Porcupine Tree

[brainticket]

Последниот албум на PT и не ме бедниса баш, али другите им се јаки. туку, идат у атина на 9ти септември, заедно со Anathema, настан шо не смее да се пропушти.

 

[Forrest Gump]

Porcupine Tree е англиски progressive rock бенд формиран во Hemel Hempstead, Hertfordshire, England од страна на Steven Wilson. Нивната музика е комбинација од рок, психоделик и метал. Главниот текстописец и основач на бендот , Steven Wilson, еднаш има изјавено : “ Сакам доста работи кои така речено идат у мешалка, која, ако така можам да се изразам ја прави музиката на Porcupine Tree”. Тие постојат од 1987 година како резултат на соработката меѓу Steven Wilson и Malcom Stocks. Инспирирани од големите рок бендови кои доминирале на музичката сцена во тоа време ( да речеме Pink Floyd), решиле да го формираат легендарниот бенд Porcupine Tree. Иако Porcupine Tree се настанати како фикција и иако Wilson е опседнат со други проекти, No-Man, некаде околу 1989 почнал да размислува за објавување на музиката. Успеал да направи 80 минутна касетна снимка Tarquin's Seaweed Farm под името Porcupine Tree. И понатаму под влијанието на фикцијата убацил осумстрана брошурка која содржела информација за членовите на бендот како што се Sir Tarquin Underspoon и Timothy Tadpole-Jones.Wilson ја испратил снимката на неколкумина за кој мислел дека ќе се заинтересираат. Британскиот магазин Freakbeat минувал низ период на создавање на сопствена издавачка куќа кога ја добил касетата. Критиките за кастетата можат да се опишат како млаки, но Porcupine Tree биле замолени да помогнат во создавањето на компилацијата на надежните и следни underground psychedelic бендови. Процесот е бил многу бавен и спор, траејќи 18 месеци. За тоа време Porcupine Tree работат на новиот материјал и го издаваат вториот албум The Nostalgia Factory, кој им носи многу underground фанови (иако да бидем искрен ваквите дефиниции никад не ми биле јасни али јбг). Новофромираната издавачка куќа Delerium ги реиздава Tarquin's Seaweed Farm и The Nostalgia Factory, а при тоа се дешава и еден компилациски албум A Psychedelic Psauna, кој ја содржи и нивната "Linton Samuel Dawson". Следната голема ствар за групата е On the Sunday of Life кој е издаден во 1992г. во само 1000 примероци кои се веднаш распродадени (под влијание на фановите подоцна е реиздаден во цд верзија).

Следи Voyage 34 кој е издаден 1992г. (микс од амбиенталната транс музика на The Orb и Future Sound of London) кој успева да влезе во Top 20 independent синглови. Уствари Voyage 34 била снимена за Up the Downstair, но кога албумот бил завршен 1993. било одлучено нумерава да не се најде на него. На Up the Downstair , албумот кој е нетрпеливо дочекан се чувствува влијанието на Richard Barbieri и Colin Edwin. Melody Maker го опишува како ремек дело и албум на годината.
Декември 1993 г. поставата на бендот е следнава: Steven Wilson на гитара/вокал, Colin Edwin на бас гитара , Chris Maitland тапани и Richard Barbieri клавијатури. Сите тројца на овој или оној начин имале работено претходно со Wilson на разни проекти, но и ради истиот музички вкус функционирале перфектно. Осум години подоцна (февруари 2002) Chris Maitland го напушта бендот и на негово место доаѓа Gavin Harrison.
Третиот студиски албум кој ќе им го донесе епитетот Пинк Флојд на деведесетите е The Sky Moves Sideways. Во 1996г. излегува Signify албум на кој покрај Wilson и останатите членови добиваат слобода во пишувањето на текстовите. На крајот на 1998г. потпишуваат договор со издавачката куќа Snapper/K-Scope и како плод на нивната соработка во март 1999 излегува Stupid Dream, пропратен со голема турнеја по Велика Британија, Италија, Грција, Холандија,Белгија, Швајцарија, Германија, Франција, Полска и Сад. Сите три синглови од албумот “Piano Lessons”, "Stanger by the Minute" и "Pure Narcotic", добиваат максимален респект низ Америкатататата и Европатататата. Следниот албум Lightbulb Sun е издаден во 2001 г. и звучи толку Porcupine Tree т.е групата конечно формира некој свој карактеристичен звук. Да овој албум им носи распродадени бритиш концерти (подоцна и останати европски фестивали) како и концерт со Dream Theater.

In Absentia, кој се раѓа 2002 г. е албумот кој им ја носи најголемата популарност, воедно станувајќи и нивниот најпродаван албум. Жедта за нив е тотално забегана и огромна, така да во 2005 доаѓа Deadwing , албум кој е инспириран од филмското сценарио кое го напишале Steven Wilson и неговиот пријател Mike Bennion. На 22 мај 2006 г. албумот се издава и во Јапонија. Деветиот студиски албум, Fear of a Blank Planet е издаден на 16 април 2007 и успева да го достигне 59 место на Билбордовата Топ 200 албуми листа.
Нив ги прати скоро секогаш епитетот погресив генијалци, со перфектна свирка у живо пропратена со соодветна визуелна приказна, со фантастична продукција како и големата емотивност и генијалност која Wilson фраерски ја внесува во текстовите . Покрај големината на Wilson, она шо ме бендисува e разноликоста со која скокаат од албум во албум и тупаџискиот дел на Harrison.

​

 

[wot]

Kolku dobro zvucat i live..

 

[Zaphod Beeblebrox]

wot има пишано а јас не? Што ми е проблемот?!

Бендот е убер-мега најдобар. Единствената музика која би ја слушал во секакво расположение. Врвна уметност според мене. И се друго што го направил Стивен Вилсон...

Препорака од мене - Ако одите некаде со воз, посебно ако касно навечер, направете плејлиста од сите песни од PT. Нема да зажалите, ќе имате најубаво патување во животот, покрај песните од PT.

Сеа една песна од нив, мене лично една песна, зашто нема најдобра, сите се подеднакво добри.

 

[Windfucker]

Јас сега брзо ги слушав No-Man, side-project на Wilson. Го сметнав првиот албум и не ме бендиса нешто посебно, потоа на тубето реков да слушнам нешто рандом и има добри песничина од последните три албуми, па ги слушнав нив.

 

[Erich Zann]

Уште кога го прочитав насловот од прво ми текна на веќе дефинирано мое мислење околу Porcupine. Песнава ја поставувам во топ 5 песни на столетиево кои некогаш излегле. Вилсон е страшилиште невидено, Гевин Харисон е исто страшилиште од тапанар, џезер по душа со металски дејствувања понекогаш .........останатите членови се закон. Ги имам преслушано салам, речиси да нема песна која не ми се допаднала, секоја има своја јачина, тежина, приказна. Arriving somewhere but not here, Wedding Nails, Fear of the dark planet......се наежувам само што ги пишувам не па да ги слушам.

 

[stick figure]

Ау ау ау...

И уште нешто
Басот коа се преклопува со тапаните... dat music!

 

[Crazy Diamond]

 

[Erich Zann]

Едно другарче со преработка на мадафакерскава песна
Детево е талент над талентите.

 

[Crazy Diamond]

Среќен роденден, Стивен!

 

[Erich Zann]

Расположение ко за викенд.....

 

[Erich Zann]

Крвта ми замрзна. Можам да извршам убиство со истата

 

[Crazy Diamond]

Еве нешто интересно од On the Sunday Of Life.

 

[Breathnic]

On the Sunday of life - јак.
Up the downstair - јак

После натаму со трансовите ми се смотани, многу смотани. Имаат неколку прогресив ствари кои ти поминуваат после некое време.

Страните проекти на Стивен - No Man, IEМ, Bass Communion и Continuum се јаки. Тој со дечкото од Опет не ми е нешто посебно.

Етее.

 

[Saladin]

Члено ме има заразено со пастирање на една клучна песна од нив - Fear of the blank planet. Шо да кажам коа прогресив ми је у крви. Покрај горенаведенава, ги ставам Trains, Time flies, Blackest eyes, Anesthetize, Way out of here, Arriving somewhere but not here. Ма одлични се, и ко шо рече Дарки погоре скратуваат агонија на монотоност при трансфер од една точка у друга виа моторно возило.