- Член од
- 1 декември 2011
- Мислења
- 2.680
- Поени од реакции
- 3.053
Не знам како да ја крстам темава. Нема везе.
Во последно време се почесто се среќавам со вакви луѓе.
Луѓе кои го злоупотребуваат нивниот хендикеп (луѓе во количка, трудни жени, жени со мали деца, деца без еден родител...) за да добијат сожалување од останатите и другите да се дружат со нив од сожалување.
Пример: Вчера се возам со кола во гужва, пред нашата кола една млада мајка со детенце од околу 2 години. За да стигне некаде побрзо, мафта со раката и покажува на детето, ко божем „Ај пуштете ме да влезам во редот пред вас, имам мало дете“.
Не ја сфатив поентата, брат ми возеше, ја пушти...
Јас се изнервирав. Не дека не би ја пуштила, него ме нервира фактот што го користи детето свое зошто неа и се брзало за некаде. Да не го искористеше детето, ќе изреагирав како и секој нормален.
Исто, бабине во автобус. Јас секогаш стојам кога се возам пошто се возам на кратки релации, ама сум видела други деца моја возраст што си седат. И повеќето, не стануваат на постар. Доаѓа некоја баба и почнува да вика „Што не станеш, не ти е срам, тука ме гледаш мене со ногата, едвај стојам бла бла“. Не дека е толку до ногата, него на неа и се седи. Не ли може да праша како нормален човек „Може да станеш, да седнам јас?“
Ваши искуства?
И воопшто, ви сметаат ли ваквите луѓе?
Во последно време се почесто се среќавам со вакви луѓе.
Луѓе кои го злоупотребуваат нивниот хендикеп (луѓе во количка, трудни жени, жени со мали деца, деца без еден родител...) за да добијат сожалување од останатите и другите да се дружат со нив од сожалување.
Пример: Вчера се возам со кола во гужва, пред нашата кола една млада мајка со детенце од околу 2 години. За да стигне некаде побрзо, мафта со раката и покажува на детето, ко божем „Ај пуштете ме да влезам во редот пред вас, имам мало дете“.
Не ја сфатив поентата, брат ми возеше, ја пушти...
Јас се изнервирав. Не дека не би ја пуштила, него ме нервира фактот што го користи детето свое зошто неа и се брзало за некаде. Да не го искористеше детето, ќе изреагирав како и секој нормален.
Исто, бабине во автобус. Јас секогаш стојам кога се возам пошто се возам на кратки релации, ама сум видела други деца моја возраст што си седат. И повеќето, не стануваат на постар. Доаѓа некоја баба и почнува да вика „Што не станеш, не ти е срам, тука ме гледаш мене со ногата, едвај стојам бла бла“. Не дека е толку до ногата, него на неа и се седи. Не ли може да праша како нормален човек „Може да станеш, да седнам јас?“
Ваши искуства?
И воопшто, ви сметаат ли ваквите луѓе?