Маркс, основачот на историскиот материјализам, а воедно и радикален материјалист и револуционер, бил слуга на лукавиот ради начинот на живеење кој го практикувал (потекнувал од богато индустријалски семејство), а лицемерно бил загрижен за социјалната состојба со работничката класа во неговото време. Поезијата која ја има пишувано Маркс, е слика на неговата демоноопседнатост: преку Маркс, практично самиот демон пишувал поезија.
Маркс бил хихилист во секој поглед: нему ниту една досегашна цивилизација и ниту една вера/религија, не му биле по кеифот. Но ете, токму тој се самоповикал за да (ни‘) каже како треба да биде уреден Светот и животот. Начинот на кој Маркс ја замислува промената на Светот и општеството, стана модел за сите познати револуции од поново време, а воедно, револуционерните промени и преврати, станаа модел за начинот на кој ќе дојде и анти-христот на власт.
Маркс е лажго, затоа што секој кој ветува дека во иднината ќе се случи тоа и тоа, тој практично лаже, или во најдобар случај, кажува полу-вистина. Маркс ја вети „убавата иднина„ во никад недочеканиот комунизам, кој, како видовме, се распадна пред некои 20 г. и како општествен и како економски поредок во нашата претходна татковина и целиот источен блок, но и во цел Свет.
Иднината ја знае само Бог. Кој смета дека подобро ја знае иднината, се поставува себе си над Бога и над Божјата вистина.
