Прозни искри

[Yugo]

Чекоревме по патеката на животот како најјаки, најподготвени да се бориме против целиот свет.Она што го чувствувавме еден за друг, нашите чувства, ни даваа сила да продолжиме понатаму.Го делевме секое добро и лошо. заедно поминавме мигови на среќа и тага, нанаспани ноќи, лутајќи до зори.Ноќите ми ги исполнуваше со страст, успивајќи ме со твоите нежни бакнежи.Прекрасно е чуството кога се будам во твоите прегратки.Таа хемија што не врзува ме направи само твоја, и ничија друга.Стана сопственик на секое мое чувство, нежност, мисла...

Заслепена од страст и љубов, не знаев дека стоиме на ивицата, на крајот.Зошто ја снема љубовта во твоите очи?Твојата недоверба ја уништи сета љубов во тебе, и те отру со гнев и омраза, не турна од височините на љубовта, не надвладеа и скрши.Се се сруши одеднаш!Станав црна точка во твојот живот и товар кој се трудиш да го уништиш.Чекорам пред тебе како сенка, гледајќи како времето те менува на лошо, а јас немоќна да го поправам сето тоа.Ме боли ова чувство во градиве и љубов која не можеше да ја почувствуваш.Залуден беше трудот, докажувајќи ти ја мојата искрена љубов. Зарем оваа тага и потреба да те видам, допрам, почувствувам на кожава не се доказ дека ми требаш? Зарем оваа болка по тебе, не е доказ дека те сакам?

Зарем овој нечуен плач на моето срце, не е доказ дека си единствен за мене? Ми недостигаш!...ечи тоа во мене низ празнината и кршот на мојата душа.Ги поминувам најболните моменти во мојот живот, ноќи во несоница и немири во душав, те нема, тешко ми е....

Секојдневно се повеќе и повеќе полудувам, те барам, ми требаш, а тебе те нема...

И, еве измина уште еден осамен и тажен ден, часовите бавно минуваат, а од тебе ни глас, ни трага...те нема.Ноќ е и веќе ги пушта првите ѕвезди од своите скриени одаи, да ја започнат својата игра низ темното небо. Се е толку мирно и тивко, го слушам само црцорот на штурците, како целиот свет да потонал во длабочините на соништата.Сама сум во мислите за тебе, а во мојата душа се е срушено.Нема повеќе надеж за нас, време е да продолжам без тебе и да те заборавам.Ти си само минато од мојот живот, спомените ме враќаат до тебе...

Тешко ми е!Се борам со самотијата, со тагата и со оваа неизлечлива болест - депресијата.Те замислувам покрај себе како некогаш, кога бегавме од реалноста и се криевме од сите други за да бидеме сами и да уживаме во секој миг заедно.Те чувствувам иако те нема, ти си во сите пори на моево тело, низ моите вени сеуште течеш...Времето немилосно поминува, не се враќа, остануваме само јас и ти во мојата фантазија, прегазени од судбината.Наскоро се ќе стане ладно и далечно, а љубовта мирно ќе затаи. Ќе исчезнат сите страсти и чувства. Од нив ќе нема ни трага. Допирите ќе испарат од мојата кожа, а бакежите ќе станат заборав.Минатото ќе чекори како сенка низ животот, додека иднината е толку далечна, недофатлива и невозможна. Останува само онаа лузна на срцето, трага на усните и бледо сеќавање...

Bibe mnogu ti e zakon ova. Iskreno mnogu mi se sviga

 

[betogrozdanov45]

ПРОЛЕТ

Пролет иде нежна,
широко раширила крила,
поише ја сакам
и од кинеска свила.

Надвор сунце је опекло,
мож утре джд ќе врне,
а среде убавата природа
грнарот си праи грне.

Пролетта дојде се гледа,
мајка ми кокичиња бере,
баба ми копа бавча,
дедо ми позади дрвоно сере.

Се иде тоа у хармонија,
зш пролетта ни дојде,
многу многу сакам
брзо да ни пројде.


Оооооооо пролет...само летото е боље

 

[TWEETY***]

CEKOREJKI ZA DA TE STIGNAM

TRGNAV PO EDEN PAT, NE STIGNAV DO TEBE NO SEPAK ZACEKORIV PO TEBE NE ZNAEJKI KOLKU E DOLG I MACEN TOJ PAT.TE BARAV SO NADEZ, SRCETO ME VLECESE I NE ZNAM DALI E SREKA NO TE NAJDOV.NISTO NE ME SPRECUVASE VO OBIDOT DA TE ZAPOZNAAM DA TE POCUVSTVUVAM POBLISKU DO MENE.DA TE SLUSNAM KAKO DISES.POGLEDNAV VO TVOITE OCI I VIDOV SMIRENOST,CISTINA I UBAVINA.POGLEDNAV VO TVOITE USNI I VIDOV CUDESNA NASMEVKA KOJA ME STOPI, ME OMEKNA A KOGA MI PREZBORE NE GAZEV PO ZEMJA.VO GLAVATA SLUSAV CUDNI ZVUCI.KAKO LIST MI TREPERESE CELOTO TELO,TESKO GO VDISUVAV VOZDUHOT MI SE SLUCUVASE NESTO STO NE MOZEV DA GO RAZVERAM.
SAMO CUVSTVUVAV NISTO DRUGO…
KAKO MINUVAA DNITE SE POVEKE TE CUVAV VO MENE.PONEKOGAS ZABORAVAV KADE SUM SO KOGO SUM I STO PRAVAM.MISLEV SAMO NA EDNO.EDNO NESTO SO MIRIS NA PROLETEN CVET I SO NASMEVKA STO NE ISCEZNUVA-MISLEV NA TEBE.
SE USTE CEKORAM SO TEBE IAKO TI SI DALEKU OD MENE

 

[bibika]

DEDO MRAZ

Si legnav kako sekoja strina nekade okolu 01.30 po polnok i zamisli...
Doagja Vistinskiot Dedo Mraz kaj mene na gosti a jas vdjaseno go gledam i ne znam sto so sebe,a toj mi vika: ...Bibika pa i jas pijam sok,ete mozes da mi dades sokce dodeka razgovarame zosto jas kaj tebe dojdov da porazgovaram nesto sto mislam deka e mnogu vazno...
Pozbuneta ne sum bila vo zivot,da se cudis! Mu nosam sokce i gledam stoi i gi razgleduva moite mali sitnici po raftovite so knigi,se zavrte nakaj mene so nasmevka me zamoli da sedneeme i da go poglednam vo oci.Vo toj moment se sluci cudo.Dolgo razgovaravme bez da zboruvame.Toj mi gi sledese mislite,mi postavuvase prasanja,jas mu odgovarav i go prasuvav, a nitu eden zbor ne prozborevme...
Po nekoe vreme toj stana,slatko se nasmea,mi cestita Nova Godina,se pozdravi so mene i si zamina.
A,jas koga go snema se setiv deka ne mu ja kazav mojata novogodisna zelba i mi stana mnogu krivo. Odednas do mene se stvori mojot drugar od skolo ,me gusna,i ne me ispusti od pregratka do momentot dodeka ne gi otvoriv ocite da go poglednam za da se uveram deka e vistina.Vidov tavanica,osetiv mokra pernica i densko svetlo.Slusam telefonot uporno zvoni,gledam vo displejot i ziva sreca me udira.On! Mojot skolski drugar me bara!
Stanav,svariv kafe i se cudam seuste sto sakase sonot da mi kaze?!
Sto bara Dedo Mraz vo mojot son sega? Pa uste i mi cestita Nova Godina! A da ne mi ja ispolni toj star Dedo mene Novogodisnata zelba )))))))? Cekaj da se setam sto si pomisliv na Nova Godina…

 

[Петар-МКД]

Yo, the sun don’t shine forever
But as long as it’s here then we might as well shine together
Better now than never, business before pleasure
petar and samara, who you know do it better?
Yeah right, no matter what, we air tight
So when you hear somethin, make sure you hear it right
Don’t make a ass outta yourself, by assumin
Our love keeps you movin, what are you provin?
You know that I’m two levels above you baby
Hug me baby, i’ma make you love me baby
Talkin crazy ain’t gonna get you nuthin but choked
And that jealousy is only gonna leave you broke
So the only thing left now is God for these cats
And big you know you too hard for these cats
I’ma win cause I’m too smart for these cats
While they makin up facts (uhh) you rakin up plats

 

[cherrykiss]

З О Ш Т О ?

Љубов, но за кого?
Среќа,но кога?
Живот,но зошто?
Зошто е живот за темен облак?
Дали за да темнее повеќе?Зошто е животот без
љубов?Зошто е животот без среќа?
Зошто?! Зошто?!
Зошто од толку многу ѕвезди,во ниедна не
можам да видам насмев?Зошто кога сонцето толку
многу свети,не може да ме осветли?Зошто од
толку многу гробови,Бог во ниеден не ми дава
место?
Зошто?!Зошто?!
Зошто да тргам толку многу маки?
-Еј ти,непзнат патнику,бараш ли љубов?!
ако бараш,еве ме мене;Јас ќе ти дарам љубов.Но
ти дари ми среќа!Расчисти ми го патот од острите
трње и дари ми нежен бел крин.
-Еј!Застани!Сврти се!Погледни ме!
Погледнија оваа пуста несреќница,што
стои на патот кој не води никаде,чека некој што
ќе и дари вистинска љубов.
Чека.
Чека веке долго време,но изгледа нема
да дочека.Зошто веке косите и побелеле од
чекање,а очите и се исцедиле од плачење.

 

[ThA-BiTcH]

Разделба

Дојдов сама и ќе си одам сама.
Уште со првиот плач
ја најавив тагата на осаменоста
по отсечувањето на папочната врвца.
Немој. Не гледај ме.
Залудно е, нема да ме видиш.
Тоа ти е поглед во празно.
Јас не сум овде.
Јас сум со моите соништа.
А тие не се тука, покрај тебе.



Паметам

Го паметам погледот
преполн со прашања
и одговори истовремено,
со реални илузии и копнежи,
со заразна страст која извира
од длабочината на зениците.
Ги паметам усните
кои вешто лажат
со своите допири,
а мамат насмевка на моите
и немо признание
за сласта од тој допир.
Го паметам копнежот
на мојава дланка
по мекоста на твојот образ,
остро прекинат од разумот
и претворен во бесмислено
движење низ празниот простор.
Го паметам и развигорецот
на твојата топла душа,
развигорец кој носи нежност
и мирис на емоции
расцутени во пролетните цветови.
Ма, паметам се.
Само....
Не чувствувам повеќе ништо.

 

[ThA-BiTcH]

Не...

Не подавај ги рацете кон мене.
Можеш да се изгореш од моето студенило.
Или, да те замрзне мојата врелост.
Внимавај на мојата невнимателност.
Пази се од непретпазливоста.
Сконцентрирај се на расеаноста.
Секој обид за зближување те одалечува.
Секогаш постои можност за невозможност.
Не подавај ги рацете кон мене.
Ќе ја допреш недопирливоста.
Острилото на затапеноста.
Врвот на дното.
Разбуди ги соништата.
Испланирај ја непредвидливоста.
Имам силни слабости.
И храбри стравови.
А сосем непотребни потреби.
Нефункционалноста функционира.
Не подавај ги рацете.
Не посегнувај.

 

[ThA-BiTcH]

Поглед




Доаѓаш повторно и влегуваш
во мојот смирен немир,
едноставно, како никогаш
да не си ни заминал.
Ме погледнуваш молкум
и со студен сјај во очите
ја милуваш страста
во постелата на спомените.
Немој. Не буди ја.
Не со тоа студенило.
Остави ја да сонува.
Таму, во меката постела
од врели, драги спомени,
сеуште постои еден
топол, нежен поглед
полн со трепет и љубов,
со длабока почувствуваност
на разиграниот копнеж.
Остани во таа постела.
Сакам да уживам во
тој поглед кој го паметам.
Поглед кој носи немир
и дива страст со себе.
А овој поглед сега,
од истите очи е,
но сепак, не е тој.

 

[Setsuko]

Оноре де Балзак во "Шагринска кожа"
Поговор

- А што стана со Полина?
- Ах! Полина? Да. Сте останале ли некогаш, во некоја тивка зимска ноќ, крај своето домашно огниште, сладострасно предадени на своите љубовни или младешки спомени, посматрајќи ги линиите што ги црта огнот врз мебелот од даб? Овде пламенот ги одбележува црвените полиња на таблата за играње дама; таму се прелева како кадифе; сините пламенчиња пламнуваат, се предизвикуваат и играат на усвитената жар. Тогаш дојде некој непознат сликар, кој се послужи со тој пламен. Со чудна вештина, тој сред тие пламени, виолетови и пурпурни тонови, нацрта некоја натприродна и необична силуета, нетрајна појава што случајот нема никогаш да ја повтори: Жена со растресени коси, чиј профил е осветлен со умилни страсти: оган во огнот! Таа се смее, издивнува и никогаш веќе нема да ја видите. Збогум, пламенен цвету! Збогум, недовршен, неочекуван принципу, што си дошол премногу рано или премногу доцна за да станеш некој убав дијамант!
- Но, Полина?
- Не разбирате? Почнувам одново. Места! Места! Еве ја, доаѓа, кралицата на илузиите, жена која поминува како бакнеж, брза како молња и која како молња засветли од небото несоздадено суштество, што е целото од дух и до љубов! Таа зела некакво пламено тело или за неа пламенот е оживотворениот миг. Линиите на нејзините форми толку се чисти како да слетуваат од небото. Зар не блеска како ангел? Зар не го слушате воздушестиот шум на нејзините крилја? Полесна е од птица, се спушта покрај вас, а нејзините страшни очи засенуваат; нејзиното тивко, но силно дишење ви ги привлекува усните со некоја магиска сила. Таа бега и ве одвлекува и вие не ја чувствувате земјата под себе. Би сакале со својата скокотлива и страсна рака само еднаш да преминете преку нејзиното снежно тело, да ја допрете нејзината златна коса и да ги бакнете нејзините блескави очи. Ве испијанува нејзината пареа и ве маѓепсува некоја волшебна музика. Ви треперат сите нерви, целото суштество ви се претвора во желба и страдање. О неискажани среќи! Ги допревте усните на таа жена; но наеднаш ве разбудува некоја ѕверска болка. Ах! Ах! Главата ви паднала на работ од креветот, сте го прегрнале темното махагони, студени позлатени работи, некоја бронзена фигура, или Амор или бакар.
- Но, Полина господине?
- Пак! Слушајте, едно убаво утро, едно момче што влезе во Тур на бродот Гранд Анже, држеше во својата рака рака од една убава жена. Така споени, двајцата се восхитуваа над широките води на Лоара, на една бела силуета вештачки родена сред маглата, како плод на водата и сонцето или како ќуд на облаците. Ту водниот, ту воздушниот дух, тоа флуидно суштество леташе низ воздухот како збор што залудно го барате, а што се појавува во умот не давајќи да се фати. Таа се шеташе меѓу островите, ја извлекуваше главата низ гранките на високите тополи; потоа стануваше огромна, светеше со многубројните набори на своите фустани и блескаше со ореолот што сонцето го опишуваше околу нејзиното лице. Лебдеше над селцата, над ридиштата и како да му бранеше на паробродот да помине покрај замокот на Иса. Би кажале дека е сениште Дама - на убавата роднина која сакаше да ја брани својата земја од модерната наезда.
- Добро, разбирам; толку за Полина. А Федора?
- О! Федора ќе ја сретнете... Синоќа беше во театарот Буфон, ноќеска ќе оди во опера. Таа се наоѓа секаде. Ако сакате, таа е опшеството.

Ууууф ова беше долго, се изморив!!! :kajg:

 

[ThA-BiTcH]

dosta vreme pomina
od mojata posledna rima,
od posledniot pat
koga poglednav vo sewe-
dosta vreme pomina
od koga taguvav po tewe!
I sega pak se sto imavme
Prokleto me boli,
Srceto se smrznuva,
A dushata mi gori
Zosto sega znam
Toa sto go rekov
Moram da go ispolnam,
Kako sto ti si otide
Jas da te ostavam.
Da ti kazam-ZBOGUM,
Nemoze vekje vaka
Zal mi e za se
I do neboto te sakam,
No nemozam se da prostuvam
I da zatvaram oci,
Da se trudam da zboruvam
Koga srceto mi molci.
Nesakam da ti bidam
Ramo za placenje,
Najsrekjna zvezda,
Pa dusha za macenje!
I kje mi bide tesko-
Kje placam,kje stradam,
Sekoj stih
Za tewe kje go dadam
Ama sega se e gotovo
Krajot go stavam
Iako vekje potajno se kaam.
I kje ti kazam
Deka nema da zaboravam
Kako tvojot parfem
Mi go ispolnuvase zdivot,
Kako mi go razubavuvase denot
I mi davase zivot!
I kje ti vetam
Deka kje go pamtam
Sekoj spomen so tewe
I sekogas kje ziveeme
Dlaboko vo mene,
No za drugo e kasno,
Nema sto da zboram
I nis solzi ti kazuvam,
Odi si – te molam!
I se sto napisav sega
Lesno zvuchi
No kako da uspeam
Da soberam sila
Kako da ja unistam nasata idila
Koga se moze da se srushi,
I od najubavata slika
Da ostane samo sharka,
A ona zasekogas kje mi bide
OMILENATA DRUGARKA!

Од една моја драга другарка...убава песничка...

 

[cherrykiss]

С о н

Конечно си мој и гледам како патуваш до
капијата на моето срце,до изворот на мојата љубов,
до дното на мојата душа.
Те гледам како го полеваш со вода цвеѕот на
мојата младост,го пресадуваш твоето срце до моето
и ги заградуваш со цврсто сплетен,цветен венец.
Твојот здив ги разбранува четирилисните
детелинки.И јас станав една од нив.
Го слушам твојот шепот“Те сакам!“А твоите
нежни усни се лизгаат по мојот врат и ми
подаруваат топли бакнежи.
Јас и Ти станавме дел од рајската градина,
како два цвета кои никогаш не венат,а со
опојниот мирис се опивавме од љубов.
Црпевме љубов од вечно непресушениот извор
на убавината и радоста.Но останало една капка
несреќа,од која никнал еден трн.И галејќи го
твоето насмеано лице се боцнав од тој црн трн и
наеднаш се најдов во друг свет.Се најдов во соба
со два океана,од кои наѕираше утринска светлина.
Разгледав наоколу за да те видам,но те
немаше...
До мене само перница изгужвана од гушкање.
Дури тогаш сфатив дека тоа било само сон;
Ништо не било вистинито.
Наеднаш,по лицето ми се стркалаа жешки
солзи кои многу печеа.Моите усни тажно
затреперија проколнувајќи го црниот трн што ме
разбуди,ме префрли во стварноста,во јавето,во
реалниот свет што вечно го проколнувам.​

 

[venera001]

Tha bitch.....
Milo mi e shto ti se dopagja mojata poezija

 

[sagaqua]

Tha bitch.....
Milo mi e shto ti se dopagja mojata poezija

Лелеееее немој да кажеш дека ти си „онаа„ Венера...:nesvest:
Твоите песни ги сакаааааааааааамммм....ПОГЛЕД...моја химна....:je:
Сакам авторгаааааааааамммммммммммм:je: :je: :je:

 

[ThA-BiTcH]

Тааааа е!
Јас секогаш и крадам песнички!
Али добро и кажувам хехеххех:je::je: