Чуди се, не е проблем. Само следниот пат кога ќе зборуваш за Црквата и власта, потсети се на јудејските цареви, и како било тогаш.
Еве се потсетувам. Царевите Давид, Соломон, Езекија, тие биле Божји избраници, послушни верници во библискиот (христијанскиот) Бог Јахве.. Тие го воделе својот народ согласно Божјите заповеди и регулативи објавени во Мојсеевиот закон. Тие не ги ставиле старозаветните свештеници во ист јарем со пагански политички водачи. Тие не правеле компромиси со другите пагански божества. Тие не глумеле верници, туку биле верници.
Од друга страна паганот Константин не бил верник во христијанскиот Бог. Тој не го водел својот народ согласно Божјите заповеди и регулативи објавени во Библијата. Тој го водел својот многубожечки народ согласно Римското право и Римските регулативи. Рим бил центар на политеизам и град во кој се негувало многубоштвото. Старозаветните Божји избраници прво нешто што правеле било чистење на земјата од идолите и воопшто не толерирале многубоштво и идолопоклонство. Еве ти пример:
„Правеше што е право во Господовите очи, сосем како и неговиот татко Амасиј. Само не ги разурна високите места (идолопоклонички олтари), и народот уште принесуваше жртви и кадеше на високите места. Но Господ го удри царот, тој остана лепрозен до смртта.“ (
2 Цареви 15:3-5, Библијата)
Царот Езекија кога видел дека народот почнал да идолопоклончи и да и кади на бронзената Змија што ја направил Мојсеј по Божја наредба, ја уништил (
2 Цареви 18:4, Библијата) Библијата го пофалува велејќи дека му немало рамен меѓу Јудејските цареви.
Ете како постапувал Бог со Божјите избраници (цареви) кои одобрувале идолопоклонство во старозаветниот Израел. А ете и како постапувале Божјите богоугодни избраници. Секако тоа важело само за старозаветниот Израел. Константин нема допирни точки со тој народ и тоа уредување и затоа (како и сите останати пагански цареви) не подлежел под Божјите санкции предвидени за водачите на избраниот народ.
Константин исто така одбивал и да се крсти до пред неколку дена од крајот на својот живот. Тој го легализирал христијанството за да ги придобие христијаните на своја страна и да го зачува мирот во земјата (Pax Romana). Предходните императори ги прогонувале, но во негово време тие се намножиле, па Константин мудро заклучил дека не може да ја штити земјата од надворешните непријатели (варварите и др.) и да ги гони веќе многубројните христијани. Па затоа ја измислува причата со видението (демек мирољубивиот Исус му рекол да војува во негово Име) и ред други работи за да го легализира христијанството, да ја стабилизира земјата и да го зачува мирот.
Ако пред Константин христијаните биле прогонувани, по него христијанските водачи биле привилегирани, добивале имоти, земјишта, злато, се накитиле со мантии, одора, царски почести. Ако пред Константин само тие што навистина верувале во Исус станувале христијани, по него секој сакал да биде христијанин - и покрај тоа што искрено не верувале, ниту имале абер околу учењето на Исус (слично како просечниот македонец денес).
И така црквите, особено свештенските редови се преполниле со декларативни „верници“, верници кои не оделе таму затоа што верувале во Исус, туку за да добијат привилегии. Подоцна примањето на верата настанувала и со декрет на царот, а крштевањето било со масовно попрскување, па почнале да се создаваат „христијанските“ земји каде што сите се нарекувале христијани, а 0.1% од населението знаело што всушност значи тоа.
Власта преку корумпираната црква владеела со народот, настапила мрачниот среден век, на западот во поголема мера, но не изостанувал ни истокот.
Се до големата реформацијата, кога Библијата почнала да се преведува на народните разбирливи јазици и почнала да станува достапна до народните маси. Тогаш луѓето можеле да видат што точно поучувал Исус и колку застранила инстутиционализираната и корумпирана црква и решиле да се вратат назад кон Изворот - Христос и да го следат Христовото учење, а не и подоцна накалемените човечки учења и традиции.
