Кралот Марко
Не прилепчанецот, ами Јас
- Член од
- 6 ноември 2008
- Мислења
- 3.969
- Поени од реакции
- 278
Зад себе остави доволно, за да остане во алеата на македонските великани. Бог да ја прости. Нека почива во мир.
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Забелешка: This feature may not be available in some browsers.
Последната реченица од уводниот текст „ Ретка легенда на некогашна Југославија, а по малку оставена од своите во Македонија.„ многу ме допре.
Најмногу затоа што е болна вистина. Зошто на вакви великани се сеќаваме само во вакви тагични моменти. Зарем овие луѓе не заслужиле повеќе простор во нашето секојдневие.
Проблемот е во тоа што нашето гнило општество едноставно незаслужува вакви големини . Нека почива во мир Атина за жал многу малку бев информиран за нејзиниот лик , веројатно и јас како и вие освен најниско ниво на политика не добиваме ништо друго од нашите медиуми и оние кои треба да се грижат и да ги негуват оние кои во секој поглед многу повеќе придонеле за Македонија отколку последните 3 генерацији на политичари заедно.
Навикната беше Атина уште од детството на тежок живот, татко и бил инвалид, мајка и била болна, починала рано мислам. Другото што и се случувало во животот исто било темно освен успесите. Сакам да кажам дека таа никогаш не се жалеше што добиваше таков третман од државата, секогаш доаѓаше на државни првенства и правеше муабет со нас децата, ни викаше никогаш да не се откажуваме затоа што не само што во пливањето, ќе ни се најде тоа и во животот. Маратонот на кој победила таа и завршила уште една, со бурата, нејзе и помогнал да биде таква личност. Паметам еднаш на нас 3-4 деца пред 6 години ни правеа проблем да не одиме на балканско првенство за да може да оди син му на претседателот на федерацијата кој патем плива ко секирче и само Атина ни помогна од таму и успешно се спротистави.
Вакви луѓе како неа фалат во државава и треба да бидат искористени максимално за убави работи.
Вечно ќе ја паметам по тоа нејзиното: „Ако ме прашате мене колку пати сум го препливала Охридско Езеро, тоа е исто како да ги прашате вашите родители колку пати во животот отишле и се вратиле од на работа.“
Мој идол, херој, секаков суперлатив е малку.