’Животот е убав и вие не го знаете тоа. Сега јас го знам тоа’

[city]

Интересен текст:
Судбина
По бруталниот напад, Ристо Пренџов го обновува својот живот

Како американските институции му помогнаа на Македонецот кој пред една година беше нападнат во Њујорк
Њујорк - Цели пет дена во ноември минатата година, еден 29-годишен човек беше непозната личност, која лежеше во медицинскиот центар „Јамајка“ со сериозна повреда на черепот, прободено белодробно крило, скршена вилица и очна дупка и здробена дланка. По бруталниот напад во њујоршкиот кварт Квинс, кај него не бил пронајден паричник, ниту документ за идентификација и бил без чевли.

Тој на полицијата успеал да и' каже колку години има, но никој не знаел дека е тоа Ристо Пренџов, кој четири дена откако добил зелена карта на лотарија во 2006 година ја напуштил Македонија, човекот чиишто пријатели френетично го бараа.

Тие негови пријатели се јавија во сите болници во обид да го пронајдат, а неговите родители и сестра му заложија се' што имаа и замина за Њујорк за да му помогнат.

По три недели минати во кома, Пренџов се разбуди, но требаше повторно да ги научи вештините што пред децении ги учел: да голта, да зборува и да оди. Тој, исто така, требаше да ги поврати килограмите што ги загуби.

Меѓутоа, како што се подобруваше неговата физичка состојба, така исчезнуваше и неговата заштеда. Тој не бил квалификуван за социјална помош или за купони за храна, бидејќи пет години не живеел во земјата. Краткорочните исплати за неговата инвалидност во вредност од 189 долари неделно завршија во мај и тој е неквалификуван за добивање долгорочна исплата за инвалидност. Неговата зелена карта беше украдена во нападот, му било кажано дека ќе треба да чека шест месеци и да плати 400 долари за да му биде заманета.

Неговиот близок пријател Чарлс Хол стана експерт за контактирање институции и политичари кои би можеле да помогнат. Од канцеларијата на Ентони Д. Вајнер, член на Претставничкиот дом, му помогнаа да се забрза апликацијата на Пренџов за обезбедување медицинска помош, што беше приоритет, објаснува Хол, бидејќи тој не можеше да влезе во сериозен центар за рехабилитација без притоа да нема осигурување. Од канцеларијата на сенаторот Кирстен Џилибранд помагаат во замената на зелената карта.

Од претседателската канцеларија во реонот Квинс го поврзаа со српскохрватската канцеларија за врски во рамките на Њујоршката полицијата, која сугерираше дека католичките хуманитарни организации од Бруклин и Квинс би можеле да им помогнат. „Многу е пријатно да одите некаде, да седнете и да разговарате со луѓе кои ќе ве ислушаат“, се присетува Хол. „Да седнете на маса и да разговарате, наместо да го правите тоа преку телефон“, додава Пренџов.

Агенцијата, една од седумте поддржани од Фондот за случаи кои имаат најголема потреба од помош на „Њујорк тајмс“, обезбедува 900 долари месечно и половина од цената на киријата, 300 долари од нив се пари од Фондот и вредносна картичка од 1.050 долари од „Патмарк“, сево ова е обезбедено од Фондот за случаи кои имаат најголема потреба од помош.

Без нив, Пренџов и неговите пријатели не знаат како тој ќе успееше да опстане. Враќањето назад во Македонија беше невозможно, бидејќи тој има потреба од хируршка интервенција за реконструкција на черепот и не е доволно здрав за да може да патува. „Поентата на сево ова беше да се добие на време за неговото семејство и за него“, вели Хол. „Знаеме дека ако тие му дадат доволно време и поддршка, тој ќе успее да се извлече од ова“.

Сега, по речиси една година разни терапии - физички, професионални, за говорот, сознајни, психолошки - Пренџов се надева дека наскоро ќе почне да работи. Неговите пријатели во „Стејплс“, каде што тој надгледуваше неколкумина вработени пред да биде нападнат, останаа во контакт со него и сакаат тој да се врати на работа кога ќе биде во можност да го стори тоа.

Тој се' уште има напади и има оштетување на нервот на левата дланка. Меѓутоа, се' уште може да зборува повеќе јазици, вклучувајќи српскохрватски, бугарски и англиски јазик и има храброст за која верува дека ќе му помогне во заздравувањето. Тој смислува начин како најдобро да волонтира за да им помогне на другите жртви од сериозни повреди на мозокот.

„Настанот“, како што го нарекува тој, не го направи огорчен, иако неговите напаѓачи се' уште се на слобода. Полицијата проценува дека имало најмалку тројца напаѓачи, со оглед на обемот на повреди од кои не се очекуваше дека ќе заздрави. „Не можам да ја разберам таа психологија во нивниот ум. Не можам да разберам какво задоволство има во тоа“, вели Пренџов. „Сепак, нема да ја загубам вербата во луѓето“.

Гласот му затрепери кога се обиде да опише кое било првото нешто што го кажал кога се разбудил од кома: „Реков: ’животот е убав и вие не го знаете тоа. Сега јас го знам тоа’ “. (Њујорк тајмс)
Извор

NYTimes

 

[Chapstick]

Интересен тескст ама ретко кој ке има трпение до крај да го прочита...

 

[Nemiseverue]

It`s a fuckin fraud. Српскохрватски my ass... монтирана сторија. Дечко од Македонија, напатениот народ, го тепаат у Квинс, бууууууу лошите дечиња, ама он е сеуште задоволен од животот...

Моќта на независното новинарство... Сак мај болс бре...

 

[Песимист]

Море за секоја животна сторија лоша арна се отварат теми у пм ке отворам и ја сеа тема за Киро гајбата и ке пишам како го срушил рекордо у пиење пиво и кога цирозата го напднала ко почнало да му откажува се он укапирал дека живото е убав и почнал да се лече и се излечил и сеа држе сеанси за алкохоличари и ке добие нобелова награда за животно дело......Викторгг кажа убаво сак мај болс ту....

 

[Lurtz]

city, можда че ја грешам идејата за темата, но според насловот на темата

Животот е убав и вие не го знаете тоа. Сега јас го знам тоа

и каде е поставена (не е во свет и случувања) мислам дека не е поентата да се задржиме само и исклучиво лично за момчето (ако е, тогаш сум идел у вон тема ).

Накратко - не мора да доживееш ваков или сличен ужас за да научиш или осознаеш, да се освестиш дека животот навистина е убав... цени го. И цени ги другите пошто се дел од тој твој живот (без нив, немаш ни живот).

 

[city]

Значи, темата е во ОПШТИ МУАБЕТИ и е намененета за тука.

Не ми е целта да видиме што се случува во светот, туку да продискутираме за сторијата на момчето.

Целата приказна има добра поента која е сублимирана во насловот на темата.

Тоа е тоа!

 

[pAnDa`]

И како цела Македонија ништо не зуцна за настанов? Сепак мислам дека е намонтирано и како што кажа Викторгг, тоа е моќта на независното новинарство.

 

[Lurtz]

Епа тогаш, јбг, сосем на друга работа мислев, згрешка

А за човекот...допрва ќе го крка со тие повреди. И физички и психички, зезната работа.

 

[GoD.HateUSaLL]

Ако треба да ме згази камион за да видам колку ми е убав животот...
Далеку сум стигнал јеботе...

 

[Crazy in Love]

Ако треба да ме згази камион за да видам колку ми е убав животот...
Далеку сум стигнал јеботе...

Вистината е дека голем дел од луѓето не го ценат животот, се додека не им се случи нешто ептен трагично за да се освестат. Жално е. Жално е што сите само кукаат и ништо не им чини, жално е што на тие што навистина имаат тежок живот не им се остава избор, бидејќи се губат во морето кукумјавки во кои сите понекогаш припаѓаме. Секој проблем, своја планина, но тоа не значи дека животот како таков не е убав. Животот има премногу убавина, прекрасен е... понекогаш со сиви нијанси и тешкотии, ама убав е. И еден е. И треба да се цени.

 

[bounty_hunter]

city, можда че ја грешам идејата за темата, но според насловот на темата
и каде е поставена (не е во свет и случувања) мислам дека не е поентата да се задржиме само и исклучиво лично за момчето (ако е, тогаш сум идел у вон тема ).

Накратко - не мора да доживееш ваков или сличен ужас за да научиш или осознаеш, да се освестиш дека животот навистина е убав... цени го. И цени ги другите пошто се дел од тој твој живот (без нив, немаш ни живот).

Не секој знае да го цени животот и да ужива во убавите моменти кои ги добива од него. И на некои треба да им се случат вакви работи за да почнат да го ценат животот. Не пазат на своето здравје, не обрнуваат доволно внимание на оние кои им значат и најчесто е потребно да се случи некоја трагедија за да се променат на подобро.

 

[Mario Gómez]

Ова нека биде како поука за тие што трчаат по "мед и млеко" во странство.

 

[Nemiseverue]

Вистината е дека голем дел од луѓето не го ценат животот, се додека не им се случи нешто ептен трагично за да се освестат. Жално е. Жално е што сите само кукаат и ништо не им чини, жално е што на тие што навистина имаат тежок живот не им се остава избор, бидејќи се губат во морето кукумјавки во кои сите понекогаш припаѓаме. Секој проблем, своја планина, но тоа не значи дека животот како таков не е убав. Животот има премногу убавина, прекрасен е... понекогаш со сиви нијанси и тешкотии, ама убав е. И еден е. И треба да се цени.

Just another day in Kabul...

Just another day in Queens...

Just another day in Skopje...

 

[Crazy in Love]

Just another day in Kabul...

Just another day in Queens...

Just another day in Skopje...

Затоа и кажав, луѓето со вистински проблеми, паѓаат во сенка од кукумјавките. И верувај дека тие луѓе, многу повеќе го ценат животот и многу повеќе знаат да го живеат. Затоа што знаат какви трагедии им се случиле/ случуваат. И затоа они го ценат и го љубат секој ден. И многу повеќе го сакаат животот од луѓето кои имаат просечен, регуларен, нормален живот. Затоа што оние кои навистина имаат проблеми, се трудат да се спасат, знаат дека утре можеби ќе ги нема и знаат дека немаат опции и тие луѓе не се жалат толку колку просечниот човек кој никогаш не е задоволен и секогаш другиот го заебал.

 

[Nemiseverue]

Затоа и кажав, луѓето со вистински проблеми, паѓаат во сенка од кукумјавките. И верувај дека тие луѓе, многу повеќе го ценат животот и многу повеќе знаат да го живеат. Затоа што знаат какви трагедии им се случиле/ случуваат. И затоа они го ценат и го љубат секој ден. И многу повеќе го сакаат животот од луѓето кои имаат просечен, регуларен, нормален живот. Затоа што оние кои навистина имаат проблеми, се трудат да се спасат, знаат дека утре можеби ќе ги нема и знаат дека немаат опции и тие луѓе не се жалат толку колку просечниот човек кој никогаш не е задоволен и секогаш другиот го заебал.

Па тоа е сосема нормално, и обичниот човек, и најуспешниот човек да падне во меланхолија, да се чувствува нереализиран... бидејќи една од основните особини на модерниот човек е да оди напред и никогаш да не биде задоволен од сработеното и здобиеното, бидејќи тоа му е основен поттик да биде уште поуспешен.

Не дека муабетот не ти држи вода, само што тежината на проблемот од душевен аспект (ако постои таков) е подеднаква и на оној кој е сиромав и оној кој снемал мрежа во моментите кога бил спремен да даде хедшат со снајпер во најбитната борба со противничкиот кантерстрајк клан. Решливоста на проблемите е поинаква, и таа се мери во тешкост, односно има лесни и тешки проблеми во смисла лесно решливи и тешко решливи.

Па така, смртта на близок е тешко решлив проблем кој боли многу. Снемувањето на интернет е лесно решлив проблем но за еден тинејџер кој никогаш не искусил смрт на близок тоа е најлошото нешто кое може да се случи. Да не речеш лоши споредби правам, ако родител на 2 годишно дете почине, тој настан нема да остави никакви трауми по развојот на едно дете, бидејќи улогата на родителот не ја разбира. Но остава ако е тој во годините кога личноста се гради, за подоцна повторно да се врати на оној “бебешки“ стадиум.

Да не претерувам со муабетот, животот не е убав, многу далеку е од убав. Животот е пекол кој секојдневно го живееме, но треба да бидеме многу глупави за да си дозволиме на себе да се препуштиме на таа идеја и да го изживееме затворени во четири ѕида и да чекаме да умреме. Животот е од грд погрд, но моментите кога ни се пружа шанса да се насмееме, проклето треба да го искористиме тоа.