@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.115
Стремежот на младата Српска држава за територијално проширување преку присоединување на населените реони на Босна и Херцеговина со срби, упадна в очи на Австро-Унгарија. На крајот 70-х – 80-х гг. од XIX в. раководните кругови на Кнежевството се зафатиле со барање можности за придвижување кон југо-исток. Со самото тоа што таа идеја била одлична оти имала можност за излез на море по долината на реката Вардар до портот Солун.
Заминувајќи во оставка во октомври 1880 г. симпатизерот на Русија премиерот Ј.Ристич го поздравил развојот на српско-австријските односи. Во јуни 1881 г. Австро-Унгарија и Сербија подпишале трговски и тајни политички договори. Согласно последното, Кнежевството добило подршка за своите планови за територијално проширување по долината на Вардар, а во замена да се откаже од претензиите кон Босна и Херцеговина, како и Ново-Пазарскиот санџак.
Во септември 1885 г. во Источна Румелија се случило преврат и болгарскиот кнез Александар Батенберг прогласил обединување на Болгарского кнежество со таа автономна провинција на Османската империја. Гледајќи опасност за понатамошно освојување на Македонија српскиот крал Милан Обренович го нападнал својот соперник -Бугарија, надевајќи се на брза победа.Но таа војна му донела горк пораз.
Двостраните односи биле нормализирани веќе во 1889 г. за време на посетата на српскиот премиер Н.Пашич во Бугарија каде му предложил на својот бугарски колега С.Стамболов идеја за антитурски сојуз на база на согласност за поделба на Македонија. Предлогот бил отфрлен. Во тоа време во административните центри на територијата на Македонија веќе постоеле и српски конзулати. Така, во 1887 г. биле отворени конзулати во Ускуп и Солун, а во 1888 г. во Битола. После воспоставените во 1896 г. болгаро-руски односи , дипломатските контакти меѓу Болгарија и Сербија се зајакнале. Започнатите переговоры за болгаро-сербскиот политички сојуз завршиле во 1897 г. со подпишување на двостран договор во време на посетата на кралот Александар Обренович во Софија. Била заземена аморфна положба "за слободна културна и религиозна пропаганда на цела територија на Македонија".
Србија настојувала во тек на преговорите на поделба на сферите на влијаење во Македонија, а Бугарија предлагала нејзина автономија. Договорот носел јавно компромисен карактер и содржел четири статии, согласно кои државите се согласиле да не применуваат никакви еднострани дејствија на штета на другата страна во случај на осложнувања во Европска Турција; Бугарија и Србија можеле самостојно да дејствуваат во Македонија по заштита на своите интереси во национални, црковни и образовни прашања.
Бугарија прва на меѓународно ниво признала, дека нејзината сосетка има во тие области свои интереси и свои права (за тоа, колку далеку се простирале српските интереси, зборува следниот факт. Во декември 1902 г. генералниот конзул на Сербија во Солун Ненадович во приватен разговор со рускиот генерален конзул А.А.Гирсом признал, дека сака во Солун и останатите солунски вилаети да отвори сербски гимназии и школи, таму "вистински Cрби нема".
Но февруарскиот договор од 1897 г. останал само на хартија. Обидите на усогласување на политиката на Сербија и Болгарија биле прекратени после поразот на Греција во војната со Турција пролетта 1897 г. Турција, која во услови на продолжителната војна со Греција и притисокот од страна на Русија, во апрел 1897 г. се согласила да се отворат болгарски трговски агентства во главните македонски градови, и истовремено ги забранила отварањата на сербските училишта по цела Македонија и "го избркала " од Ускуп греческиот митрополита Амвросија.
1897 г. Македонија се запознава со првите гласни убиства на просербските настроени жители , на некои членови од македонските комитети или подкупените од нив лица – убиени неколку "сpпски агенти". Убиствата продолжиле и во следните години. Но, веќе после Илинденското востание во 1903 гoд., активизацијата на бугарската страна во македонските работи предизвика реакција од Србија. Најжестока била т.н.р "дело Фирмилиана" малку позната е секојдневната дејност на српските агенти во Македонија. За неа регуларно известуваа руските претставители.
....продолжува....
Заминувајќи во оставка во октомври 1880 г. симпатизерот на Русија премиерот Ј.Ристич го поздравил развојот на српско-австријските односи. Во јуни 1881 г. Австро-Унгарија и Сербија подпишале трговски и тајни политички договори. Согласно последното, Кнежевството добило подршка за своите планови за територијално проширување по долината на Вардар, а во замена да се откаже од претензиите кон Босна и Херцеговина, како и Ново-Пазарскиот санџак.
Во септември 1885 г. во Источна Румелија се случило преврат и болгарскиот кнез Александар Батенберг прогласил обединување на Болгарского кнежество со таа автономна провинција на Османската империја. Гледајќи опасност за понатамошно освојување на Македонија српскиот крал Милан Обренович го нападнал својот соперник -Бугарија, надевајќи се на брза победа.Но таа војна му донела горк пораз.
Двостраните односи биле нормализирани веќе во 1889 г. за време на посетата на српскиот премиер Н.Пашич во Бугарија каде му предложил на својот бугарски колега С.Стамболов идеја за антитурски сојуз на база на согласност за поделба на Македонија. Предлогот бил отфрлен. Во тоа време во административните центри на територијата на Македонија веќе постоеле и српски конзулати. Така, во 1887 г. биле отворени конзулати во Ускуп и Солун, а во 1888 г. во Битола. После воспоставените во 1896 г. болгаро-руски односи , дипломатските контакти меѓу Болгарија и Сербија се зајакнале. Започнатите переговоры за болгаро-сербскиот политички сојуз завршиле во 1897 г. со подпишување на двостран договор во време на посетата на кралот Александар Обренович во Софија. Била заземена аморфна положба "за слободна културна и религиозна пропаганда на цела територија на Македонија".
Србија настојувала во тек на преговорите на поделба на сферите на влијаење во Македонија, а Бугарија предлагала нејзина автономија. Договорот носел јавно компромисен карактер и содржел четири статии, согласно кои државите се согласиле да не применуваат никакви еднострани дејствија на штета на другата страна во случај на осложнувања во Европска Турција; Бугарија и Србија можеле самостојно да дејствуваат во Македонија по заштита на своите интереси во национални, црковни и образовни прашања.
Бугарија прва на меѓународно ниво признала, дека нејзината сосетка има во тие области свои интереси и свои права (за тоа, колку далеку се простирале српските интереси, зборува следниот факт. Во декември 1902 г. генералниот конзул на Сербија во Солун Ненадович во приватен разговор со рускиот генерален конзул А.А.Гирсом признал, дека сака во Солун и останатите солунски вилаети да отвори сербски гимназии и школи, таму "вистински Cрби нема".
Но февруарскиот договор од 1897 г. останал само на хартија. Обидите на усогласување на политиката на Сербија и Болгарија биле прекратени после поразот на Греција во војната со Турција пролетта 1897 г. Турција, која во услови на продолжителната војна со Греција и притисокот од страна на Русија, во апрел 1897 г. се согласила да се отворат болгарски трговски агентства во главните македонски градови, и истовремено ги забранила отварањата на сербските училишта по цела Македонија и "го избркала " од Ускуп греческиот митрополита Амвросија.
1897 г. Македонија се запознава со првите гласни убиства на просербските настроени жители , на некои членови од македонските комитети или подкупените од нив лица – убиени неколку "сpпски агенти". Убиствата продолжиле и во следните години. Но, веќе после Илинденското востание во 1903 гoд., активизацијата на бугарската страна во македонските работи предизвика реакција од Србија. Најжестока била т.н.р "дело Фирмилиана" малку позната е секојдневната дејност на српските агенти во Македонија. За неа регуларно известуваа руските претставители.
....продолжува....
