Ова задира во антитезите на Имануел Кант, само што тој го поставува проблемот од перспектива на Универзумот, велејќи:
Ако Универзумот имал почеток, зошто чекал бесконечно вечно време за да започне?
Ако пак Универзумот е вечен, зошто требало бесконечно време за да ја достигне сегашнава положба?
На ова Алберт Ајнштајн одговорил дека Просторот и времето не се апсолутни, не се фиксни позадини на настаните, туку се врзани со одреден инерцијален систем, одредено тело, одредена материја и енергија во универзумот. Времето и просторот се дефинирани само ВО Универзумот и затоа нема смисла да се збори за нив пред почетокот на Универзумот. Ајнштај тоа го илустрирал како барање на некое место јужно од јужнот пол. Едноставно нема смисла нели?
Епа истата дискусија е и со Бог. Бог, како создател на времето, Тој не е ограничен од времето. Тој е вонвременски. Времето е димензија во која живееме ние, а Тој таа димензија ја држи во рака. Во Библијата има стотици пророштва кои Бог ги претскажал за иднината. Тоа докажува дека Бог навистина живее во иднината и истата може да ја гледа и како минато. Малку нелогично за нашиот тродимензионален мозок, но сепак факт за Бог.
