БУГАРИТЕ СЕ БОРЕЛЕ ЗА БУГАРИЈА ПОД СЛОГАН “БОЖЕ ЧУВАЈ ЈА МАКЕДОНИЈА”

[RAYTHEON23]

и ке додадам 8000 македонски грагани од кои повекето евреи беа однесени во логорите од вашите окупациски сили.....ОТШТЕТА трееба да платите и јавно да се извинете како што направи германија

 

[georgive]

Еве малце по малце да си ја спознаеш историјата на името:



Закиев М. 3., Кузьмин-јуманади ја. Ф.
Волжские булгары и их потомки.— М.: ИНСАН, Россијскиј фонд культуры, 1993.—160 с.
Чуваши или татары — кто јавлјаетсја наследником јазыка, духовној и материальној культуры волжских булгар, кого следует считать их потомками — на этот актуальныј вопрос этногенеза этих народов пытајутсја дать ответ авторы книги. В неј критически анализируетсја бул-rapo-чувашскаја теорија, отождествлјајуштаја волжских булгар с чувашами, распространеннаја в русској и зарубежној тјуркологии. Поскольку даннаја теорија основываетсја только на некоторых лингвистических данных (другими историческими фактами не подтверждаетсја), авторы обраштајут особое внимание на раскрытие характера јазыка волжских булгар, которыј, как доказываетсја авторами, характеризуетсја не чувашскими, а обычнотјуркскими особенностјами.
Длја широкого круга читателеј, ученых и специалистов, интересујуштихсја историеј и происхождением народов Поволжьја.


Переселение булгар

Зуми:

Великаја Болгарија

http://www.bolgar.info/realtime.php

Така, за пореден пат се убеждавам дека гледате свето през вашите си очи. Штом за вас името е сичко, значи за сички треба да е така? А името Македониjа от дека потекнува ?

 

[ogledalo]

и ке додадам 8000 македонски грагани од кои повекето евреи беа однесени во логорите од вашите окупациски сили.....ОТШТЕТА трееба да платите и јавно да се извинете како што направи германија

Истовремено, со разгорувањето на Војната се создавала и се развивала и Македонската народноослободителна војска.
Нејзината бројна состојба во летото 1944 година изнесувала околу 6.000 борци и старешини, во времето на ослободувањето на Македонија бројната состојба се зголемила на 66.000, на 15 јануари 1945 година имало 83.814, а во време на капитулацијата на Германија, македонската војска броела 110.000 борци и старешини.
Во текот на четиригодишното војување против фашистичките окупатори, истовремено поднесувајќи ги сите последици на геноцидната политика, македонскиот народ го втемелил својот придонес во конечната победа над фашизмот на различни начини и со бројни жртви.
Co потпишувањето на спогодбата "Кладиус - Попов", бугарската Влада се обврзала да обезбеди работна сила за рудниците во Македонија кои биле под управа на Германците. За тие потреби било ангажирано месното население.
Само во 1942 година во 700 македонски претпријатија кои работеле за германски потреби на присилна работа биле ангажирани 14.000 души.
Освен во месните претпријатија се вршела интернација на македонското население во Германија, во Италија и во Бугарија, и тоа по групи [работни дружини).
Во Германија и Италија биле упатени 19.000 луѓе, во Бугарија 25.000 и наведениве 14.000 биле ангажирани во македонските претпријатија, односно вкупно 58.000 души од Македонија биле во интернација.
Многу од таму никогаш не се вратиле.

Покрај интернацијата окупаторот вршел масовни иселувања на населението.
Започнале со иселувањето на Србите колонизирани 1918 година, а до декември 1941 година иселиле 26.451 Србин, со цел да се создаде чиста "бугарска етничка територија". Потоа ги иселувале семејствата на македонските комунисти и семејствата на оние регрути кои не се јавиле на повик да служат во бугарската окупаторска армија.
По различни основи бугарскиот окупатор само до март 1942 година од Македонија иселил 5.000 лица.
Покрај наведениве на народот особено тешко му паѓало преселувањето на цели села, од едно во друго.
Од имотот не можело да се носи ништо.
Такви преселувања најмногу имало во Кавадарската општина.
На тој начин без свои домови и огништа останале 34.000 луѓе.
Освен принудната работа, интернацијата и присилните иселувања, македонскиот народ особено тешко ги доживеал окупационите затвори и депортирањето во концентрационите логори.

Само низ скопскиот затвор "Идризово" во текот на окупацијата поминале 8.000 затвореници од кои 500 биле жени.
Поради својата непокорност македонското население било упатувано во разни фашистички концентрациони логори.
На почетокот во 1941 година ги упатувале во концентрациониот логор "Гонда вода" во Бугарија.
Таму биле депортирани околу 1.130 Македонци.
Во логорот "Св. Никола" ги депортирале жените.
Од 1.450 жени од Југославија, најголем број биле Македонки.
Целокупното безвластие и самоволие над македонскиот народ, согласно со фашистичката регулатива, го спроведувале и највисоките правни инстутиции, Касациониот суд во Софија и Воениот суд во Скопје.

Во Македонија бил формиран и Прек воен суд кој бил подвижен.
Воените судови во периодот од 1 јануари 1942 до 4 септември 1944 за различни престапи изрекле бројни пресуди:
Смртни 1590, извршени смртни пресуди 199, осудени на доживотен затвор 1.133, осудени на временски затвор 7.324.
Освен осудените, воените судови обвиниле 12.461 лице за кои се предвидувала смртна пресуда.

Според непотполните податоци на Македонската земска комисија за жртвите и страдалниците на воените злосторства на окупаторот, теророт и военото злосторство во Македонија ги имале следните последици:
убиени 5.476 души,
мачени и претепувани 8.280,
апсени и интернирани 50.414, [во таа бројка не се опфатени интернираните во месните рудници и претпријатија), вкупно 64.170 души.
Наведениве злосторства се направени врз цивилното население.

Во тие податоци не се внесени загинатите и ранетите борци над кои исто така се вршеле злосторства, па од тие причини податоците ги сметаме за непотполни.
Во извештајот на Државната комисија за утврдување на воените злосторства од страна на окупаторот и домашните издајници испратен до Владата на ФНРЈ во мај 1946 година само за бугарскиот окупатор се наведуваат 1.568 лица кои извршиле воени злосторства.
Од наведениве за 1.052 злосторници се истакнува дека се наоѓаат во Бугарија.
Од своја страна Македонската земска комисија доставила до Државната комисија на ФНРЈ одлуки за 635 домашни предавници, осудени како воени злосторници, а за кои, исто така, се претпоставува дека се во Бугарија.

Страдањата на Македонија под режимот на фашизмот, покрај наведениве жртви, го манифестираат плачкосувањата и економскиот пустош кој останал во земјата по ослободувањето.
Македонија во почетокот на 1941 година располагала со 87 разни рудници.
Од нив Германија извлекувала 155.000 тони годишно, а во исто време Бугарија во "старите" краеви произвела 53.000 тона што претставува приближно 1/3 од добиената руда од Македонија.
Според непотполно утврдените податоци, економските загуби на македонскиот народ за време на окупацијата изнесувале:

на бугарското окупационо подрачје:
а) во областа на националниот имот 235.385.649 долари,
во областа на националниот доход 231.300.547 долари.
Вкупно 466.686.196 долари по курс од 1945 година.

На италијанското окупациско подрачје загубите изнесувале:
а) во областа на националниот имот 3.023.341.859 динари;
б) во областа на националниот доход 6.631.637.870 динари.
Вкупно, 9.654.979.729 југословенски динари по курс од пред војната.

Најтешки и неповратни биле човечките жртви кои македонскиот народ ги вградил во победата над фашизмот, но и оние жртви кои го преживеале мачењето и ранувањето па како трајни инвалиди станале живи споменици на најголемото безумије во историјата на човештвото.

Вкупниот број на загинатите од Македонија во текот на Втората светска војна изнесува 33.000 жртви, вклучувајќи ги тука и преку 7.000 македонски Евреи кои бугарскиот окупатор во 1943 година ги депортирал во концентрациониот логор во Треблинка, Полска. Имајќи предвид дека македонскиот народ од сите делови на Македонија се вклучил во борбата против фашизмот, неговиот придонес во конечната победа против фашистичките сили е изразен преку следните жртви:
во вардарскиот дел загинале околу 33.000,
во егејскиот дел од Македонија загинале околу 2.730 и
во пиринскиот дел од Македонија имало околу 327 загинати.

На ова треба да се додадат и 5.000 загинати во Италијанско-грчката војна, 1940 година. Вкупно од сите делови на етничка Македонија, во борбата против фашизмот од 1940 до 1945 година загинале околу 41.057 лица.

Покрај тоа, од егејскиот дел на Македонија емигрирале околу 20.000 лица.

Македонскиот народ, покрај човечките жртви и економските загуби, и со својата толерантност придонел да се надминат сите трагедии што му ги направил окупаторот за после победата над фашизмот да започне со живот во слога и со меѓусебно признавање меѓу соседите и со соработка заради подобра иднина.
Поради таа цел, македонското највисоко раководство во име на македонскиот народ дало согласност Бугарската народна армија да влезе на територијата на Република Македонија и да учествува во завршните операции до победата над фашизмот.
Покрај тоа, на Бугарија и е простена репарацијата од 25 милиони долари која бугарскиот народ требало да и ја плати на Македонија за направените штети и воени злснсторства за време на окупацијата.

Имено, на Бледската спогодба помеѓу Тито и Георги Димитров на 1 август 1947 г, во точката 7 на Протоколот, Владата на ФНРЈ, во име на македонскиот народ, a co цел за пријателство со бугарскиот народ, се откажала од репарацијата.

Во својата долга и бурна историја исполнета со буни, востанија и војни, македонскиот народ, освен што водел самостојна борба подигнувајќи бројни востанија за ослсободување од разните окупатори, учествувал скоро во сите ослободителни борби што ги воделе соседните народи.
Се борел и во пошироки простори и тоа секогаш за правда и слобода но, ретко бил третиран за равноправен соборец.
Неговата храброст и борбеност често пати била искористувана за туѓи интереси.
Во текот на Втората светска војна во рамките на антифашистичката коалиција, Народноослободителното движење на македонскиот народ за прв пат бил третирано како равноправен сојузник.
Учествувајќи во антихитлеровската коалиција, македонскиот народ дал силен придонес во победата над фашизмот.

Човечките жртви од околу 33.000 лица и вонредно големите материјални штети го стават македонскиот народ во групата народи кои уште од почетокот на Војната јасно се определиле против фашистичкото ново уредување.
Притоа, тој се борел и за национално ослободување и за создавање на сопствена држава.
Слободата и државата што македонскиот народ ги стекнал по завршувањето на Војната и со одлуките и решенијата на Првото заседание на АСНОМ, претставуваат оживотворување на неговата повеќевековна борба.
Вложувањето на животи на најистакнатите дејци на македонскиот народ во темелите на слободата и сопствената држава трае со засилен континуитет од Разловечкото и Кресненското востание, преку илинденската епопеја, па Балканските и Првата светска војна, се до конечната победа над фашизмот во 1945 година.

 

[Soreno]

Истовремено, со разгорувањето на Војната се создавала и се развивала и Македонската народноослободителна војска.
Нејзината бројна состојба во летото 1944 година изнесувала околу 6.000 борци и старешини, во времето на ослободувањето на Македонија бројната состојба се зголемила на 66.000, на 15 јануари 1945 година имало 83.814, а во време на капитулацијата на Германија, македонската војска броела 110.000 борци и старешини.
Во текот на четиригодишното војување против фашистичките окупатори, истовремено поднесувајќи ги сите последици на геноцидната политика, македонскиот народ го втемелил својот придонес во конечната победа над фашизмот на различни начини и со бројни жртви.
Co потпишувањето на спогодбата "Кладиус - Попов", бугарската Влада се обврзала да обезбеди работна сила за рудниците во Македонија кои биле под управа на Германците. За тие потреби било ангажирано месното население.
Само во 1942 година во 700 македонски претпријатија кои работеле за германски потреби на присилна работа биле ангажирани 14.000 души.
Освен во месните претпријатија се вршела интернација на македонското население во Германија, во Италија и во Бугарија, и тоа по групи [работни дружини).
Во Германија и Италија биле упатени 19.000 луѓе, во Бугарија 25.000 и наведениве 14.000 биле ангажирани во македонските претпријатија, односно вкупно 58.000 души од Македонија биле во интернација.
Многу од таму никогаш не се вратиле.

Покрај интернацијата окупаторот вршел масовни иселувања на населението.
Започнале со иселувањето на Србите колонизирани 1918 година, а до декември 1941 година иселиле 26.451 Србин, со цел да се создаде чиста "бугарска етничка територија". Потоа ги иселувале семејствата на македонските комунисти и семејствата на оние регрути кои не се јавиле на повик да служат во бугарската окупаторска армија.
По различни основи бугарскиот окупатор само до март 1942 година од Македонија иселил 5.000 лица.
Покрај наведениве на народот особено тешко му паѓало преселувањето на цели села, од едно во друго.
Од имотот не можело да се носи ништо.
Такви преселувања најмногу имало во Кавадарската општина.
На тој начин без свои домови и огништа останале 34.000 луѓе.
Освен принудната работа, интернацијата и присилните иселувања, македонскиот народ особено тешко ги доживеал окупационите затвори и депортирањето во концентрационите логори.

Само низ скопскиот затвор "Идризово" во текот на окупацијата поминале 8.000 затвореници од кои 500 биле жени.
Поради својата непокорност македонското население било упатувано во разни фашистички концентрациони логори.
На почетокот во 1941 година ги упатувале во концентрациониот логор "Гонда вода" во Бугарија.
Таму биле депортирани околу 1.130 Македонци.
Во логорот "Св. Никола" ги депортирале жените.
Од 1.450 жени од Југославија, најголем број биле Македонки.
Целокупното безвластие и самоволие над македонскиот народ, согласно со фашистичката регулатива, го спроведувале и највисоките правни инстутиции, Касациониот суд во Софија и Воениот суд во Скопје.

Во Македонија бил формиран и Прек воен суд кој бил подвижен.
Воените судови во периодот од 1 јануари 1942 до 4 септември 1944 за различни престапи изрекле бројни пресуди:
Смртни 1590, извршени смртни пресуди 199, осудени на доживотен затвор 1.133, осудени на временски затвор 7.324.
Освен осудените, воените судови обвиниле 12.461 лице за кои се предвидувала смртна пресуда.

Според непотполните податоци на Македонската земска комисија за жртвите и страдалниците на воените злосторства на окупаторот, теророт и военото злосторство во Македонија ги имале следните последици:
убиени 5.476 души,
мачени и претепувани 8.280,
апсени и интернирани 50.414, [во таа бројка не се опфатени интернираните во месните рудници и претпријатија), вкупно 64.170 души.
Наведениве злосторства се направени врз цивилното население.

Во тие податоци не се внесени загинатите и ранетите борци над кои исто така се вршеле злосторства, па од тие причини податоците ги сметаме за непотполни.
Во извештајот на Државната комисија за утврдување на воените злосторства од страна на окупаторот и домашните издајници испратен до Владата на ФНРЈ во мај 1946 година само за бугарскиот окупатор се наведуваат 1.568 лица кои извршиле воени злосторства.
Од наведениве за 1.052 злосторници се истакнува дека се наоѓаат во Бугарија.
Од своја страна Македонската земска комисија доставила до Државната комисија на ФНРЈ одлуки за 635 домашни предавници, осудени како воени злосторници, а за кои, исто така, се претпоставува дека се во Бугарија.

Страдањата на Македонија под режимот на фашизмот, покрај наведениве жртви, го манифестираат плачкосувањата и економскиот пустош кој останал во земјата по ослободувањето.
Македонија во почетокот на 1941 година располагала со 87 разни рудници.
Од нив Германија извлекувала 155.000 тони годишно, а во исто време Бугарија во "старите" краеви произвела 53.000 тона што претставува приближно 1/3 од добиената руда од Македонија.
Според непотполно утврдените податоци, економските загуби на македонскиот народ за време на окупацијата изнесувале:

на бугарското окупационо подрачје:
а) во областа на националниот имот 235.385.649 долари,
во областа на националниот доход 231.300.547 долари.
Вкупно 466.686.196 долари по курс од 1945 година.

На италијанското окупациско подрачје загубите изнесувале:
а) во областа на националниот имот 3.023.341.859 динари;
б) во областа на националниот доход 6.631.637.870 динари.
Вкупно, 9.654.979.729 југословенски динари по курс од пред војната.

Најтешки и неповратни биле човечките жртви кои македонскиот народ ги вградил во победата над фашизмот, но и оние жртви кои го преживеале мачењето и ранувањето па како трајни инвалиди станале живи споменици на најголемото безумије во историјата на човештвото.

Вкупниот број на загинатите од Македонија во текот на Втората светска војна изнесува 33.000 жртви, вклучувајќи ги тука и преку 7.000 македонски Евреи кои бугарскиот окупатор во 1943 година ги депортирал во концентрациониот логор во Треблинка, Полска. Имајќи предвид дека македонскиот народ од сите делови на Македонија се вклучил во борбата против фашизмот, неговиот придонес во конечната победа против фашистичките сили е изразен преку следните жртви:
во вардарскиот дел загинале околу 33.000,
во егејскиот дел од Македонија загинале околу 2.730 и
во пиринскиот дел од Македонија имало околу 327 загинати.

На ова треба да се додадат и 5.000 загинати во Италијанско-грчката војна, 1940 година. Вкупно од сите делови на етничка Македонија, во борбата против фашизмот од 1940 до 1945 година загинале околу 41.057 лица.

Покрај тоа, од егејскиот дел на Македонија емигрирале околу 20.000 лица.

Македонскиот народ, покрај човечките жртви и економските загуби, и со својата толерантност придонел да се надминат сите трагедии што му ги направил окупаторот за после победата над фашизмот да започне со живот во слога и со меѓусебно признавање меѓу соседите и со соработка заради подобра иднина.
Поради таа цел, македонското највисоко раководство во име на македонскиот народ дало согласност Бугарската народна армија да влезе на територијата на Република Македонија и да учествува во завршните операции до победата над фашизмот.
Покрај тоа, на Бугарија и е простена репарацијата од 25 милиони долари која бугарскиот народ требало да и ја плати на Македонија за направените штети и воени злснсторства за време на окупацијата.

Имено, на Бледската спогодба помеѓу Тито и Георги Димитров на 1 август 1947 г, во точката 7 на Протоколот, Владата на ФНРЈ, во име на македонскиот народ, a co цел за пријателство со бугарскиот народ, се откажала од репарацијата.

Во својата долга и бурна историја исполнета со буни, востанија и војни, македонскиот народ, освен што водел самостојна борба подигнувајќи бројни востанија за ослсободување од разните окупатори, учествувал скоро во сите ослободителни борби што ги воделе соседните народи.
Се борел и во пошироки простори и тоа секогаш за правда и слобода но, ретко бил третиран за равноправен соборец.
Неговата храброст и борбеност често пати била искористувана за туѓи интереси.
Во текот на Втората светска војна во рамките на антифашистичката коалиција, Народноослободителното движење на македонскиот народ за прв пат бил третирано како равноправен сојузник.
Учествувајќи во антихитлеровската коалиција, македонскиот народ дал силен придонес во победата над фашизмот.

Човечките жртви од околу 33.000 лица и вонредно големите материјални штети го стават македонскиот народ во групата народи кои уште од почетокот на Војната јасно се определиле против фашистичкото ново уредување.
Притоа, тој се борел и за национално ослободување и за создавање на сопствена држава.
Слободата и државата што македонскиот народ ги стекнал по завршувањето на Војната и со одлуките и решенијата на Првото заседание на АСНОМ, претставуваат оживотворување на неговата повеќевековна борба.
Вложувањето на животи на најистакнатите дејци на македонскиот народ во темелите на слободата и сопствената држава трае со засилен континуитет од Разловечкото и Кресненското востание, преку илинденската епопеја, па Балканските и Првата светска војна, се до конечната победа над фашизмот во 1945 година.

A ima oficialni dodatoci kolko hora sa ubieni ot bugarskite okupatori vo perioda 1941 -44 i kolko ot srbskite osvoboditeli ?
Pa interesno mi e naprimer sto e bilo vo perioda 1918-1941 i posle 1944

 

[Бисер Балкански]

и ке додадам 8000 македонски грагани од кои повекето евреи беа однесени во логорите од вашите окупациски сили.....ОТШТЕТА трееба да платите и јавно да се извинете како што направи германија

Oд БГ нито един евреин не е отишол во лагер. За МК не знам. Ас си имам мое мислене за евреите и овие факти не ме валнуват. Сега они работат како нацистите работеа со тех. Тепат деца, жени и мирни луге во блискиот исток.

А Братот е провокатор.

 

[RAYTHEON23]

Уффф, вие правнуците на прадедовците и прабабите си го одрекуваате това СЕГА.

Това го разбирам, но не мени фактот дека преродбениците ви се декларирале како бугари. Според мене това е поважно.

Дронче, аз мисла да си бегам... друг пат пак. Биди ми здрав/а.

крсте петков мисирков во делото ЗА МАКЕДОНЦКИТЕ РАБОТИ тврди јасно дека постои МАКЕДОНСКИ ЈАЗИК знаете велес битола охрид:baeh::baeh::baeh::baeh::baeh::baeh::baeh::baeh::baeh:

 

[dzonyb]

И ас сум согласен. Нито ние од пиринско ке станем македонци, нито вие бугари. Да градиме и гледаме напред, а не назад. Како Франциа и Германиа.
Согласувам се со тебе. Имаш една бира од мене.

Vo Pirinsko ne zivees sam , dozvolete im na tie sto se custvuvat Makedonci taka i da se deklariraat i ke gledame napred nema problem...Nie nemame problem so tie sto se custvuvat kako Bugari (pa duri nitu so onie na koi predcite im bile Makedonci a denes se custvuvat kako Bugari) nie imame problem so onie na koi Bugarskata drzava im zabranuva pravoto na samoopredeluvanje...
Imame problem so kradenjeto i izvetoperuvanjeto na istorijata...
Imame problem so postojaniot pritisok od Bugarska strana vo obid za pretstavuvanje na Makedoncite kako Bugari...
Znaci nie imame problem so vas a ne vie so nas...
Vie go zimate naseto i se kitite so drugi perja...


Patem ova go dobiv po PP...

ebem makedonski seliani
Abe skopski ciganin znam ce te boli ot fakta ce si predstavitel na "nacia" sazdadena s dekret ot Tito prez 1944 godina.Znam ce te e iad i na tova ce govorish na izkriven bulgarski ezik obace osven da ti naeba maikata i sestrata dokato ti mi lijesh gaza drygo ne moga da napravia za tebe.kakvi ste vie be "makedonci"!!! Pomiari-enicari koito si nemat istoria pa kradat bulgarskata i grackata,nemat si ezik pa kradat otnovo bulgarskiat i go obiaviavat za "makedonski" cak i znameto vi prilica na tova na Japan navy.Fucking rednecks.Ako imahte dostatacno mozak v selskite tikvi da razberete kakvi Jugoslovenski laina ste stehte da se hvarlite y Vardaro i da ni otarvete nas makedonskite bulgari ot jalkoto si prisastvie.


Ova se zborovi na eden isplasen predavnik na kogo so vremeto jasno mu stanalo deka od vistinata nema beganje...

MAkedonskite bugari??????

Ke mi objasni li nekoj sto e toa????

MUTANT????

 

[RAYTHEON23]

Oд БГ нито един евреин не е отишол во лагер. За МК не знам. Ас си имам мое мислене за евреите и овие факти не ме валнуват. Сега они работат како нацистите работеа со тех. Тепат деца, жени и мирни луге во блискиот исток.

А Братот е провокатор.

за МК јас знам ете жално...има и споменик 8000 мои сограгани се убиени со ваша асистенција.

инаку израел денес не тепа невиби мирни деца и жени.....си ги замешал работите....ХАМАС ги користеше ко жив ШТИТ.....а има и случаи кога терористи самоубијци убиваа деца во дискотеки во израел....значи не работат ко нацистите:nenene::nenene::nenene:

 

[kikamika]

Бугарскиот окупатор во 1943 година ги праќа македонските евреи во конц логорот треблинка прикажувајќи ги како евреи од бугарија, му го полирале на хитлер.А во што се претворени евреите денес и каква е нивната политика тоа е сосема друга тема за дискусија.

 

[RAYTHEON23]

Истовремено, со разгорувањето на Војната се создавала и се развивала и Македонската народноослободителна војска.
Нејзината бројна состојба во летото 1944 година изнесувала околу 6.000 борци и старешини, во времето на ослободувањето на Македонија бројната состојба се зголемила на 66.000, на 15 јануари 1945 година имало 83.814, а во време на капитулацијата на Германија, македонската војска броела 110.000 борци и старешини.
Во текот на четиригодишното војување против фашистичките окупатори, истовремено поднесувајќи ги сите последици на геноцидната политика, македонскиот народ го втемелил својот придонес во конечната победа над фашизмот на различни начини и со бројни жртви.
Co потпишувањето на спогодбата "Кладиус - Попов", бугарската Влада се обврзала да обезбеди работна сила за рудниците во Македонија кои биле под управа на Германците. За тие потреби било ангажирано месното население.
Само во 1942 година во 700 македонски претпријатија кои работеле за германски потреби на присилна работа биле ангажирани 14.000 души.
Освен во месните претпријатија се вршела интернација на македонското население во Германија, во Италија и во Бугарија, и тоа по групи [работни дружини).
Во Германија и Италија биле упатени 19.000 луѓе, во Бугарија 25.000 и наведениве 14.000 биле ангажирани во македонските претпријатија, односно вкупно 58.000 души од Македонија биле во интернација.
Многу од таму никогаш не се вратиле.

Покрај интернацијата окупаторот вршел масовни иселувања на населението.
Започнале со иселувањето на Србите колонизирани 1918 година, а до декември 1941 година иселиле 26.451 Србин, со цел да се создаде чиста "бугарска етничка територија". Потоа ги иселувале семејствата на македонските комунисти и семејствата на оние регрути кои не се јавиле на повик да служат во бугарската окупаторска армија.
По различни основи бугарскиот окупатор само до март 1942 година од Македонија иселил 5.000 лица.
Покрај наведениве на народот особено тешко му паѓало преселувањето на цели села, од едно во друго.
Од имотот не можело да се носи ништо.
Такви преселувања најмногу имало во Кавадарската општина.
На тој начин без свои домови и огништа останале 34.000 луѓе.
Освен принудната работа, интернацијата и присилните иселувања, македонскиот народ особено тешко ги доживеал окупационите затвори и депортирањето во концентрационите логори.

Само низ скопскиот затвор "Идризово" во текот на окупацијата поминале 8.000 затвореници од кои 500 биле жени.
Поради својата непокорност македонското население било упатувано во разни фашистички концентрациони логори.
На почетокот во 1941 година ги упатувале во концентрациониот логор "Гонда вода" во Бугарија.
Таму биле депортирани околу 1.130 Македонци.
Во логорот "Св. Никола" ги депортирале жените.
Од 1.450 жени од Југославија, најголем број биле Македонки.
Целокупното безвластие и самоволие над македонскиот народ, согласно со фашистичката регулатива, го спроведувале и највисоките правни инстутиции, Касациониот суд во Софија и Воениот суд во Скопје.

Во Македонија бил формиран и Прек воен суд кој бил подвижен.
Воените судови во периодот од 1 јануари 1942 до 4 септември 1944 за различни престапи изрекле бројни пресуди:
Смртни 1590, извршени смртни пресуди 199, осудени на доживотен затвор 1.133, осудени на временски затвор 7.324.
Освен осудените, воените судови обвиниле 12.461 лице за кои се предвидувала смртна пресуда.

Според непотполните податоци на Македонската земска комисија за жртвите и страдалниците на воените злосторства на окупаторот, теророт и военото злосторство во Македонија ги имале следните последици:
убиени 5.476 души,
мачени и претепувани 8.280,
апсени и интернирани 50.414, [во таа бројка не се опфатени интернираните во месните рудници и претпријатија), вкупно 64.170 души.
Наведениве злосторства се направени врз цивилното население.

Во тие податоци не се внесени загинатите и ранетите борци над кои исто така се вршеле злосторства, па од тие причини податоците ги сметаме за непотполни.
Во извештајот на Државната комисија за утврдување на воените злосторства од страна на окупаторот и домашните издајници испратен до Владата на ФНРЈ во мај 1946 година само за бугарскиот окупатор се наведуваат 1.568 лица кои извршиле воени злосторства.
Од наведениве за 1.052 злосторници се истакнува дека се наоѓаат во Бугарија.
Од своја страна Македонската земска комисија доставила до Државната комисија на ФНРЈ одлуки за 635 домашни предавници, осудени како воени злосторници, а за кои, исто така, се претпоставува дека се во Бугарија.

Страдањата на Македонија под режимот на фашизмот, покрај наведениве жртви, го манифестираат плачкосувањата и економскиот пустош кој останал во земјата по ослободувањето.
Македонија во почетокот на 1941 година располагала со 87 разни рудници.
Од нив Германија извлекувала 155.000 тони годишно, а во исто време Бугарија во "старите" краеви произвела 53.000 тона што претставува приближно 1/3 од добиената руда од Македонија.
Според непотполно утврдените податоци, економските загуби на македонскиот народ за време на окупацијата изнесувале:

на бугарското окупационо подрачје:
а) во областа на националниот имот 235.385.649 долари,
во областа на националниот доход 231.300.547 долари.
Вкупно 466.686.196 долари по курс од 1945 година.

На италијанското окупациско подрачје загубите изнесувале:
а) во областа на националниот имот 3.023.341.859 динари;
б) во областа на националниот доход 6.631.637.870 динари.
Вкупно, 9.654.979.729 југословенски динари по курс од пред војната.

Најтешки и неповратни биле човечките жртви кои македонскиот народ ги вградил во победата над фашизмот, но и оние жртви кои го преживеале мачењето и ранувањето па како трајни инвалиди станале живи споменици на најголемото безумије во историјата на човештвото.

Вкупниот број на загинатите од Македонија во текот на Втората светска војна изнесува 33.000 жртви, вклучувајќи ги тука и преку 7.000 македонски Евреи кои бугарскиот окупатор во 1943 година ги депортирал во концентрациониот логор во Треблинка, Полска. Имајќи предвид дека македонскиот народ од сите делови на Македонија се вклучил во борбата против фашизмот, неговиот придонес во конечната победа против фашистичките сили е изразен преку следните жртви:
во вардарскиот дел загинале околу 33.000,
во егејскиот дел од Македонија загинале околу 2.730 и
во пиринскиот дел од Македонија имало околу 327 загинати.

На ова треба да се додадат и 5.000 загинати во Италијанско-грчката војна, 1940 година. Вкупно од сите делови на етничка Македонија, во борбата против фашизмот од 1940 до 1945 година загинале околу 41.057 лица.

Покрај тоа, од егејскиот дел на Македонија емигрирале околу 20.000 лица.

Македонскиот народ, покрај човечките жртви и економските загуби, и со својата толерантност придонел да се надминат сите трагедии што му ги направил окупаторот за после победата над фашизмот да започне со живот во слога и со меѓусебно признавање меѓу соседите и со соработка заради подобра иднина.
Поради таа цел, македонското највисоко раководство во име на македонскиот народ дало согласност Бугарската народна армија да влезе на територијата на Република Македонија и да учествува во завршните операции до победата над фашизмот.
Покрај тоа, на Бугарија и е простена репарацијата од 25 милиони долари која бугарскиот народ требало да и ја плати на Македонија за направените штети и воени злснсторства за време на окупацијата.

Имено, на Бледската спогодба помеѓу Тито и Георги Димитров на 1 август 1947 г, во точката 7 на Протоколот, Владата на ФНРЈ, во име на македонскиот народ, a co цел за пријателство со бугарскиот народ, се откажала од репарацијата.

Во својата долга и бурна историја исполнета со буни, востанија и војни, македонскиот народ, освен што водел самостојна борба подигнувајќи бројни востанија за ослсободување од разните окупатори, учествувал скоро во сите ослободителни борби што ги воделе соседните народи.
Се борел и во пошироки простори и тоа секогаш за правда и слобода но, ретко бил третиран за равноправен соборец.
Неговата храброст и борбеност често пати била искористувана за туѓи интереси.
Во текот на Втората светска војна во рамките на антифашистичката коалиција, Народноослободителното движење на македонскиот народ за прв пат бил третирано како равноправен сојузник.
Учествувајќи во антихитлеровската коалиција, македонскиот народ дал силен придонес во победата над фашизмот.

Човечките жртви од околу 33.000 лица и вонредно големите материјални штети го стават македонскиот народ во групата народи кои уште од почетокот на Војната јасно се определиле против фашистичкото ново уредување.
Притоа, тој се борел и за национално ослободување и за создавање на сопствена држава.
Слободата и државата што македонскиот народ ги стекнал по завршувањето на Војната и со одлуките и решенијата на Првото заседание на АСНОМ, претставуваат оживотворување на неговата повеќевековна борба.
Вложувањето на животи на најистакнатите дејци на македонскиот народ во темелите на слободата и сопствената држава трае со засилен континуитет од Разловечкото и Кресненското востание, преку илинденската епопеја, па Балканските и Првата светска војна, се до конечната победа над фашизмот во 1945 година.

ова е точно......апсолутно а и историчар ми го има потврдено!!!!!!!!

сорено а ваташките младинци......

 

[Soreno]

Vo Pirinsko ne zivees sam , dozvolete im na tie sto se custvuvat Makedonci taka i da se deklariraat i ke gledame napred nema problem...Nie nemame problem so tie sto se custvuvat kako Bugari (pa duri nitu so onie na koi predcite im bile Makedonci a denes se custvuvat kako Bugari) nie imame problem so onie na koi Bugarskata drzava im zabranuva pravoto na samoopredeluvanje...
Imame problem so kradenjeto i izvetoperuvanjeto na istorijata...
Imame problem so postojaniot pritisok od Bugarska strana vo obid za pretstavuvanje na Makedoncite kako Bugari...
Znaci nie imame problem so vas a ne vie so nas...
Vie go zimate naseto i se kitite so drugi perja...


Patem ova go dobiv po PP...

ebem makedonski seliani
Abe skopski ciganin znam ce te boli ot fakta ce si predstavitel na "nacia" sazdadena s dekret ot Tito prez 1944 godina.Znam ce te e iad i na tova ce govorish na izkriven bulgarski ezik obace osven da ti naeba maikata i sestrata dokato ti mi lijesh gaza drygo ne moga da napravia za tebe.kakvi ste vie be "makedonci"!!! Pomiari-enicari koito si nemat istoria pa kradat bulgarskata i grackata,nemat si ezik pa kradat otnovo bulgarskiat i go obiaviavat za "makedonski" cak i znameto vi prilica na tova na Japan navy.Fucking rednecks.Ako imahte dostatacno mozak v selskite tikvi da razberete kakvi Jugoslovenski laina ste stehte da se hvarlite y Vardaro i da ni otarvete nas makedonskite bulgari ot jalkoto si prisastvie.


Ova se zborovi na eden isplasen predavnik na kogo so vremeto jasno mu stanalo deka od vistinata nema beganje...

MAkedonskite bugari??????

Ke mi objasni li nekoj sto e toa????

MUTANT????

I OD KOJA VISTINA NEMA BEGANE ????

 

[georgive]

и ке додадам 8000 македонски грагани од кои повекето евреи беа однесени во логорите од вашите окупациски сили.....ОТШТЕТА трееба да платите и јавно да се извинете како што направи германија

Отштета доколко имам спомен е била присудена, ама Тито jа е опростил като дел од кампаниjата за дружене за коjа зборувахме по-рано, дел од коjа е нареждането лугето од Пиринско да се пишат македонци.

А инако има и друг дел од историjата които вие го пропуштате - за отношението на Богдан Филов кум евреите се знае, но има и едно друго име Димитар Пешев, коjто спасjава 50 илjaди блгарски евреи, за което се случват такива нешта. Понекога монетата има две страни.

 

[ogledalo]

A ima oficialni dodatoci kolko hora sa ubieni ot bugarskite okupatori vo perioda 1941 -44 i kolko ot srbskite osvoboditeli ?
Pa interesno mi e naprimer sto e bilo vo perioda 1918-1941 i posle 1944

џган шумадиски..окупатор си е окупатор, и тие мама ебале овде, посебно после атентатот на тој свињарот нивниот крал семка сотриле.

МЕРКИ НА ЗАСИЛЕН ТЕРОР ВО ЈУГОИСТОЧНА МАКЕДОНИЈА ОД КРАЈОТ НА 1913 ДО СЕПТЕМВРИ 1914 ГОДИНА

Проширувањето на теророт, денационализаторскиот притисок врз населението во Македонија, како и грабежите, посегањата врз честа и достоинството на македонската жена од страна на големосрпската окупаторска власт биле не само главна причина, туку во нив се крие и директниот повод за избувнувањето на погоре споменатите војнички бунтови во април и септември 1914—1915 г. Погрешно ќе биде разбирањето, ако обопштено му се сервираат информациите за овие два историски и чисто македонски настани.
Бунтовите во Крагуевац и во Овче Поле се раѓаат и се развиваат како резултат на незадоволството на македонскиот човек. И водачите на бунтовите произлегуваат од средината на народот и затоа овие војнички бунтови носат белег на чист македонски народен револт. Нивните водачи не се од редот на комитите, ниту се избирани на конгрес и слично. Бунтовите избиваат спонтано, но громоглаано и за одбрана на својот гол живот, како и животот на своите блиски: мајка, татко, жена, деца и слично. Во прилот на тоа може да се набројат голем број примери преку кои, макар и наивно да се гледа на работите, ке се следи нишката на зародишот, развлекувањето на причините за овие строго целни и национални незадоволства. Еве неколку примери за тоа:

„Во летото 1914 г. во нашето село Карбинци (Штипско) дојде Јован Бабунски со толема група четници кои бараа да го предадеме сокриеното оружје, да ги потскажеме јатаците на комитите, дезертерите и бегалците во Бугарија. Сите молчевме. Тогаш, од насобраните селани беа издвоени: Маца Панева Георгиева, Цилка (Цика) дедо Ефремова, Доие Ефрамов, поп Панче Прналивв од Штнп, Стојан Кицоров, Коце Петров Дамбев, Мите Наков, Атанас Манолев и Михаил Балабанов од Штип (на прекар го викаа ефенди Михаил). Најпрво беше тепана тетка Маца П. Георгиева за која некои раскажуваа дека претходно била групно давена од четниците. Јас за такво нешто не знам. Ја тепаа со дрва и спрострена лежеше на земјата. Четворица бевме што ја носевме на раце од турската кула до дома. На ист начин со дрва ја тепаа и Цилка. И неа ја носеа на раце блиските родниии. Во моментот не умреа. Лежеа 2-3 месеца во постела, нозете и грбот почнаа да им гнијат, им паѓаше месо од раните и така испоумреа. Братот на Цилка, Доне Ефремов го поведоа со нив и не се врати, исчезна беследно. Додека останатите цели три дена и три ноќи ги измачуваа во турската кула. Соседите слушале како офкаат кога ги боделе со бајонетите. На третиот ден во вечерните часови ги одвлекле од кулата во непознат правец. Блиските роднини од селото и од Штип ги бараа насекаде цела една година, но не пронајдоа ни трага од нив. Едно овчарче по народност Турче, кое на прекор го викавме момокот на Рангел, случајно со своето стадо се нашло во месноста „Мртвите”, се скрило во една грмушка и гледало и слушало се што им правеле на нашите селани. Еве што ни раскажа овчарчето по една година од злосторството: „Оние што не можеа да одат ги влечеа за рацете и нозете, а оние што беа на нозе ги бодеа со штикови во задникот и во грбот. Устите им беа изврзани, не можеа да викаат, туку само хрчеа. Ископаа дупка во орманот и живи ги закопаа. Јас се тресев во грмушката. Штом тие си кренаа, ги потерав овците и си дојдов, но не можев да спијам ниту тогаш, ниту сега”. Штом разбравме за тоа од Турчето, отидовме на местото и ги откопавме. Навистина живи биле закопани. На сите рацете им беа полни со коса, а забите им беа стегнати.”

Уште попотресни случаи се одиграле во штипските села Лесковица и Пиперево. Имено, од еден „Список на жртвите на теророт 1912—1915″, (со коментар), за двете населени места се дознава: „Се случи во 1914 година кога српските жандарми и четници со сила ги мобилизираа нашите во српската војска. Една група од 7-8 души мажи на брзина ги одведоа во српската војска. Дојдоа по други, но ниту еден од 1от набор не сакаше да прифати покана за војска. Нашите селани преку дезертерите имаа дознаено дека сите војници од I набор (група) се наоѓале во затвор, а имало и стрелани. Во селата се слушаа најразлични гласови. Мајките и татковците им советувале на своите деца да бегаат во Струмица веднаш по добивањето на поканата за војска. За да ги спречат младите да не бегаат, Србите го испратија во нашите села Јован Бабунски со неговите четници и жандарми. И во двете села дојдоа со описок во рацете и почнаа да ги апсат селаните што беа запишани во книгата: Петра Аргова Данчева, Миладин Манев Миладинов, Коце Јанев, Ефтим Илков, Гиго Василев Камчев, Тоце Јанев Шалев, Петруш Димов Томев, Христо Јовев, Стојан Димов, Богатин Георгиев, Коста Јовев, Тасе Лазаров, Стојан Миладинов, Јосиф Милев, Гуна Гелева и Миса Стефкова. Последните четворица така жестоко беа тепани, што повеќе би се рекло дека им ги кршеа ребрата, рацете, нозете, главите… Другите тринаесетмина ги измачуваа во просториите на поранешниот уќумат на турскиот мудир. Бидејќи ги измачуваа во близина на училиштето, иако учителот ги терал децата да пеат песни за да не ги слушаат писоците на мачениците, сепак, деца како деца виделе се што им прават, а ги распознавале и писоците на своите блиски. Во врска со овој потресен настан ученикот Стојанчо Тр. Лазаров забележал: „Штом четниците на Јован Бабунски почнаа да ги тепаат нашите, учителот ни заповеда да пееме песни и викаше гласно: пејте посилно! Заедно со нас пееше и тој, но сепак гласовите на нашите мајки и татковци што ги мачеа во турскиот каракол, беа посилни од нашите. Едновремено учителот забележа дека сме исплашени и почна да мрмори нешто, но не се разбираше што зборува. Тој се сврте кон прозорецот, а истото го сторивме и ние. Тогаш видовме како им коват спици под ноктите, на некои од затворениците им ги сечеа прстите, а потоа искрвавените раце и нозе им ги ставаа во котел со врела вода. Сите беа раскрвавени и не се препознаваа. Добро се сеќавам на лицето на тетка Петра, целото беше издерено и во крв, и нејзиниот глас најмногу се слушаше. Учителот се сврте кон нас и пак ни рече да пееме. Јас и сите мои другари им раскажавме на домашните што видовме. Вечерта ги беа одвлекле сите 13 души, ги избоделе и ги затрупале живи во една дупка во месноста „Јанчев Дол”. гробницата ја открија кучињата, по крвта. На сличен и свиреп начин во месноста „Дабје” на Плачковица, четниците на Јован Бабунски и жандармите од станицата во с. Почивало погубиле, односно живи ги закопале вкупно 20те невини селани.
Четниците на Јован Бабунски потпомогнати од српските жандарми и од војниците, имаат извршено повеќе злосторства и во населените места во Малеш, во Пијанец, во Кочансковиничкиот регион. Од бележникот — опомените на монахињата баба Кирикија може да се види како четниците и жандармите на Јован Бабунски крваво се пресметале со една група осомничени граѓани од Берово и од селата, во август 1914 година. Еве како е опишан овој настан: „Групата беше поголема. Во манастирските конаци беа затворени и чувани со удвоена стража. Жандармите во вечерните часови ги избираа жртвите и ги водеа во црквата „Света Богородица” каде што ги мачеле и убивале, а потоа мртвите трупови исчезнувале без трага. На неколкумина до денес не им се знаат гробовите. Неколку трупови се пронајдени подоцна, зариени под еден брег, а други беа пронајдени масакрирани дел по дел. На таков начин е погубена и попадијата Ордана Смокварска од с. Будинарци, ќерка на поп Јован од Берово. Нејзината ќерка Катерина, трагајќи по трупот на својата мајка пронашла само делови од главата, една рака и една нога. Расфрлани делови од човечки трупови, тогаш, можеа да се најдат насекаде.”

 

[ogledalo]

Монахињата од Берово во своите спомени се потрудила да ги забележи имињата на сите масакрирани граѓани и тоа: Нико Трендов, Ефтим Чашлапков, Јордана (Ордана) попИванова Тренчева, сестра на Нико Тредчов, Никола Иванов Фиданков, Георги Иванов Прдлев, Јован Црцвв, Ефтим Тренчов, (Аце), син на Нико Тренчев, Софија Јов. Петрова, Султана Јантинска (веројатно се работи за жената и мајката на Ефтим Чиплаков), Георги Двојаков, Гаврил Грков, Гаврил Пецов, Јане Кофчегарски, Илија А. Кофчегаров, Јана Иванова Телеграфчиева, Елена Иванова Кофчегарска, Никола К. Манов, Атанас Иванов, Ефтим (Тимо) Ценев, Мехмедоџа, Глигор Кирачев, Никола Миличин, Михаил Кржевски, Гаврил Ников и др. вкупно 27— 30 души.

Овие затвореници биле изложени на толку морничави измачувања, кои и денес, по толку изминати години потресно дејствуваат и се пренесуваат од постарите на помладите поколенија. Имено, обвинети, како поранешни членови на Комитетот за евакуација на населението за време на Првата балканска војна, и како сегашни членови на Комитетот за прифаќање на воени дезертери и префрлување на бегалци во Бугарија и во Струмица, четниците и жандармите ѕверски се нафрлиле врз нив и ги парчосувале на делови, а од крвта биле флекосани скоро сите простории на црквата во Берово. Штом поминало ова зло, соседите на црквата „Света Богородица”, уште наредниот ден по масакрот, потајно проговориле за начинот на кој биле ликвидирани жртвите. Всушност, поголемиот број од нив биле испотепани уште за време на распитот. На секоја од жртвите имало по четворица до пет џелати. Ги фаќале за рацете и нозете и така замавнувајќи, им ги разбивале главите од ѕидовите на црквата. Наредниот ден по злосторството, соседите што живеат околу црквата нашле делови од истечените мозоци по подот и по ѕидовите на црквата.
Два до три дена по злосторството, од страв да не ги снајде иста судбина, во Бугарија и во Струмица пребегале: 20 души од Берово, 10 од Пехчево, 22 од Ратево, 50% од населението на с. Русиново и 10—15 семејства од селата Владимирово и Мачево.
По овој настан, црквата „Св. Богородица” во Берово не ја посетувале верниците, се до летото 1924 година, кога по втор пат била осветена.
Српските четници и жандармите со посебна жед за одмазда се пресметувале особено со свештевиците и учителите кои живееле во пограничните краеви спрема Бугарија. За потврда на тоа зборуваат неколку изворни документи. Иако куси по содржина, тие даваат јасна слика на мачителите и на мачениците. Еве што е забележано во
еден од нив: „И во с. Бладимирово во 1914 г. еден крвав настан е познат под името „клање на поповите”. Имено, во 1914 г. е заклан поп Јован Мирчев. Тој е сечен на парчиња, а деловите се собрани во вреќа и така е погребан. На ист начин е убиен и поп Јован Зрлев и питропите Лазар Бакалски и Наце Крстев, потоа Мите Кушов (Кушето) и Мите Крланоки. И овој настан се одиграл но пролетта 1914 година”.

Додека во врска со масакрирањето на свештениците: поп Димитри (поп Ефтнм) од с. Мачево, поп Георги Чепарков, Петре Поп — Георгиев, поп Атанас Пантев од с. Митрашинци, поп Костадин Ковачев, поп Манасие, Илија Георгиев, Коста Поп — Ефтимов (Жежовски), Иван Христов, Коле Христов, Стојан Митев и Спиро Митев, сведокот баба Господинка Ковачева (Ковачка) раскажала: „Откако ги затворија не можев ниту да спијам ниту да јадам. Седев и размислував, што толку згрешиле за така да им прават. Писоци и офкање како од под земјата слушав до доцна во ноќта. По едно време ги извлежоа од црквата во дворот и ги натераа да копаат дупка. Сфатив оти гробот си го копаат, самите тие морници ми го зафатија целото тело и почнав да се молам на Бога за нивните души. Копаа, копаа, копаа и пак (ги внесоа во црквата, па си помислив, сигурно се наситија и ќе ги остават. Но пак писоците се слушаа од внатре, некаде по полноќ гледав како пак ги влечат во дворот, но веке никој од нив не можеше да стои на нозе. Од нивното последно офкање се исплашив. Како вреќи полни со нешто ги фрлија во дупката (тробницата) што самите си ја ископаа, и фрлаа земја врз нив. Ги напрегнав ушите колку што можам повеќе, но веќе и офкањето не го слушав. Душа куртули само поп Јован на кого му помогна Ирина Кушовска. Тој се беше преправил во жена и со скривна пушка под фустанот побегна. Гробницата ја отворивме по две недели, кога нивните унакажани тела се уште беа цели”.

Паралелно со убивањето на свештениците, двајцата клисари, младинците Илија, Иван и Коле во селото Разловци поради масовното дезертирање од српската војска и бегањето во Бугарија, до смрт биле тепани и жените Спасуна Георгиева и Петра Чолачка, како и свештениците поп Јован и поп Манасие.
Од сведоштвото на Ковачка паѓа во очи дека свештеникот Манасие на двапати се спомнува, еднаш како убиен и вторпат како многу тепан. Од друга извори се дознава дека селото Разловци во периодот меѓу 1913—1915 г. дало поголем број жртви на твророт од оние што се содржат во кажувањето на Гооподинка Ковачка. Имињата на жртвите се: поп Костадин, Костадин Жежов, Ефтим Ковачев, Атанас Донивски, Атанас Петров, Захариј Гоцев, Георги Цинцев, Спиро Манчев, Бфрем Симеонов, Ангел Донински (беследно исчезнал), Иван Донински, Христо Цинцев, Васил Донински, Костадин Аврамов, Костадин Џоцов (осакатен) и Мите Доневски. Покрај ова, според вториот извор, во селото Разловци, во тој период, жандармите опожариле три куќи.

По наредба на командантот на „Црната рака” Воин Поповиќ, четниците на Јован Бабунски, жандармеријата и специјалните воени единици во Малеш и Пијанец во пролетта и летото на 1914 година убиле, претепале и уапсиле неколку стотици мажи, жени, деца и старци. Така :на пример, во втората половина ва август 1914 г. во Каменичкиот крај, во селата: Каменица, Саса, Дулица, Моштица, Луковица, Тодорово, Цера, Бигла, Илиово, Костин Дол, Драимче, Главовица, Косевица и други, српските потерџии, најблаго речено, му отвориле незванична војна на населението. Само во оваа хајка биле тепани, затворени и убиени повеќе од 200 души, мажи, жени и деца, меѓу кои и две групи воени дезертери од Штипако, Радовишко и Овчеполието. Првата прупа броела 95, а втората 27 де зертери. За време на овој поход низ Осоговијата, војниците и жандармите изнасилиле и поголем број жени и девојки.

Жестината на овој истребувачки поход ја почувствувале и населените места во Кочансковиничкиот регион. Еден современик роден во с. Оризари, Кочанско, оведок на теророт, од кој била проголтана и неговата сестра, соошптува: „На двапати селото беше сардисано исто како да беше војна. Во летото 1914 г. сите бевме извлечени од куќите, ги доведоа и оние од оолето и не собраа во местото во горниот дел од реката што го викаме „Врбите”. Тука бевме запленети, од најмалото дете до најстарите луѓе во селото. Во почетокот мирно не испитуваа за да кажеме каде се избеганите војници. Сите ги наведовме главите бидејќи немаше и што да кажеме. Прво ја фатија дода Магда и почнаа да ја тепаат со дрва што ги исекоа од шумата. Од (Многу тепање таа падна во бессознание.
По неа почнаа нас да не тепаат, кој оо што може. Многу го тепаа по главата, грбот и по нозете поп Милан. Сиромавиот не можеше да издржи, подлегна на повредите и предаде душа, додека Зашо Митров (Митев), Атанас Пресечки и Гаврил Ананиев ги одвлекоа со нив и ги парчосале во месноста „Длабоки Валог”.

На големи измачувања од четниците на Јован Бабунски биле изложени и голем број селани, односно жени од кочанокото село Грдовци. „Во нашето село на сите им е познато тепањето на жените и на Јован Донев, кое нешто се пренесува од генарација на генерација како приказна. Селото беше сардисано од сите страни, од четници и жандарми, мислејќи дека на тој начин ќе ги фатат избеганите војници од српската војска. Кога не најдоа скоро ниту еден од оиие што ги бараа, го фатија Јован Донев, го положија на земјата, по двајца жандарми и четници му ги газеа рацете и нозете, а останатите по ред го тепаа со едно дрво. Од многу ќотек телото му беше деформирано, лицето унакажано и човекот умре. Агнија
Андонова ја удрија со стап само двапати. Додека Пракса Гаврилова, Митра Симеонова, Фима Симеонова и Велика Јованова Гаврилова од многу ќотек беа помодрени. Пракса ја тепаа поради нејзиниот маж Коле Гаврилов и деверот Јане Гаврилов, Митра поради мажот Симеон, Димитров (ополченец), Фима заради Спиро и Јован Симеонови, а Велика ја тепаа поради Јован Гаврилов. Сите споменати беа побегнале. Жените беа толку тепани, што не можеа на козе да застанат и целите беа во рани. За да се излечат ги завивавме во кожи полни со леб измешани со катран. Катранот навистина ги смируваше болките, но не можеше да ги затвори и длабоките рани. Сите жени умреа од последица на добиените рани. Четниците и жандармите не се задоволија само со тоа, туку опожарија и 15 куќи во селото: на Велко Соколов, Ст. Ангелов, Иван Стојчев, Ттанаска Јанева, Атанас Алексов, Стојман Стоилков, Атанас Стојменов, Велко Симеонов, Атанаска Петрова, Стоил Тасев, Мите Палнов, Јован Паунов, Иван Стојменов и на Коле Трајков. По овој настан омразата порасна уште повеке.

 

[Soreno]

Prashah predi malko i nikoi ne saka da mi dade odgovor
1.Kolko hora sa represirani ubieni vo Makedonija vo predioda 1941-1944 godina?
2 Oficialni dodatoci kolko makedonci sa represirani i ubieni vo perioda 1914-1941 i posle 1944 godina?