Трауми од детството

[аллександар]

Немам јас некои трауми/

Но како што гледам,кај секого различен ефект имаат... т.е. позитивен или негативен.
Или потполно ќе те скрши,или ќе те зајакне. Чудна работа е нашава психа.

What doesn't kill you makes you stronger

 

[nihilista]

Da im ebam sve na onie koi uzivale dur me praele a posle me sutnale ko sugavo zivince ima da vidat koa ke im ebam sve zivo!Niz nos ima da im go izavdam zadovolstvoto dur se ebele i me napraile a posle me sutnale ko zadnje govno, ima da im ebam sve!

 

[bucio]

Бора Чорба викаше во своите стихови: Био сам тучен и јас тукао .
Трауми па не се трауми сеќавања ми се дури и пријатни понекогаш ако имаше сериозни повреди. па не држам некое си тешко мачно непријателско чувство кон никој, за еден дури и жал ми паѓа кога последен пат го видов само коските се на него од употреба на не знам се не каква дрога....

 

[Sidney Samson]

Какви животни приказни постојат значи...
Секоја ви чест дечки за храброста што ги споделувате вашите трауми.

Моите се смешни во споредба со некои понапред, како на пример како 3 годишно детенце бев на смрт преплашен од тие василичари (во Битола ги викаат бабари) и до ден денес неможам да сфатам дека тоа е уствари глупост. Али самиот тој звук на зурли и тапани ме плаши на некој начин и затоа и не ми е баш најомилен тој празник.
Друга побитна траума била сообраќајка пред некои си 10-11 години. Ја земавме мајка ми од работа, и по некоја си случајност се решив да седам на задно седиште до сестрами која имаше нецели 2 години, подоцна десната предна страна беше скроз смачкана, и освен некои поситни повреди на татко ми немаше ништо друго, но невервам дека ќе сум излезел само со модринки ако седев напред. Од тој момент наваму ми остана навика да дури не го слушнам тоа клик од каишот не стартувам со колата, и инсистирам да секој што го возам да стави каиш.

 

[Torchyrus]

Имам една така поголема траума кога за малку ќе запалев цел склад за нафта на Мак петрол , една фабрика и топилница сето тоа заради шо сакавме со еден другар да запалеме нива ... од страв сум се мочал на огинот за да го изгасам тоа ми било тешка траума тогаш за тогаш среќа шо се извадивме некако и се изгаси огинот , а сега повеќе тоа ми е како шала и приказна за раскажување но стварно беше страшно тогаш ... други трауми има али се мали и не важни и не ми сметаат , детсвото повеќе ми минеше со глупости за кој немам мака баш си го имам убаво иживеано и имам прикаски прикаски за раскажување од моето детство

 

[obicna&sexy]

Трауми во детство се најперфектен начин да сјебеш некој живот. И прашање е дали тој некој воопшто после се живее...?

Pa treba da nauci da zivee i da prodolzi, zosto zivotot e takov, ne e bel sekogas .

 

[PokerFace]

Ne se oni krivi za tvoeto postoenje, ti taka si sakal najverojatno.
Zatoa ne e loso da prezemes odgovornost, i toa celosna 100% na svoi pleki.

What the fuck is wrong with you?!
Како тоа не се криви они за неговото постоење?
Како тоа тој така сакал?
Што имале воопшто да го прават ако не планирале да го исчуваат, зашто воопшто таа жена го родила? М?
За тој да ја сносува одговорноста нивна? И тоа целосно?
Не дај боже да бидеш во негова кожа и некој полноглавец да дојде ова да ти го каже.

Он: Пред неколку години се враќавме од пазарење со татко ми. Седев на совозачкото место. Ни се уклучи зелено на семафори и тргнавме, од десна страна еден лудак помина на црвено. Татко ми нагло закочи и за да не се удрам во тоа напред ме стисна јако за раката повлекувајќи ме назад. Не можам ни да замислам што би се десило да не закочеше татко ми, или 1,2 секунди порано да имавме тргнато. Од тогаш ретко кога седам на совозачко место.

 

[Tender Girl]

На 5 годишна возраст, додека сакав на сестра ми која само што дојде од школо, да и го покажам местото каде што тетка ми ќе гради куќа, не знам точно како, најверојатно коњот што беше во близина ме турнал или слично па сум паднала и единствено што се сеќавам е тоа дека силно се обидував да ја кренам главата од земја додека коњот полека почна да ме јаде кај вратот, но безуспешно...Мајка ми цела испаничена од нашиот двор се стрчала заедно со татко ми, ме качиле веднаш во колата за да ме носат во болница, а јас крварејќи во рацете на мајка ми се сеќавам како ја тешев, и викав да не плаче, дека сум жива...Среќа што моите реагирале навреме...После тоа, кога и да здогледав коњ на улица, доста се оддалечував, со страв поминував покрај него и секако ми се навраќаше тој потресен настан...Во град живеам, но порано движењето на коњи и коњски коли беше секојдневие низ улиците...
Денес стравот од коњи сеуште ми е присутен, но добро е што поретко налетувам на истите...

Имам и други, дури понепријатни и болни настани од детството, поврзани со суровоста на децата и поради кои имам големи последици, можеби повеќе невидливи отколку видливи, но ги сметам за доста лични за да ги споделам овде.

 

[Natural-girl]

Тапа детство што ми напраи проблеми со ниска самодоверба, емоционална празнина и отапеност, нихилизам, деструктивност... Затоа пораснав многу побрзо од другите. Егзистенцијални проблеми имав уште у шесто, апсурдот на животот и тако даље.
Потоа сфатив дека сe` што ќе направам у животов зависи од мене и се потпирам само на себе. Мислам дека сум заслужила повеќе од животот и се трудам за подобар живот. Мотивација ми е што од пред неколку години се осеќам сакана и подржена, а освен тоа, ја симнав оградава околу мене и почнав и јас да ги сакам и подржувам луѓето.
Сеа се осеќам како да би можела уште утре да работам, да издржувам фамилија и живеам самостојно. Но уште сум студентка, така да има уште некое време.

 

[Mama.]

i den denes go slusham toj zvuk od vleckanjeto na noze po skalite...togash bev mnogu malecka i srceto mi trepereshe, krvta mi se skamenuvashe, a poradi mojata majka nesmeev da pushtam solza, za da mora i za mene da se grizi...gi goltav solzite, gi sobirav vo sebe, gi trupav...tatko mi edvaj ke se iskaceshe do vratata...nekogash i drugi mu pomagaa...vleguvashe vo sobata, a majkami celata zdrvena samo go vrteshe liceto na druga strana, da ne ja vidi nikoj grimasata sto ja pravi koga gi zatvara ocite, koga gi stega zabite...
mirisot na alkohol ja obzemashe cela prostorija...negovoto crveno grdo lice beshe nepodnoslivo za gledanje, so pogledot ne seceshe vo bukvalna smisla...najcesto doagashe do karanici, do krshenje na predmeti...golema sreka pokraj se beshe toa sto pokraj navredite i obvinuvanjata, toj nikogash ne ja udri majka mi, namesto toa me tepashe mene...
... bev shesto oddelenie koga jas prv pat mu vozvrativ...seto toa sto beshe nasobereno vo mene pukna...ednostavno pukna i koga sakashe da me udri, jas mu ja soprev rakata i za promena ovoj pat jas go udriv nego...od togash pa navamu nikogash poveke ne mu se plashev,,,go mrazev od dnoto na dushata...cel zivot jas za nego bev nesosobna, glupava, losha...nikogash ne bev dovolno dobra za da mu bidam kerka, za da ja zasluzam negovata isktena ljubov....se borev sama niz zivotot, pominav niz sito i resheto zaradi toa sto nemav koj da me nasocuva, nemav koj da me podrzuva, a i koga mojot sopstven tatko ne me saka, kako jas da poveruvam vo toa deka nekoj drug sto ne mi e nishto bi me sakal...
ama zosto seto toa...zoshto site tie maki? za sega koga ostana sam da mi kazuva kolku mu nedostigam? za sega koga e bolen da me moli mene za pomosh? za sega koga postignav mnogu vo zivotot da bara seto toa da go podelam so nego...
ona sto najmnogu mi e krivo sto seushte na nekoj nacin go sozaluvam i pokraj toa sto ne zasluzuva, seushte se trudam da mu pomognam i pokraj toa sto zloupotrebuva, seushte davam se od sebe da bide zadovolen iako znam deka ne vredi... kako da go izvadam toa cuvstvo od mene, kako da se oslobodam?

 

[Tetro]

Поттикната од тема во љубов и секс се прашувам дали имате спомени од детството кој сакате да ги заборавите или потиснете длабоко во себе, спомени кој предизвикуваат последици во вашиот живот, вашето однесување, можеби трауми?
Секој ден слушам за настани од типот ученик во основно со огнено оружје се решил од сооученици или професори, некој масакрирал деца зошто како мал го малтретирале и многу други случки.
Па повелете

Болдираниот дел, темата. Инаку, муабетите за оставени деца од родители треба да идат у друга тема, мислам.

Тука, во овој дел мислам дека треба да идат муабетите за трауми, искористувања, сексуални злоупотреби врз децата,.... и делот за пост-трауматските стресови до дијагностицирање на веќе постоечките симптоми произлезени од сето ова.

 

[leandra]

Болдираниот дел, темата. Инаку, муабетите за оставени деца од родители треба да идат у друга тема, мислам.

Тука, во овој дел мислам дека треба да идат муабетите за трауми, искористувања, сексуални злоупотреби врз децата,.... и делот за пост-трауматските стресови до дијагностицирање на веќе постоечките симптоми произлезени од сето ова.

Ти нема што да мислиш, има кој да мисли за темиве, платата како ќе ја заработиме. И делот на оставање на детето е траума бтњ.

 

[Terebellum Sagittarii]

Траума се важи ли ако е на 19 години?
Ненадејна смрт на најблиското нешто на светов. Ме помести од целокупниот тек на животов. Би сменила 4 баби и дедовци, па дури и родител, само да не беше така. Ми измени се, семејството, мене, ставот кон животот, сигурноста, безгрижноста, чувството да бидеш среќен до таванот и тажен до зподот. Никогаш не сум среќна и да го имам само тоа чувство во моментот. Секогаш измешано со тага оти не е тука да види, да знае, да споделам.
Страв од нова загуба, не реагирање на туѓи несреќи, хаос.
Се чудам како сум толку силна денеска и како живеам со себе и со светов. Како се борам со се, а имам многу битки. Како станувам насабајле и се борам со животов ми е уште чудно. Бидејќи дел од мене нема, дел од семејството нема. Радост нема. Иссилени чувства, лажна среќа. Како уште сум нормална, поим немам. Веројатно гоподова работа.

 

[НеоН]

Траума се важи ли ако е на 19 години?
Ненадејна смрт на најблиското нешто на светов. Ме помести од целокупниот тек на животов. Би сменила 4 баби и дедовци, па дури и родител, само да не беше така. Ми измени се, семејството, мене, ставот кон животот, сигурноста, безгрижноста, чувството да бидеш среќен до таванот и тажен до зподот. Никогаш не сум среќна и да го имам само тоа чувство во моментот. Секогаш измешано со тага оти не е тука да види, да знае, да споделам.
Страв од нова загуба, не реагирање на туѓи несреќи, хаос.
Се чудам како сум толку силна денеска и како живеам со себе и со светов. Како се борам со се, а имам многу битки. Како станувам насабајле и се борам со животов ми е уште чудно. Бидејќи дел од мене нема, дел од семејството нема. Радост нема. Иссилени чувства, лажна среќа. Како уште сум нормална, поим немам. Веројатно гоподова работа.

Не сваќам што е поблиска рода од овоа на 19 години?

 

[Гучи]

Не сваќам што е поблиска рода од овоа на 19 години?

брат/сестра