Треба едно да знаете, Балкан (распадната Југославија) = операција од одговорност.
Што поточно значи ова?
На три години крадеш чоколадо од својот брат и криеш без срце да ти затрепери кога ќе те прашаат каде мистериозно исчезна.
На седум години кршиш играчка/објект и ја оставаш во ситуација полупоправена за наредната личност што ке ја допре да ја скрши и да се префрли кривицата.
На четрнаесет години откако твојот другар успева да фати убава девојка, лажеш како неа ја има поминато цел град и колку таа не е за него, за откако ќе се скараат по два месеци ти да ја присвоиш.
На 19 години правиш сообрајќајна несреќа, бегаш од настанот и ако има доволно докази, твојот татко опериран од одговорност се пријавува дека го управувал возилото.
На 27 години, правиш хаварија во фирмата каде што работиш, успеваш да прикриеш колку што можеш и кривицата ја сноси другата смена.
На 37 години твоето дете добива постојано опомени за лошо однесување на училиште, ги окривуваш учителите наместо да видиш колку си потфрлил сам во неговото воспитување.
На 50 години прегазуваш дете, го задавуваш полу-живо и го носиш на депонија.
Луѓе, не заборавајте на кое поднебје живеете и дека ова е една од последните фази на канцер. Толку е метастазирано што никаква хемотерапија не може да помогне. Овој менталитет се гради уште во утробата на мајкатаи и продолжува да се развива додека не го отавиш во наследство на твоите внуци. Па јас речиси и да не познавам човек кој искрено ќе признае грешка и ќе сноси одговорност без разлика дали е во блага или вака грозна смисла.
Секоја година е истата приказна само различен е субјектот. Едноставно е немилосрдни сме како народ без разлика дали се работи за куче, 70 годишен старец или 2 годишно дете