски не се дружиме.Можеби е до машките бидејќи постојано не вреѓаат и ни наоѓаат мана.А отсекогаш сум сакала да имам бар еден другар,со кој можам да се седнам и убаво да се изназборам,да седнам да глеаме фудбал и сл - нешто кое не можам со моменталното друштво(читај друштво само помеѓу женски) да го правам.Трет и четврт проблем - срамежливоста и стравот.Срамежлива сум од кога знам за себе.Можеби тоа е и основниот проблем зошто немам доволно пријатели и познаници.Едноставно пред да кажам нешто во друштво и во најопуштената варијанта тоа го мелам,мелам,анализирам,а кога ќе го кажам го кажувам со тивок глас и несигурност.Страв немам од полно работи,а најголем ми е стравот во животот да не останам сама и да не ми биде исполнет животот.Сеуште сум осмо,ама го имам тој страв дека во средно ќе останам потполно сама,покрај толку деца само бидејќи го имам тој срам да се впуштам в разговор или да се запознаам.Еве на пример за гимназијата во која ќе идам.Таму одат деца од околните школи во кои децата се знаат меѓусебно,а јас како што реков со никој не се знам од другите школи,а ептен ретко со другите од генерација.Ќе ми биде страв и срам да се вклопам во некое друштво,да не сум терет на другите,да не не сум доволно позната.Велат пријателите во средно сами доаѓаат,ама мене тоа некако не ми држи вода сега за сега.

А,заборавив.Исто така многу сум осетлива.И на најмал крив поглед од некој веднаш покажувам слабост,а и многу пати имам плачено пред цело одделение и школо.Затоа и ме етикетираат како многу емоционална и тажна особа.

Тие проблеми и чуства што ги имаш се и донекаде нормални за периодот на пубертет. Психијатар е најлошата можна солуција за тоа. Јас би ти препорачал да направиш некоја средба со некој психолог кои се далеку поспреми за вакви проблеми. Второ што би ти препорачал е да пробаш некоја област каде има поголем број на социјални контакти.
Можам да ти препорачам неколку психолози и некоја идеа за социјалните контакти ако сакаш. Пиши ми во сандаче.

 

[Divider]

ПОМОШ:

Имам другар кој има мака.

Денес е специјално чудно расположен.
Вели дека се "осеќа евентуално" - чаре?

 

[Near]

Вака...

Незнам шо ми е у последно време. Не ми се прави ништо,се ми е досадно,глупо. Цела ден седам на компјутер и не правам ништо паметно,од другарите сум изнервиран,не ми е до дружба со нив,женска неможам да фатам,од 1 септември до сеа иам 52 оправдани и 3-4 неоправдани(значи по 2-3 дена у неделата секако не одам нашколо,цело време вадам разно-разни оправданија),неможам да учам....Ме фати некоја криза,шо искрено незнам како ќе ја надминам. Од друга страна моите дома ме напињаат за школо,4 средно сум па ми викаат нема да се запишеш,едно-друго шо ствара дополнителен притисок кај мене и уште толку ме фрла во бедови. Помош?

 

[Saladin]

Вака...

Незнам шо ми е у последно време. Не ми се прави ништо,се ми е досадно,глупо. Цела ден седам на компјутер и не правам ништо паметно,од другарите сум изнервиран,не ми е до дружба со нив,женска неможам да фатам,од 1 септември до сеа иам 52 оправдани и 3-4 неоправдани(значи по 2-3 дена у неделата секако не одам нашколо,цело време вадам разно-разни оправданија),неможам да учам....Ме фати некоја криза,шо искрено незнам како ќе ја надминам. Од друга страна моите дома ме напињаат за школо,4 средно сум па ми викаат нема да се запишеш,едно-друго шо ствара дополнителен притисок кај мене и уште толку ме фрла во бедови. Помош?

Сине, вака сеа... Твојот проблем е широкораспространет и едини лек е да почнеш да правиш НЕШТО. А тоа нешто е најдобро да биде ново за тебе. Пчни да се истражуваш себеси. Ако не ти е до другари, почни сам да шеташ низ градот, мењај маршрути... У главном избегавај рутини - тие ја утепуваат човековата креативност. Почни да читаш книги. Обиди се, барем во нешто што е едноставно - фала курцу за ова имаш избор од лесна литература колку ти душа сака. Немој да ми кажеш дека уопште не те интересира читањето - тоа е мит. Секој сака да чита. Само некои не знаат од каде да почнат, па ги фаќа страв дека нема да ја сфатат поентата во читање.
Почни да размишљаш емпириски. Пробувај па после одредено време кажуј дали чини или не. НЕ у старт да се откажуеш а уште не си се обидел. После одредено време ќе ти се појави желба да запознаваш нови луѓе. Запознавај, гледај да бидеш малку независен целосно од толпата. Најди си некое друго хоби осим Brazzers. Ќе почнеш да сфаќаш некои ствари дека си пропуштал, не е страшно. Има време да се вратиш у колосек. Само не одолговлекувај.
Премлад си за да се откажуеш. Тек допрва доаѓа време за факсови, нови предизвици, итн.
Поздрав сине и секое добро.

 

[macko i]

Neznam sto dapravam veke koga vo mene se somnevaat bez pricina za toa pa duri me obvinuvaat ko da sum kriv sakam da me nema!