Трауми од детството

[obicna&sexy]

I da te prasam, tvoite bioloski roditeli sto napravija dali uste se obiduvaat da stapat vo kontakt so tebe i kolku vreme pominalo od togas i kako go nadmina seto toa?

 

[Forrest Gump]

Трауми врзани со секс, дрога и насилство се најтешките за мене... Со све остало се живее макар и нормално.

 

[macko i]

Ух имам како немам на 7 години ме слупа кола некако преживава но психички ми требаше да се вратам долго време а додека се враќав сите ме задеваа , често бев тепан малтетиран.... едно што научив е дека немаа никакви чуства уживаа во тоа што го прават и поради тоа одбив да си создадам круг на пријатели така што сега и ги немам некако сум асоцијален едноставно се плашам или се дружам со девојки се почесто

 

[Ѓорѓески]

I da te prasam, tvoite bioloski roditeli sto napravija dali uste se obiduvaat da stapat vo kontakt so tebe i kolku vreme pominalo od togas i kako go nadmina seto toa?

23 години имам, удри математика.

Како го надминав? Времето и волјата лечат се, сфаќаш дека ги немаш и живот тече даље.

 

[Nymphadora]

Мене ме нервираше тоа што секогаш кога нова професорка ќе дојдеше и ќе прашаше.. а кај работи твојот татко?... на што следеше одговорот.. паа починат е ..
потоа сите ме гледаа со поинакви очи па дури и самите професори.. што страшно ме нервираше.. не сакав луѓето околу мене да бидат со мене само од сожалување.. не ми требаше тоа.. ми требаше вистински пријатели.. на кои нема да им биде интересно да слушаат за периодот додека бил пред умирање и после тоа. Како дете очајно посакував да имам татко.. можеби затоа честопати на мајка ми и досаѓав со глупости... сето тоа беше само за повеќе да не морам да одговарам дека немам татко.. сакав и јас да бидам како сите останати.. што имаат комплетно семејство..
психички премногу ме притискаше тоа.. се додека не сфатив дека мајка ми ми даде се.. и дека не ми треба татко за да бидам еднаква со другите ... затоа што гледам дека има деца кои ги имаат и двајцата а исто како да ги немаат..

али сепак тоа траеше добри 10 години.. така да и ден денес ми е незгодно кога ќе падне таа тема ... и честопати избегнувам такви разговори.. можеби од страв да не почнам повторно да се измачувам со исотото..

 

[Ѓорѓески]

Најтешкото прашање беше “ Дете ти чиво си “?
Е ај како да им кажам Од бабами!

 

[Nymphadora]

Најтешкото прашање беше “ Дете ти чиво си “?
Е ај како да им кажам Од бабами!

убила ме простоќа шо би рекла pillowQueen .. за жал кај постариве тоа е сосем нормално..

 

[nihilista]

Naslovot na temata podrazbira valda sea sekoj da si gi kaze svoite traumi od detstvoto, a toa e intima koi ovde nekoj moze da kaze sto me zanima za tvoite traumi, no naslovot e toj.
Mene sto se vika nema sta me nije pregazilo u zivotu no se uste sum ziv, do koga? Jebem li ga?!
Prvo majka mi me ostai na dva meseca bebe.
Vtoro kako malo dete na 4 g me udri kola pa sum bil u koma ne se znaelo dali ke se vratam u zivot.
Mozebi zatoa sum introverten posto na malo dete samar da mu aknes ke ima traumi ne pak kola da go akne i da mu skrsi noze.
Posle me zema tatko mi, me preseli a i preselbata e na listata na stresni situacii, a baska malo dete.
tatko mi me maltretirase me kontrolirase ne mi daase da si izbiram kaj da se upisam u sredno.Sea mozam da se slikam za tazni vesti so moite diplomi.
Doma sve haos doagaa negovo drustvo slikari boemi piea sum gledal povrakanje.Prvpat vidov povrakanje na patos i ne znaev deka e toa od pijanstvo.
stalno so vikanje bez argumenti i topol odnos.Ke te uplasi so grimasi i vikanje, me maase, u toa vreme nemase sos za maltretiranje deca.
Ali ko sto e kazano i da te zaebale roditelite, na 40 g vise nemas pravo da gi okrivuvas niv, te zaebale sea ne im trebas.
I posle bidi normalen!

 

[Таруно]

Најтешкото прашање беше “ Дете ти чиво си “?
Е ај како да им кажам Од бабами!

Кажи им сам свој.
Инаку и мене горе доле ме изгледа баба ми. Да имам родители, ама кога беа презафатени, кога се расправаа, кога не заинтересирани, кога ме тепаа, кога беа и добри родители, ама не знам зошто повеќе ги памтам лошите работи. Баба ми воедно исчува и уште едно дете, комшиче на кого мајка му почина млада, а татко му исто млад и не можеше многу да се грижи за него. Го сметав за постар брат, иако немам брат.

Инаку за трауми, уффф иам милион. Мислам дека најголемата траума ја доживеав на 5 години кога почина дедо ми. Многу малку се сеќавам на него. Знам дека многу сакаше благо, како и јас, и дека секогаш велеше дека ќе ме зема од градинка кога ќе се запишам. Не стигна никогаш да ме земе од градинка, можеби затоа и одбивав подоцна да одам. Бев само 15 дена и секој втор ден се враќав со температура. Сеуште чуствувам празнина и мислам дека можеби животот ќе ми беше поинаков ако дедо ми проживееше уште малку.

Минатата година почина и баба ми што ме чуваше, а која е воедно сопруга на дедо ми кој го изгубив прерано. И ден денес се случува да ја сонувам понекогаш. Знам дека сите велат дека нивните баба и дедо се најдобри, ама јас сум горд што ги имав нив. Баба ми иако на 86 години, до пред 2-3 месеца од смртта сеуште ми делеше корисни совети „да се сакате и да се почитувате, тоа е најбитно“ ми велеше на мене и на девојка ми. Ех баба ми и дедо ми...ми фалат и двајцата.

Имам и многу други трауми ама тие и не ми се баш за споделување.

 

[Дмт]

Ahhhhhh detstvoto......bajka mi bilo.
Toa custvo uste milijarda godini(ako sum ziv ) ke bide vo mene.

 

[аллександар]

Ух имам како немам на 7 години ме слупа кола некако преживава но психички ми требаше да се вратам долго време а додека се враќав сите ме задеваа , често бев тепан малтетиран.... едно што научив е дека немаа никакви чуства уживаа во тоа што го прават и поради тоа одбив да си создадам круг на пријатели така што сега и ги немам некако сум асоцијален едноставно се плашам или се дружам со девојки се почесто

дел од твојот текст ме потсети на клипов

инаку да не бидам оф топик. немам некои посебни трауми но памтам ногу ситуации во кои сум се чуствувал омаловажен и навреден благодарение на моите несовесни другарчиња. да бидам конкретен - моите родители се и двајцата инвалиди и неможеа да ми пружат задоволства како нормален родител. кога сите искачаа зимно време со санка да се санкаат секогаш еден од родителите беше тука пред нив и им пружаше задоволство - јас неможев да го искусам како е тоа па полека полека се буткав сам себеси со огромна желба макар 1 минута некој да ме повлече. во многу ситуации сум се нашол каде што ме вреѓаа на сметка на моите родители и ми збореа најразлични работи кои некогаш навистина тешко ги поднесував и се криев настрана за да си се исплачам и да си се олеснам, се имам најдено и во многу прилики каде што ми поставуваа и незгодни прашања околу инвалидитетот но секогаш им одговарав со позитивна енергија и покрај тоа што одредени прашања беа навредливи. ја памтам и последната таква ситуација ситуација кога ме навреди другар од основно и заслужно си го доби од моја страна. игравме фудбал тој беше повисок од мене и знаеше да ме закача за без причина и да ми збори за родителите. 2 пати ми прорече јас преќутев но 3тиот пат неможев да издржам па му ги скршив 2та предни заба и среќа што имаше фиксна протеза бидејки ако не беше таа ке останеше со 2 вештачки заби највероватно.

 

[Kostic]

Па разведувањето на моите родители, нормално тоа ми беше најголемата траума. Но што е - тука е, живот иде даље ..

 

[Ilumious]

Имам траума од една сообраќајка што ја доживеав пред 7-8 години. Сум имала и уште една полесна, но во таа не изгубив никого

Во оваа собраќајка пред 7-8 години изгубив една другарка со која заедно одевме на пливање. Пливавме во ист клуб. Одевме на натпревар во Бугарија, патот замрзнат, автобусот направи сообраќајка и...................Ми значеше многу, бевме премногу слични. Таа беше три пати поталентирана од мене и мислам дека продолжив да пливам до ден денес само поради неа, инаку ќе се откажев уште истиот ден. Секоја моја победа и рекорд и се посветени на нејзе.

Е сега, поради оваа траума, кога ќе се движам по улица, често ми се причинуваат сообраќајки, дека две коли што одат една спроти друга ако возат побрзо, ќе се судрат, дека ако има врнето дожд по улиците и автобусот со кој одам на школо/факултет ќе направи страшна сообраќајка. Едноставно веднаш страв се јавува во мене и се препотувам. Порано беше бетер, ми се влошуваше и дишењето но сега научив колку толку да се контролирам. Не дај Боже па да слушнам гуми како зачкрипуваат од некој што кочи, веднаш ми се враќаат сликите, ми се крева притисокот и ми текнува на тој момент и веднаш солзи ми надоаѓаат.

Не се лечи ова, едноставно со тек на времето успеав некако да го ублажам за нијанси, но да го отстранам, никако.

 

[Спенсер]

Немам јас некои трауми/

Но како што гледам,кај секого различен ефект имаат... т.е. позитивен или негативен.
Или потполно ќе те скрши,или ќе те зајакне. Чудна работа е нашава психа.

 

[^Exotic^]

не сакав луѓето околу мене да бидат со мене само од сожалување.. не ми требаше тоа.. ми требаше вистински пријатели.. на кои нема да им биде интересно да слушаат за периодот додека бил пред умирање и после тоа.

Ова е дефинитивно едно од најгрдите чувства. Кога некој прави нешто за тебе не зашто сака да ти помогне туку зашто те сожалува, што автоматски те прави понижен и од помала вредност.