*****Ameno******
Poжбата била тешка, напорна, болна и долга,
црната злобна појава никнала, створење,
плачот во уши бодел, заглушувал,
а погледот стрелал, на демонот потсеќал...
Во машко дете таа појава израснала, пркнала,
несреќата ја влешел по него, другарка му била,
лошото од ракав го сеел, како лижавче го поклонувал,
со плачот несекаде се хранел, душата во темно ја виткал...
Но ангелите морале неа да ја створат, од друга утроба да ја истргаат,
него да го заведе, на прав пат да до одведе,
по него секогаш да оди, да чисти темнина со небески бои,
но таа не баш успебала, некојa третa cила се замешала...
Стрели во љубов макнати летале насекаде, се мешале,
две срца во едно да станат се сакало, иако тешко одело,
тој црн катран, а таа бела цела била, комбинација невозможна,
законите на надприродното таа љубов ги кршела, а не смеела.
Поглед смртен во ангел погледнал, се зацапал, се растопил,
очиња бели затрепкале, ама демонот го загледале, се уплашиле,
љубов невозможна се родила, веднаш во окови се омотала,
контра на се одела, невозможното таа го прв пат го направила.....
Рака за рака заедно поцврсти биле, огнено копје не ги делело,
челичната аура секој удар го обивала, посилно го бозвраќала,
морало да се реши како таа љубов да се уништи, спепели,
но секоја одлука потонувала во вода, како роб на Бермудскиот триаголник....
Кога секој веќе рака кренал, кога веќе секој надеж изгубил,
кога границата на се се преминала, се прецапала, збришала,
таа љубов невозможна станала најмоќна, нескршлива,
се што на пат ќе застанело, се во себе си се изгубувало....
А годините летале, се наоколу пустошеле, пеплосувале,
тие се сакале, се обожавале, не се делеле, ни миг мал,
пополека надприродното ги напуштило, веќе не го користеле,
само светата песна што до ден денеска ce слуша,секој се наежува,
останала како доказ дека секоја љубов е возможна, секој може да засака....
:smir:
Огледало за нас
