@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Грција се чини дека е единствената држава што бара од меѓународно признаена држава да го промени своето име и која од тоа создаде огромен проблем. Може само да се замисли мешавината на бес и потсмев што би резултирале од хипотетичко барање од страна на Велика Британија до Ирска, со кое би се барало таа да го смени своето име во „Јужна Ирска“ или кога Кина би барала Монголија да се преименува во „Северна Монголија“
П остојат многубројни примери на конфликти во кои едната страна (а понекогаш и двете) излегуваат со барања што се чинат апсурдни за посматрачите, и тоа не само поради фактот што тие очигледно ќе бидат неприфатливи за другата страна. Осумте точки на грчката позиција во врска со проблемот со името на Македонија се добар пример на ваква ситуација.
Суверени и меѓународно признаени држави понекогаш ги менуваат своите имиња. На пример, „Кралството...“ станува „Народна (демократска, арапска, и сл.) република на...“. Последниве неколку децении неколку држави сосема ги сменија своите имиња за да станат Бенин, Мијанмар, итн; Брегот на Слоновата Коска (Цоте д’Ивоире) дури и службено ги извести ОН дека дури и во комуникацијата на англиски сака да биде задржана оригиналната верзија на името, на француски. Кога станува збор за признавање, една држава може да одбие да користи име што го одбрала друга држава, како Германска Демократска Република, Република Кина (Тајван) и сл. Но, Грција се чини дека е единствената држава што бара од меѓународно признаена држава да го промени своето име и која од тоа создаде огромен проблем. Може само да се замисли мешавината од бес и потсмев што би резултирала од едно хипотетичко барање од страна на Велика Британија до Ирска, со кое би се барало таа да го смени своето име во „Јужна Ирска“ или кога Кина би барала Монголија да се преименува во „Северна Монголија“.
Имајќи предвид дека станува збор за преседан, станува извонредно тешко да се направи разликување меѓу оние барања што се правни од оние што се чисто политички, како и кои од барањата не се компатибилни со меѓународното право. Во таа смисла, ќе беше корисно ако Грција и Македонија можеа да се сложат да побараат советодавно мислење од Меѓународниот суд на правдата во врска со ова прашање, пред воопшто и да влезат во преговори.
Постојат различни видови преговори. Најтипичен е случајот кога целта е постигнување поволности, во кој случај и двете страни нешто даваат на другата страна, а за возврат добиваат нешто друго. Во други случаи, единствениот поттик што доаѓа од едната страна се состои во закани и од нивно спроведување во дело. Секако, реторички пораките може да бидат во завиена форма, како во познатата изјава на Кисинџер дека САД го ескалираа бомбардирањето на Северен Виетнам за да имаат што да отстапат за време на преговорите, т.е. да го запрат бомбардирањето. Во досегашниот тек на преговорите, единствените „подароци“ (отстапки) за кои зборува Грција се од типот на Кисинџер: да не и нанесат директна штета на Македонија.
Зошто, од позиција на еден аутсајдер на спорот, барањата на Грција се неприфатливи? Принципиелно, за тоа може да постојат неколку различни објаснувања, а кои во голем број случаи и не се исклучуваат едно со друго.
Прво, испраќачот на барањата може да не биде свесен дека тие се неприфатливи. За него, тие може да изгледаат сосема разумни, а тој знае премалку за да може да сфати зошто се тие тотално неприфатливи за другата страна. Во многу случаи, ова може да биде вистина за јавното мислење кај двете страни, кои се манипулирани од страна на носителите на одлуките (во врска со суштината што се крие зад клучните зборови „суверенитет“, „безбедност“, „дигнитет“, итн.). Имплозијата на Југославија нуди неколку примери од ваков вид. Дали и политичките актери се жртва на незнаењето е многу понејасно прашање. Тие може да бидат незнајковци, а може и да не се тоа; дури и ако добиеме цврст доказ за едното или за другото, обично е потребно да изминат цели децении по актуелниот настан, за да дојде до обзнанување документи, публикација на мемоари, а потребна е и тешка работа на професионалните историчари за разоткривање на вистинската ситуација. Во конкретниов случај, клучниот грчки аргумент во одреден степен поткрепен со раните изјави и слогани на ВМРО-ДПМНЕ во минатото се чини дека е безбедносен аргумент поврзан со потенцијални територијални барања. Ако не е доволна простата споредба на капацитетите на вооружените сили на Грција и Македонија, Грција требаше тогаш да се задоволи со официјалната декларација во правно обврзувачка форма каква што бараше Грција, од страна на Македонија дека таа нема и никогаш нема да има територијални претензии спрема Грција. Ако ова е понудено, а сепак одбиено како недоволно, тогаш станува очигледно дека нешто друго лежи во заднината на спорот, нешто што треба да биде предмет на истражување на специјалисти за грчката национална историја заедно со нејзините многубројни трауми и специјалисти за грчката политика.
Второ, испраќачот на барањата може хипотетички да биде плен на друг вид на незнаење, во поглед на тоа колку е потребно да се притисне за да се принуди другата страна да го „поднесе неподносливото“, да ги цитираме зборовите на императорот Хирохито при објавувањето на капитулацијата на Јапонија. Барателот може верува дека неговата преговарачка позиција е толку силна што и само закана ќе биде доволна за да се принуди другата страна на „капитулира“ - а истовремено се плаши од губење на својот кредибилитет во случај да треба и да ја спроведе заканата во дело, доколку неговата процена се покаже погрешна. И овде може да постои разлика меѓу она што некои кои носат одлуки веруваат и она што тие го увериле дека е вистина. Кога Србија не капитулираше пред барањата на Австрија во јули 1914 година, владата го убедуваше Франц Јосеф да прогласи војна, кажувајќи му дека тоа е само чин на застрашување за да се принуди Србија на капитулација; и, се чини, дека тој навистина останал вџашен кога сепак дошло до воени дејства. Грчките политичари се желни да и покажат на својата јавност дека правото на вето што Грција го има и во НАТО и во ЕУ им дава одредена тежина и можност да вршат притисок, како што неодамна беше демонстрирано во амбасадата на Исланд во Вашингтон.
(продолжува)
Авторот е универзитетски професор во пензија и поранешен директор на Институтот за мировни истражувања од Копенхаген - ЦОПРИ
Автор: проф. д-р Хакан Виберг
:smir::smir:
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=11259111222&id=13&prilog=0&setIzdanie=21846
Суверени и меѓународно признаени држави понекогаш ги менуваат своите имиња. На пример, „Кралството...“ станува „Народна (демократска, арапска, и сл.) република на...“. Последниве неколку децении неколку држави сосема ги сменија своите имиња за да станат Бенин, Мијанмар, итн; Брегот на Слоновата Коска (Цоте д’Ивоире) дури и службено ги извести ОН дека дури и во комуникацијата на англиски сака да биде задржана оригиналната верзија на името, на француски. Кога станува збор за признавање, една држава може да одбие да користи име што го одбрала друга држава, како Германска Демократска Република, Република Кина (Тајван) и сл. Но, Грција се чини дека е единствената држава што бара од меѓународно признаена држава да го промени своето име и која од тоа создаде огромен проблем. Може само да се замисли мешавината од бес и потсмев што би резултирала од едно хипотетичко барање од страна на Велика Британија до Ирска, со кое би се барало таа да го смени своето име во „Јужна Ирска“ или кога Кина би барала Монголија да се преименува во „Северна Монголија“.
Имајќи предвид дека станува збор за преседан, станува извонредно тешко да се направи разликување меѓу оние барања што се правни од оние што се чисто политички, како и кои од барањата не се компатибилни со меѓународното право. Во таа смисла, ќе беше корисно ако Грција и Македонија можеа да се сложат да побараат советодавно мислење од Меѓународниот суд на правдата во врска со ова прашање, пред воопшто и да влезат во преговори.
Постојат различни видови преговори. Најтипичен е случајот кога целта е постигнување поволности, во кој случај и двете страни нешто даваат на другата страна, а за возврат добиваат нешто друго. Во други случаи, единствениот поттик што доаѓа од едната страна се состои во закани и од нивно спроведување во дело. Секако, реторички пораките може да бидат во завиена форма, како во познатата изјава на Кисинџер дека САД го ескалираа бомбардирањето на Северен Виетнам за да имаат што да отстапат за време на преговорите, т.е. да го запрат бомбардирањето. Во досегашниот тек на преговорите, единствените „подароци“ (отстапки) за кои зборува Грција се од типот на Кисинџер: да не и нанесат директна штета на Македонија.
Зошто, од позиција на еден аутсајдер на спорот, барањата на Грција се неприфатливи? Принципиелно, за тоа може да постојат неколку различни објаснувања, а кои во голем број случаи и не се исклучуваат едно со друго.
Прво, испраќачот на барањата може да не биде свесен дека тие се неприфатливи. За него, тие може да изгледаат сосема разумни, а тој знае премалку за да може да сфати зошто се тие тотално неприфатливи за другата страна. Во многу случаи, ова може да биде вистина за јавното мислење кај двете страни, кои се манипулирани од страна на носителите на одлуките (во врска со суштината што се крие зад клучните зборови „суверенитет“, „безбедност“, „дигнитет“, итн.). Имплозијата на Југославија нуди неколку примери од ваков вид. Дали и политичките актери се жртва на незнаењето е многу понејасно прашање. Тие може да бидат незнајковци, а може и да не се тоа; дури и ако добиеме цврст доказ за едното или за другото, обично е потребно да изминат цели децении по актуелниот настан, за да дојде до обзнанување документи, публикација на мемоари, а потребна е и тешка работа на професионалните историчари за разоткривање на вистинската ситуација. Во конкретниов случај, клучниот грчки аргумент во одреден степен поткрепен со раните изјави и слогани на ВМРО-ДПМНЕ во минатото се чини дека е безбедносен аргумент поврзан со потенцијални територијални барања. Ако не е доволна простата споредба на капацитетите на вооружените сили на Грција и Македонија, Грција требаше тогаш да се задоволи со официјалната декларација во правно обврзувачка форма каква што бараше Грција, од страна на Македонија дека таа нема и никогаш нема да има територијални претензии спрема Грција. Ако ова е понудено, а сепак одбиено како недоволно, тогаш станува очигледно дека нешто друго лежи во заднината на спорот, нешто што треба да биде предмет на истражување на специјалисти за грчката национална историја заедно со нејзините многубројни трауми и специјалисти за грчката политика.
Второ, испраќачот на барањата може хипотетички да биде плен на друг вид на незнаење, во поглед на тоа колку е потребно да се притисне за да се принуди другата страна да го „поднесе неподносливото“, да ги цитираме зборовите на императорот Хирохито при објавувањето на капитулацијата на Јапонија. Барателот може верува дека неговата преговарачка позиција е толку силна што и само закана ќе биде доволна за да се принуди другата страна на „капитулира“ - а истовремено се плаши од губење на својот кредибилитет во случај да треба и да ја спроведе заканата во дело, доколку неговата процена се покаже погрешна. И овде може да постои разлика меѓу она што некои кои носат одлуки веруваат и она што тие го увериле дека е вистина. Кога Србија не капитулираше пред барањата на Австрија во јули 1914 година, владата го убедуваше Франц Јосеф да прогласи војна, кажувајќи му дека тоа е само чин на застрашување за да се принуди Србија на капитулација; и, се чини, дека тој навистина останал вџашен кога сепак дошло до воени дејства. Грчките политичари се желни да и покажат на својата јавност дека правото на вето што Грција го има и во НАТО и во ЕУ им дава одредена тежина и можност да вршат притисок, како што неодамна беше демонстрирано во амбасадата на Исланд во Вашингтон.
(продолжува)
Авторот е универзитетски професор во пензија и поранешен директор на Институтот за мировни истражувања од Копенхаген - ЦОПРИ
Автор: проф. д-р Хакан Виберг
:smir::smir:
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=11259111222&id=13&prilog=0&setIzdanie=21846
