Квиз за Бугарите, прашања и одговори!

[zmej gorjanin]

Toa e utopija.
Daj gi faktite da gi proanalizirame. Koj gi narekuval Bugari, koga vo site vizantiski izvori jasno se razgraniceni i Srbite i Hrvatite od Bugarite.

Ne tvrdime deka bile Bugari, zosto samite sebe si nikogas ne se narekuvale Bugari.
Za Makedoncite e drugo prasanje. Najdobro e na prvo vreme da gi procitas "Za Makedonckite raboti". Tamu e dobro objasneto.

Хм ме влечеш за јазик


Белграѓани прикажани како Бугари со Петар Делјан, Скилица 11 век



Византискиот хроничар Михаил Псел за востанието на Петар Делјан (внукот на Цар Самоил) тврди дека тоа е востание на племето на "бугарите", а почнало во денешни Војводина и Србија, опфакајки ја цела Србија, за на крај да стигне во Македонија. Крунисувањето на Петар Делјан во цар е одржано во Белград (главниот град на Р. Србија), а Скилица ги означува белграѓани како Бугари (Воулгарои).

Седиште на темата Бугарија било Скопје, од каде се управувала не само најголемиот дел од Македонија, туку и Србија, денешна Црна Гора и делови на Албанија. Поради тоа, Србите, како и Црногорците за византијците представувале бугари- жители на темата Бугарија.

Византискиот историчар Лаоник Халкондил вели “Трибалите (средновековно архаично име за Cрби т.е. рашкани) сега се нарекуваат Бугари” (Laonicus Chalcondyles, P.G., т. 159, Op. cit., кол. 26).

Кедрин, најголемиот хроничар на средновековната македонска држава и Црногорците ги нарекува Бугари, а црногорскиот принц Константин Бодин, син на црногорскиот кнез Владимир и Самоиловата ќерка Косара го нарекува „Цар на Бугарите“, а целата негова војска составена од Црногорци, која потоа собирала и косовари, е, окарактеризирана како војска на „Бугари“ (Georgius Cedrenus loannis Scylitzae ope ab L Bekkero suppletus et emendatus 11, Bonnae, 1839, pp 714-719) т.е. војска составена од жители на темата Бугарија. Според бугарската историја, ова би значело дека и Црногорците се Бугари. Неговиот татко Јован Владимир, кнез црногорски, византиските хроничари го нарекуваат секогаш Бугарин (жител на тема Бугарија), па затоа и бугарската црква побрза да го прогласи црногорецот за бугарски светец и денеска неговото име се слави од БПЦ на 22 мај (Види православен календар на Бугарската Православна Црква).

Еве, уште еден пример дека и Босанциtе биле „Бугари“; во 16 век, ерменецот Симеон Лехаци патува низ Турција, азијска и европска; посетувајќи ја Босна и Сарајево, вели дека сите луѓе таму се Бугари и зборат „болгарски“, а нивните села ги нарекува „болгарски села“ (Симеон Лехаци, Путевые заметки, хроника и памјатные записи; изучил и опубликовал Нерсес Акинјан, Вена, 1936). Зарем Босанците се Бугари?

Да не должам многу, во овој контекст ќе го спомнам Евлија Челеби, познатиот турски патеписец, само да се докаже дека ја користи тематската поделба на Византија, но пак прави многу грешки, всушност каша-попара, што би рекол народот. И тој, Босанците ги окарактеризира како Бугари. Во своите записи за Босна, Евлија Челеби како бугарски градови ги представува Сарајево, Сребреница и Рача (на устието на Дрина во Сава), со жители Бугари (Glasnik zemaljskog muzeja u Bosni i Hercegovini, XX, 1908, str 184,186, 304,305,310,338). Бугари, наоѓа и низ Србија и Македонија, но Македонци лоцира во Тракија, а за него најголеми македонски градови се Пловдив и Солун (Ibid. 410; 418; 423; 423-424; 424; 427-428 и 430-431; 432; 436; 442; 450-451; 454; 455; 456; 466; 468; 482-483; 518 и 582). Бугарските пропагандисти пак, само презентираат пишанија од Челеби за Македонија, каде што тој наоѓа Бугари, но ги „забораваат“ Бугарите од Босна и Србија, како и Македонците од Тракија, оти сосема е јасно, дека скоро сите патеписци, своите „податоци“ ги треселе од рака или користеле не етничка, туку византиска поделба на луѓето по теми. Ако бугарската историографија, ја презентира целата вистинска документација на Челеби, кој наоѓа Бугари и во Србија, Босна и Македонија, ќе падне во вода нивната пропаганда дека Македонците се Бугари.

И еве сега кога ти презентирав докази кажи ми зошто босанците, србите и црногорците исто биле нарекувани бугари?

 

[Turchin]

Normalno e Konstantin Bodin da bide prikazen kako bugarski car bidejki ok kakvo vnuk na Samuil e imal pretencii i sakal da se vozpolzva od vakantnia bugarski prestol.Krvnata makar i dalecna vrzka mu dava toa pravo.Identichno e polozenieto i so Petar Deljan.Nemislam che ima neshto nejasno tuka.

Constantine Bodin (Montenegrin: Konstantin Bodin, Serbian Cyrillic and Bulgarian: Константин Бодин) was a member of the Serbian noble House of Vojislavljević and the king of Duklja (1081–1101), and for a short time in 1072 he was emperor (tsar) of Bulgaria by name Peter III (Bulgarian: Пeт'р III, Petăr III). The date of his birth is unknown; that of his death is uncertain, and may be as late as 1108

 

[zmej gorjanin]

Ма немој, татко му е Црногорец, а мајка му ќерка на Самоил. Кажи ми како тоа и татко му бил нарекуван бугарин, второ на сликата не е Петар Делјан означен како бугарин туку Белграѓаните. Ајде објасни ми го тоа.

 

[Turchin]

Nikolaj Roman posledniot Ruski Tzar nema ni kapka ruska krv ili ima mnogo malko.Toa ne mu prechi da bide ruski car.Vo srednovekovieto ariskokrati imali pretencii za tugi tronove i s mnogo po malko osnovanie ot Bodin.Kato vnuk na Samuil i kato oportunist chovek so zelba za golemo carstvo e bil krunisan za bugarski tzar.Az nesam sigurno dali negovata svita e bas od Belgrad.Toa nema osobeno znachenie.Naj normalno e svitata na bugarskiot car da bide oznacena kato bugari pa bili te i od Viena V srednovekovite vse e bilo do vladetelite.Podanikot kakto individa ne e imalko nikakvo znachenie.Latinskata imperija vo Carigrad e imala moze bi 0,1% latinsko naselenie.No dode e sushtestvuvala e bila narichana carstvo na frankite.

 

[zmej gorjanin]

Хахаха ова ти се вика индивидуално толкување на историјата.

Епа кажи ми како таткото на Константин Бодин кој бил чист Црногорец бил нарекуван бугарин, тоа не ми кажа.

И не ми кажа како Евлија Челебија го претставил Сараево како бугарско и нашол бугари и во Србија и во Македонија.

 

[Bratot]

Vazmozno li e na temata da se postirat samo izvori bez publicistika za da moze sekoj za sebe si da preceni na koe da verva.

Manasievata Hronika

Duklanska letopis

По времето на Тугемир до властта в Б'лгарија се домогнал нјакој си Самуил, којто војувајки с г'рците, които д'ржали Б'лгарија в робство, успјал нај-после да ги прогони от неја. Г'рците изпитвали так'в ужас от него, че никога не помислили да се приближат до Б'лгарија”.

јоан Скилица

The emperor [Basil] did not relent, but every year he marched into Bulgaria and laid waste and ravaged all before him. [The Bulgarian ruler] Samuel was not able to resist openly, nor to face the emperor in open warfare, so, weakened from all sides, he came down from his lofty lair to fortify the entrance to Bulgaria with ditches and fences. Knowing that the emperor always made his incursions through so-called “Kiava Longon” 1 and [the pass known as] “Kleidion,” he undertook to fortify the difficult terrain to deny the emperor access. A very wide fence ( phragmon ) was built and worthy defenders were committed to it to stand against the emperor. When he arrived and made an attempt to enter [Bulgaria], the guards defended the wall manfully and bombarded and wounded the attackers from above. When the emperor had thus despaired of gaining passage, Nikephoros Xiphias, the strategos of Philippopolis, met with the emperor and urged him to stay put and continue to assault the wall, while, as he explained, he turned back with his men and, heading round to the south of Kleidion through rough and trackless country, crossed the very high mountain known as Belasica. On 29 July, in the twelfth indiction [1014, Xiphias and his men] descended suddenly on the Bulgarians, from behind and screaming battle cries. Panic stricken by the sudden assault [the Bulgarians] turned to flee, while the emperor broke through the abandoned wall. Many [Bulgarians] fell and many more were captured; Samuel barely escaped from danger with the aid of his son, who fought nobly against his attackers, placed him on a horse, and made for the fortress known as Prilep. The emperor blinded the Bulgarian captives -- around 15,000 they say -- and he ordered every hundred to be led back to Samuel by a one-eyed man. And when [Samuel] saw the equal and ordered detachments returning he could not bear it manfully nor with courage, but was himself struck blind and fell in a faint to the ground. His companions revived him for a short time with water and smelling salts, and somewhat recovered he asked for a sip of cold water. Taking a gulp he had a heart attack and died two days later on 6 October . 2


http://homepage.mac.com/paulstephenson/trans/scyl1.html

Добро бе, до кога ќе се повторуваме?

Скилица пишува цели 80 години по смртта на Самуил и битката кај Беласица.

Тогаш веќе постои ТЕМАТА т.е. византиската војно-административна област Bулгарија.

Скилица воопшто не го споменува Васил како "бугароубиец"!

Скилица сосема јасно вели дека Скопје е главниот град на Бугарија (Bулгарија), а луѓето од Бугарија се Бугари (ЗА ВОСТАНИЕТО НА ЦАР ПЕТАР ДЕЛЈАН ВО „ХРОНИКА" ОД СКИЛИЦА). Скопје бил главен град на ТЕМАТА БУГАРИЈА, не на држвата Бугарија и Јован Силица самиот кажува дека под Бугари подразбира жители на темата Бугарија!

Доколку државата на Самоил била и се нарекувала навистина Бугарија, тогаш Скилица би говорел за Охрид како главен град на Бугарија.

Додека правите Бугари (на тер. на денешна Бугарија) ги нарекува Мизи.


Манасиевата хроника е пишувана по заповед на Иван Александар во 14 век и кој самиот во истата хроника - илустрација се титулирал како Sanctus Johannes Alexander Macedo. Односно Македонец.

Стр. 181 “Државата на Самоил “ од Stjepan Antoljak, преведена на анг. од Eran Frankel, Zoran Anchevski , Macedonian Review Editions, 1985

Sanctus Johannes Alexander Macedon ad cuius petitionem iste liber fect translatus de greco in sclabonico

Превод'т е направен в немерена реч, в периода 1335-1345 година по заповед на цар Иван Александ'р (1331-1371)

 

[sunfromGovrlevo]

Чувашите се Бугари од Република Чувашија и имаат исто потекло како и Бугарите од Болгаростан-Татарстан, Гагаузите (балканските Бугари) и Чувашија; и јазикот им е ист- туркобугарски. Самите Чуваши својата националност ја декларираат како бугарска.

Се наметнува прашањето: "Ако вистинските бугари говорат турки јазик, чиј е јазикот што денеска го говорат балканските Бугари? Не е можно само Бугарите од Чувашија и Болгаростан-Татарстан да се турки народ, со турки јазик, а балканските "Бугари", кои се дојденци од Волга, од денешен Татарстан, да не се турки народ. Гагаузите ете говорат ист јазик со Болгаростанците-Татарите и Чувашите, вистинските Бугари, имаат исти турки традиции и култура, па со сигурност може да се тврди дека тие се вистинските наследници на Бугарите на Хан Аспарух.

И сега, кога некој Бугарин зајдливо ќе ми рече Македонците се Бугари, јас му одговарам: дали си сигурен дека си ти Бугарин? Дали говориш гагаузка-туркче јазик, дали си азијат?

Бугарската историја тврди дека јазикот на Св. Кирил и Методиј бил бугарски, а глаголицата и подоцна кирилицата се бугарски азбуки. Но, со ваквите ставови, бугарската историографија е контрадикторна сама на себе. Од една страна вели дека бугарите биле први словени, а бугарската држава прва словенска држава, додека од друга страна според историските пишани и материјални извори, бугарските специјалисти за бугарска средновековна историја тврдат дека средновековните бугари биле турско племе со чисто турски јазик. И самата Бугараска Академија на Науките тврди: средновековните бугари се турци, со свој мајчин турски јазик (Историја на Б'лгарија. Т. II. С., издание на БАН 1981, стр.60).

Ако Кирил и Методиј биле Бугари ќе напишале татарска извинете Бугарска азбука.

Во недостаток на свое писмо и кодифициран јазик, вистинските Бугари од првото бугарско царство како службен јазик го воведуваат грчкиот јазик.

Имаме историски податок од 13 век од англискиот професор на оксфордиот универзитет др. Роџер Бакон (1211-1294), со највисока универзитетска титула Доктот Мирабилис, дека бугарите од денешна Бугарија говореле турски јазик. Но тој факт тој не го пренесол од некој друг извор, туку во 13 век лично ја посетил денешна Бугарија - Мала Болгарија (меѓу Стара Планина и Дунав) и вистинска азијатска Бугарија (Голема Бугарија), па во своето дело „Опус Мајус“ 1268 г. вели: „Мала Бугарија е во Европа и таму тие (бугарите) го говорат јазикот на болгарите кои живеат во Голема Болгарија, која е во Азија ("Kazan. The Enchanted Capital" (Flint River Press Ltd, London, 1995). Значи, словенскиот јазик никако не може да биде бугарски, а секако не во 10 век кога имаме постоење на турко-бугари, со свој бугарски јазик кои во својата држава прифатиле туѓи јазици за службени, прво грчкиот, а потоа словенскиот. Ако денешниве Бугари тврдат дека средновековниот бугарски бил словенски јазик, тогаш поправилно би било да велат дека бил грчки јазик, бидејки прво го прифатиле грчкиот за службен јазик.

КОГА ОХРИД БИЛ ПРАВОСЛАВЕН, СИЛИСТРА БИЛА ТАТАРСКА.

Еве доказ

Евлија Челеби кој ја посетил североисточна Бугарија во 1651 г., територијата населена во 6 век со туркоБугари, вели дека е посебна област- (Гага) Узка Милет и вели дека таму луѓето носат татарска носија и се од татарско потекло; протоБугарите се Узи. Челебија, цела Добруџа ја представува како населена со турко-татарски народ, или мешавина од словено-татари. За Силистра вели дека е град на Татари, а за потсетување Силистра е центарот на средновековната бугарска црква. Освен Татари, Челеби вели дека во Добруџа има и Читаци- мешавина на Татари (прави Бугари, Челеби ги нарекува така поради правите Бугари од Болгаростан-Татарстан), Словени, Власи и Молдавци. Жените биле заблудени, но христијани, а ја населувале целата област на Добрич. Понатаму зборува за Делиорманци, исламизирани прави Бугари, кои не биле Османци, иако И тие како И останатите жители на Узка-Милет говореле турки јазик, различен од турскиот (османскиот) (“ЗА ГАГАУЗИТЕ” А. И. Манов., Музејна Библиотека, Варна).
Топонимите во североисточна Бугарија, исто така се чисто Турски како: с. Узлар, (уз-лар = узите), Хорозлар, Азаплар, Герзалар, Сонгулар, Сиахлар, Каспичан (едно од бугарските племиња), Кочулар, Дураклар, Гејкчилер, Болгарево, Бургас итн.

Бугарската официјална историја ги признава Гагаузите за најстари Бугари, дел од бугарската нација, но и туркобугарите од Бугаростан,Чувашија, руските степи итн. (Брошурка “Б'ЛГАРИТЕ ИЗВ'Н РЕПУБЛИКА Б'ЛГАРИја’’, Пламен Павлов, председател на Агенцијата за б'лгарите в чужбина (август 1998 - март 2002 г., објавено од “ВМРО-БНД’’, Русе))

 

[Kasnakoski]

....
Ко рипче во тавче ми скокна.
....
2. Постоијат документи во кои се гледа дека неговото царство се нарекува Склавинија (а не Бугарија).

Дали имаш подрака некој од тие документи?

Знаеш ли ја приказната за лажното овчарче? Два пати лажело дека волци го нападнале стадото и селаните му оделе на помош и кога треттиот пат навистина дошле волците никој не му поверувал.

Та дај да видиме каде Самуил се претставува како склавински цар...

 

[Bratot]

DUKLJANSKI NADBISKUP IVAN:
Društveno-politički život krajem X i početkom XI stoljeća karakteriše period DOMINACIJE BUGARSKIH I MAKEDONSKIH CAREVA. Tako je prilikom VIZANTIJSKO-MAKEDONSKOG RATA (991-995) stradala i Duklja. SAMUILO JE SEBI POTČINIO SVE GRADOVE U DUKLJI, KAKO I PRIMORJU, TAKO I U UNUTRAŠNJOSTI.
KADA SU MAKEDONCI POD VOĐSTVOM CARA SAMUILA NAPALI DUKLJU 995. Godine, dukljanski nadbiskup Ivan je morao pobjeći u Dubrovnik, “preobučen u pučke haljine da na sebe ne bi skretao pažnju, ali bi prepoznat i zamoljen od građana Dubrovnika da po smrti njihovog biskupa uzme na upravu Dubrovačku crkvu”. “Da bi mogao da vodi život dostojan svog položaja, bio je smješten, kako bilježi Đakomo Lukari, u najljepšem dijelu grada, pored Dvora Svetih Apostola, gdje se nalazila katedrala”. Dolaskom nadbiskupa u Dubrovnik, dubrovački analisti računaju osnivanje Dubrovačke nadbiskupije, a to je prema njihovom pričanju potvrdio sam papa Benedikt VII, na zahtijev Dubrovačkog Senata. Nadbiskup Ivan je više od tri decenije upravljao Dubrovačkom crkvom, a sahranjen je u svojoj zadužbini-crkvi Svetog Stefana. Valja pretpostaviti da je nadbiskup Ivan spojio prava Dukljanske i Dubrovačke crkve, što se inače dešavalo u crkvenoj organizaciji u srednjem vijeku, kada su visoki crkveni dostojanstvenici prelazili iz jedne u drugu sredinu. Međutim, zbog nedovoljno jasnog odnosa koji je postojao između ove dvije nadbiskupije, kasnije će doći do velikih nesporazuma, pa čak i sukoba ovih crkava. Ima razmišljanja da je Dubrovačka nadbiskupija osnovana i prije 995. Godine, mada postoji i stav koji pokazuje da je Dubrovnik postao crkvena metropola zahvaljujući prvom dukljanskom kralju Mihailu Vojislavljeviću. Tačan datum osnivanja Dubrovačke nadbiskupije još za nauku ostaje otvoreno pitanje. Ono po čemu je dukljanski nadbiskup Ivan značajan jeste da je prvi kompozitor u Duklji, a najvjerovatnije i na istočnoj obali Jadrana. On je napisao Pasiju svetih mučenika, braće Lovrijenca, Petra i Andrije (bokeljskih mučenika). Njegovo djelo možemo posmatrati kao najstariji sačuvani relikt sakralne provenijencije muzičke kulture crnogorskog prostora. Nastanak liturgijsko-muzičkih tekstova u Duklji neodvojivo je povezano sa djelovanjem pripadnika (redovnika) beneventanskog kulturno-muzičkog kruga koji su snažno uticali na eklezijstičke centre u Duklji. Treba pretpostaviti da ovo nije jedino djelo dukljanskog nadbiskupa, već je mogao biti podstaknut tragičnom smrću dukljanskog kneza i sveca Vladimira. “Njegovi kontakti sa Dukljanskom crkvom najvjerovatnije nijesu prestali ni kasnije, jer postoje indicije da je Jovan, po povratku kneza Vladimira iz zatočeništva i sređivanja prilika u Duklji, ostao na čelu obije crkve, i Dubrovačke i Dukljanske.” Ovi podaci o životu dukljanskog nadbiskupa govore o predvojislavljevićkoj i vojislavljevićkoj Duklji, kada je u dukljanskim gradovima i katedralama nastajala srednjovjekovna duhovna muzika. Dokaz su činjenice da su u doba ranog srednjeg vijeka izvori za muziku Duklje bili u korak sa evropskim promjenama i napretkom muzike, pri čemu su djela nastala na dukljanskom tlu u nekim aspektima čuvala tradiciju i karakteristike muziciranja svojih lokalnih obreda. O književnosti, slikarstvu i arhitekturi imamo samo posredne materijalne nalaze, jer za nestanak najstarijeg sloja crnogorske kulturne baštine je zaslužna dinastija Nemanjića, mada i kasnija razaranja.


Zbog svoje državničke hrabrosti i istinskog mučeništva za svoj narod, život kneza Vladimira i danas predstavlja značajnu istorijsku smjernicu u razvoju crnogorskog državnog i duhovnog identiteta. Dukljanski knez Vladimir je rođen 970. Godine. Vrlo mlad dolazi na čelo kneževine u doba kada se Vizantija nalazi u unutrašnjim i spoljašnjim teškoćama, dok u isto vrijeme na Balkanu dolazi do stvaranja moćnog makedonskog carstva. Osnovni cilj Samuilovog prodora ka zapadu bilo je pokoravanje Dalmacije, pa samim tim i Duklje. Pred Samuilovim nadiranjem 995. Godine, kao što je već rečeno, dukljanski nadbiskup Ivan se morao spasiti bijegom u Dubrovnik, dok se knez Vladimir morao povući iz svoje prijestonice u Krajini na brdo Oblik (kod mjesta Vladimir, na čijem se vrhu nalaze ostaci utvrđenja), gdje je pružao otpor makedonskoj vojsci. Međutim, da njegov narod ne bi stradao, on se samovoljno predao Samuilu. BIO JE ZATVOREN I UTAMNIČEN U PRESPI. Prema Dukljaninovom pričanju SAMUILOVA KČER KOSARA posjećujući zatvor se zaljubila u Vladimira. Samuilo je dozvolio brak između njih dvoje i vratio svome zetu ponovo na upravu Duklju, s tim što je Vladimir morao priznati VRHOVNU VLAST MAKEDONSKOG CARA.
Poslije vojnog poraza od Vizantije 1014. Godine, UMRO JE MAKEDONSKI CAR SAMUILO. Njegovom smrću dolazi do obrta, ODNOSNO NALOG PROPADANJA MAKEDONSKOG CARSTVA, što je omogućilo knezu Vladimiru da vodi posve samostalnu politiku, čime je stekao faktički nezavisan položaj u odnosu na Makedoniju. Na MAKEDONSKI PRIJESTO NAKON UNUTARDINASTIČKIH BORBI DOLAZI JOVAN VLADISLAV U ČIJU NEMILOST PADA KNEZ VLADIMIR, KOJI BIVA UBIJEN NA PREVARU. Po pogubljenju, Vladimirovo tijelo je kratkotrajno počivalo u Prespi, da bi ga Kosara ubrzo prenijela u crkvu Sv. Marije u Krajini, gdje mu se ujedno nalazio i dvor (curia). Nadbiskup Grgur je u svom djelu zapisao da u crkvi Svete Marije u Krajini (Prečista Krajinska) postoji knjiga dobrih djela i čudesa Vladimirovih, prikazanih po hronološkom redu. Po pričanju Dukljanina, knez Vladimir je pokazao svetačke moći još za života - za njegovu molbu Bog je uništio zmije od kojih mu je vojska stradala, a njegov svetački oreol je naročito bio izražen neposredno poslije njegove smrti: “Da bi Gospod objavio zasluge blaženog mučenika Vladimira, mnogi su ljudi mučeni raznim bolestima, ozdravili, kad su ušli u crkvu i molili se kod njegovog groba”. “Knez Vladimir je u Dukljaninovom djelu više puta nazvan beatus/blaženi, što je prvi stupanj svetosti i tri puta sanctus (sveti). Međutim, ne postoji sačuvan dokument o činu beatifikacije koja je bila u srednjem vijeku u nadležnosti biskupa, kao ni o njegovoj kanonizaciji.” Zbog uništenja, odnosno nestanka srednjovjekovnog arhiva Barske nadbiskupije, nije moguće utvrditi relevantne činjenice o kanonizaciji Sv. Vladimira Dukljanskog, ali pisac “Ljetopisa”, kada daje podatke o svjetovnom i duhovnom životu našeg sveca uporište nalazi u arhivskoj dokumentaciji manastira u Krajini. Na ovu se pretpostavku o autentičnosti izvora, ali i starosti samog djela popa Dukljanina, može nadovezati opservacija N. Banaševića, Ljetopis popa Dukljanina i narodna predanja, Beograd 1971./. Banašević primjećuje da se kod Dukljanina knez Vladimir pričešćuje hl***om i vinom. Takav način pričešćivanja je u katoličkoj crkvi trajao do XII vijeka, a od tada se vrši samo hl***om. “Vladimirovo tijelo je prenijeto u Duklju uz najsvečanije počasti koje crkva priređuje pjevanjem himni i pohvala (cum hymnis et laudibus). Šta su himne i pohvale svjetitelju ako ne podrazumijevaju beatizaciju po rimokatoličkom ritualu? Te himne i pohvale su osnova za Vita Sancti Vladimiri, koje je unijeto u SCLAVORUM REGNUM. Takvom činu morao je lično prisustvovati biskup barske dijaceze.”
Dvije godine poslije Vladimirovog smaknuća (1018) umrla je njegova žena KOSARA, koja je takođe sahranjena u crkvi Sv. Marije u Krajini. “Po nekim izvorima, ONA JE SONOVALA PRI KRAJINSKOM MANASTIRU ŽENSKI SAMOSTAN COLLEGIUM SACRUM VIRGINIUM”, ZA KOJEG B. GUŠIČ U SVOJOJ HISTORISKO-GEOGRAFSKOJ STUDIJI SMATRA DA JE PRIPADAO BENEDIKTINSKOM REDU.

http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/duklja/blazeni_knez_vladimir.htm

Сега самите црногорци не знаат, што пишале па вие ќе ги учите?

Ајде уште малце
http://hr.wikipedia.org/wiki/Sveti_Vladimir

Проблем со нашата историја очигледно имате само вие и грците, чак пак и србите.

 

[Solid]

Vidi drugar do predi 100 godini site namirali bugari ili srbi vo Makedonija.Se razbira che prez srednovekovite naciite kakvito gi znaem dnes ne postoeli.Tova mislja ne e nikak sporno.Ne sam zapoznat so toa shto pisal Celebi bi sakal da prochitam podrobno no toj ne edinstveniot shto pominuval po tezi zemi.Ima desetki naprotiv stotici pismeni izvori od razlichni patepisci i zapadni i balkanski.Pochti site pravat jasna razlika mezdu bugari i srbi.Ne biva da se gledat neshtata izbiratelno i da se vadi edin primer izmegu 1000.

Бугар: во Отоманcко време населението се попишувало според црковна, а не етничка припадност.

Затоа на Косово нема да најдеш Албанци туку Муслимани, а може да се најдат и многу "бугари".

Сто пати е дискутирано тоа на форумов.

 

[Turchin]

http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/duklja/blazeni_knez_vladimir.htm

Сега самите црногорци не знаат, што пишале па вие ќе ги учите?

Ајде уште малце
http://hr.wikipedia.org/wiki/Sveti_Vladimir

Проблем со нашата историја очигледно имате само вие и грците, чак пак и србите.

Brat az ti postirav citat od Duklkanovija letopis a ne interpretacija.Vsicki znaem teorijata na Jugoslavskata shkova za Samuil i kak toa e v sprotivnost s vsi4ki drugi istoricheski skoli

A koga silistra e bila crkoven centar?
Pliska ili Preslav ok sam slushak ama Silistra

 

[zmej gorjanin]

Tурските пописи жителите на Oтоманската империја ги делат по религијата, а не по националноста. Организаторот на последните турски пописи, Хилми Паша во интервју за францускиот писател Paillares, вели: „..ги класифицираме нашите поданици според црквите и училиштата кои што ги посетуваат“ (L' improglio Macedonien, Paris 1907, pp. 50-51). Во Македонија се активни две црковни организации Цариградската Патријаршија и Бугарската Егзархија и сите ониe Македонци кои биле Патријаршисти по турските документи се Грци, а оние Егзархистите се Бугари.
За пример е даден Косовскиот Вилает, во чии граници биле и стара Србија- Рашка. Според последниот турски попис од 1911 г. во Нови Пазар, живееле Муслимани 98 и Бугари 68 ; во Пеќ живееле 96 Муслимани, 28 Грци и 5 Католици (се мисли на семејства).

 

[Bratot]

Дали имаш подрака некој од тие документи?

Знаеш ли ја приказната за лажното овчарче? Два пати лажело дека волци го нападнале стадото и селаните му оделе на помош и кога треттиот пат навистина дошле волците никој не му поверувал.

Та дај да видиме каде Самуил се претставува како склавински цар...

Каснакоски имаш повеќе од доволно помош од моја страна, имаш извори проверувај.

Никаде не реков дека Самоил самиот се претставува за Склавински Цар.

Најверојатно Самоиловото Царство се нарекува Славинија од странските извори во тоа време.

Така Јован Ѓакон во Венецијанската Хроника (980 - 1008 год) го соопштува следното:
"По извесно време Јован, кој бил на заточение во Зара (Стара Загора, з.м.) избегал најпрво во Славинија, а потоа отишол во Италија." (ЛИБИ, 7. 2. стр. 348).

И низ другите извори се говори за Склавиниите како архонтии, таткото на Самуил - кнезот Никола управувал со Берзитија.

 

[Климент]

Податоците ти за Славинија се од 6-тиот век, кога Македониjа (географска област) уште не била уште дел од државата Бугариjа - била дел од Византиjа (Источната римска империjа). Самуил во 6-тиот век ли управувал? :pos2:

А таткото на Самуил - Никола бил комит (на гр. комитопулус) на комитат дел од Бугарската држава.

 

[Kasnakoski]

таткото на Самуил - кнезот Никола управувал со Берзитија.

Никој извор не соопштил такво нешто. Тоа е измислица на некој историчар.
Ниту пак е кнез. Неговата титула е КОМИТ, комитатите се воено-административните единици во Бугарија, неговите синови се комитопули. Титулата е позната од повеќе извори. Што се однесува до Македонија е позната од Нарашкиот натпис, пронајден на 20тина км од Солун. Натписот ја укажува границата при царот Симеон и комитот Теодор.