К
Кнез Мишкин
Гостин
Драга,
Секогаш се фаќаме за ситници,скоро никогаш не ја согледуваме суштината. Понекогаш сум толку гневен на човечкиот род, што ми доаѓа да рикам од бес, да се откажам од се, од целиот систем и да заминам некаде далеку. Најчесто во раните утрински часови пак, ме фаќа некоја хистерија, желба за успех, но утрото со секој нов слој од магла ги уништува сите мои надежи.
Кај отиде љубовта, она нешто поради кое се воделе ратови, се пролевало крв, се славело после секоја победа. Не зборам само за онаа љубов меѓу машко и девојка, туку љубовта меѓу два браќа, љубовта кон родителите. Зар е убаво да гледаш како нечии родители, нечии баба и дедо останале сами, нема кој да им помогне, да им купи леб и млеко, а нив реумата ги фаќа со промена на времето. Што мислат они убаво ќе си поминат така во животот. Па не верувам. Барем еднаш помогнете, и ќе видите како ќе им светнат очите.
Системот го уништивме физички сега ни останува да се мачиме со нашите јадови.
Секогаш се фаќаме за ситници,скоро никогаш не ја согледуваме суштината. Понекогаш сум толку гневен на човечкиот род, што ми доаѓа да рикам од бес, да се откажам од се, од целиот систем и да заминам некаде далеку. Најчесто во раните утрински часови пак, ме фаќа некоја хистерија, желба за успех, но утрото со секој нов слој од магла ги уништува сите мои надежи.
Кај отиде љубовта, она нешто поради кое се воделе ратови, се пролевало крв, се славело после секоја победа. Не зборам само за онаа љубов меѓу машко и девојка, туку љубовта меѓу два браќа, љубовта кон родителите. Зар е убаво да гледаш како нечии родители, нечии баба и дедо останале сами, нема кој да им помогне, да им купи леб и млеко, а нив реумата ги фаќа со промена на времето. Што мислат они убаво ќе си поминат така во животот. Па не верувам. Барем еднаш помогнете, и ќе видите како ќе им светнат очите.
Системот го уништивме физички сега ни останува да се мачиме со нашите јадови.